Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

φφφφφφφφφ....



Ειναι ενα ονειρο που ερχεται σχεδον καθε βραδυ πανω απο ενα μηνα τωρα,

σαν αυτοτελη επεισοδια.Ειμαι λεει ενα πλασμα πολυ πολυ μικροσκοπικο,

μικροσωμο και ντυμενο στα κοκκινα,ζω σε μια χαμηλη κουφαλα ενος δεντρου

που δεν εχει πορτα...μια κουφαλα καθαρη,στο βαθος αριστερα το κρεβατακι μου

με κοκκινα σεντονακια,δεξια ενα τραπεζι με κοκκινο τραπεζομαντηλο που χει

πανω ενα βαζο με λουλουδια και ενα μικρο εικονακι του γεροντα Πορφυριου ,

2 καρεκλες με κοκκινα μαξιλαρακια διπλα

και ενα κιτρινο φωτακι γλυκο να κρεμεται απ το ταβανι...

ζω μονη μου εκει,αν και δεν εχει πορτα το σπιτακι μου...

ξημερωνει ο Θεος τη μερα και τριγυριζω μες τους δρομους αναμεσα

σε ψηλους και μεγαλους ανθρωπους...μες τη χαρα..

σχεδον χορευοντας αναμεσα στα ποδια τους.

Οποτε ειναι να συνομιλησω με καποιον και απλωσουμε τα χερια να αγγιξει ο ενας τον αλλον

τοτε γινομαστε στο ιδιο υψος

...ματια και καρδιες αντικρυ...μεσα σ ενα συννεφο...

και μετα παλι γινομαι μικρο...

καποια στιγμη στο ονειρο ανταμωνω τη μητερα μου που μου δινει υλικα

για ζυμαρι και στο τελος του ονειρου ειμαι στο σπιτι να φτιαχνω πιττες

γλυκες μες το αλευρι και το μελι να χω να μοιρασω...

καθε βραδυ,

καθε βραδυ,

καθε βραδυ αυτο το ονειρο μ αυτο τον βασικο σκελετο...

και ξυπνω με μια γευση απο μελι...

Προχτες ηταν τα γενεθλια μου (20.12)εκλεισα τα ματια και εβαλα ευχη

φφφφφφφφ .....

Εφημερευω σημερα...κλειστη εσωτερικη εφημερια...

2 νοσηλευτες εφεραν 2 μπουζουκια και στην τραπεζαρια

μαζευτηκαν ολοι και τραγουδουσαν με χυμους και πατατακια...χορευαν...

καθισα μαζι τους και οπου ηξερα τα στιχακια τραγουδουσα.

Δεν ξερω γιατι συγκινηθηκα μεσα μου τοσο πολυ...

τους εβλεπα ενα-ενα και η καρδια μου ανακαλουσε την ιστορια τους,

εγινα παλι εκεινο το μικρο πλασμα στα κοκκινα που ανετα θα μπορουσα

να χαρισω τις μελοπιττες και να ζητιανεψω την αγαπη τους.

Εκανα και παραγγελια, τραγουδησα "το διχτυ"...γελουσαμε...

εσκυψα σε μια "ασθενη" που στα 55 της κανει την πρωτη της νοσηλεια και της λεω

αυτα τα Χριστουγεννα θα τα θυμομαστε

χαμογελασε γνεφοντας καταφατικα με το κεφαλακι της...

Αυτα...τα ονειρα ειναι η βασιλικη οδος για το ασυνειδητο ελεγε ο Φρόυντ

γι αυτο μαλλον νιωθω πως παραμιλω ξημερωματα...

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

3-i have faith that i will find my way home...

ενα για τη θεληση...την προαιρεση της καρδιας μας...

και ενα για την Αγαπη, που οπως λεει η Αστρια "βρισκει παντα δρομο..."


και αλλο ενα απλα για να γελασεις... :)

...γιατι παραμυθι σημαινει παρηγορια

Ξημερωνει Κυριακη...

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

το πιο ομορφο δωρο...

Γιορταζε η Αγια μου χτες... :)

Το απογευμα με βρηκε διχως να χω προγραμματισει κατι για το βραδακι
(...ειμαι κλασσικα της τελευταιας στιγμης) και καθομουν μ ενα φιλαρακι...
Αυτη η φιλη μου ειναι απο τους ανθρωπους που αν δει κανεις τη ζωη της
εξωτερικα και με επιπολαιη ματια θα ελεγε κατι που καμια φορα μες τα
αστεια μου το λεγε και η ιδια "αναρωτιεμαι πως με κρατα η γη"
- - απο διαφορα πολλα που δεν εχει νοημα να γραφουν...- -


Καθομασταν που λες το απογευμα και ενω γελουσα για το δωρο που
διαλεξε να μου φερει (ενας πινοκιο μαριονεττα) γυρνα στο ασχετο και λεει

Εχει καιρο τωρα που νιωθω οτι εχω αναγκη να εξομολογηθω,
θες να ερθεις μαζι μου?

Και κει μες την ησυχια του ναου της γειτονιας...
σ ενα πατερ που δεν ειχε ξαναδει
εξομολογηθηκε ετσι απλα πρωτη φορα στα 37 της.

Καθομουν και την εβλεπα στο τελευταιο σκαμνακι οταν τελειωσε
ενω ερχοταν προς το μερος μου μ ενα χαμογελο βουτηγμενο μες την απολαυση,
ενιωθα μεσα μου πως μου χαρισε ενα μεγαλο δωρο,το πιο ομορφο
το πιο φωτεινο...

Ας χαριστει με τις ευχες της ενα καμπανακι και στη δικη μου καρδια

(...ενα ευχαριστω δεν σου ειπα...με εμαθες ομως πια... :) )

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Ει ψυχη μελλει γνωσεσθαι αυτην,

εις ψυχην αυτη βλεπτεον.

Πλάτωνας

.
.
.
...αν μια ψυχη θελει να δει τον εαυτο της
πρεπει να κοιταχτει μεσα σε μια αλλη
.
ονειρα γλυκα αγνωστο καθρεφτακι

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

the soloist

"Ηξερα μονο ενα μερος της ιστοριας του.

Ηξερα οτι μολις ξημερωνε,επαιζε βιολι πανω σ ενα καφάσι απο γαλατα

κρεμαμενος καπου αναμεσα σε παιδι θαυμα και χαμενο ταξιδιωτη.

Καθε βραδυ ο φιλος μου ο Ναθανιελ σκεπαζει τα οργανα του και ξαπλωνει

αναμεσα σε κλεφτες και πορνες

αναμεσα σε μεθυσμενους,πεσμενους στους δρομους....

...Υπαρχουν ανθρωποι που μου λενε οτι τον βοηθησα.

Οι ειδικοι στη διανοητικη υγεια λενε πως μονο και με το να ειμαι φιλος του

αλλαζει η χημεια του εγκεφαλου του και βελτιωνεται

ο τροπος με τον οποιο λειτουργει στον κοσμο.

...Μπορω να πω πως βλεπωντας τη δυναμη του Αιερς,

την ταπεινοφροσυνη του την πιστη του στη δυναμη της τεχνης του,

εμαθα την αξιοπρεπεια της αφοσιωσης σε κατι στο οποιο πιστευει κανεις.

Της σταθερης πιστης... πανω απ ολα της πεποιθησης διχως αλλο πως

θα σε οδηγησει σπιτι σου."

.

Μια εντελως ταξιδιαρικη ταινια για τη φιλια αναμεσα

σ ενα δημοσιογραφο που χει χασει τις λεξεις του

και ενα αστεγο σχιζοφρενη μουσικο που χει χασει το δρομο του.

.

Για δυο φιλαρακια μου...

το Δημητρουι που με ρωταει με απορημενα ματια τι ειναι η σχιζοφρενεια

και το Σωσακι που περνα στις εφημεριες αφηνοντας σπιτικη τυροπιττα

.

.

Σας ευχαριστω που υπαρχετε διπλα μου σμιλευοντας την υπαρξη μου

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Αιματολογια

Ακομη και στις πιο σκοτεινες μερες
ειναι ολακερα κομματακια Φως

που ρεουν μες τις φλεβες μας,
αθορυβα

Γι αυτο ψυχη μου κανε τις ορθοπεταλιες σου
σε χαρα,κρατωντας τρυφερα τον πονο

...οπως και να το δεις ο χρονος κυλαει υπερ μας,
φωτιζει στιγμες αληθινες
χαριζοντας ενα μαζι ολογιομο!
.
.
(μοναχα η τελευταια ζωγραφια "υπαρχει",
γεννημα μια βραδιας σε εφημερια που δεν μπορουσα
να κοιμηθω,οι 2 πιο πανω ειναι επεξεργασιες)

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

ενας Θεος το ξερει...

Βραδυ εφημεριας στη ψυχιατρικη κλινικη και
δεν ξερω αν απλωνεται αυτη η απλη σιωπη και στην δικη σου καρδια.
Απ το πρωι κατι με συνταραξε.Ειχα βαλει τις καρεκλες μας κοντα,
να ναι οι καρδιες μας σιμα και νοερα χαιδεψα το κεφαλακι και την
πλατη της να μπορεσει να μου ανοιξει να περπατησω στη ψυχη της.
Την εβλεπα να ξεδιπλωνει τη καρδια της μες τις λεξεις και σκεφτομουν...
...σκεφτομουν πως ο ανθρωπος ειναι κατι πολυ πιο μεγαλο και βαθυ
απ οτι μπορουν τα δικα μου ματια να δουν και πως τα δικα μου
χερακια ειμαι μικρα για να δωσουν οτι λαχταρα και
διψα μια ψυχη στα καταβαθα της.
Καποια στιγμη ραγισε και εκλαιγε,εκλαιγε τοσο που τα δακρυα
δεν αγγιζαν καν το μαγουλο της,επεφταν σταλες
και κτυπουσαν σαν κυματα στην καρδια μου.
Ανοιξα τα χερια να την κλεισω σε μια αγκαλια
και επιασα τον εαυτο μου να μονολογει
...μα που εισαι Θεε μου...που εισαι...που εισαι;

Βρηκα αποψε πριν κοιμηθω αυτο το ποιημα...
"Με τι πετρες τι αιμα και τι σιδερο
και τι φωτια ειμαστε καμωμενοι
ενω φαινομαστε απο σκετο συννεφο
το πως περνουμε τις μερες και τις νυχτες μας
ενας Θεος το ξερει...

Παμε μαζι κι ας μας λιθοβολουν
κι ας μας φωναζουν αεροβατες
φιλε μου οσοι δεν ενοιωσαν ποτε με τι
σιδερο με τι πετρες τι αιμα τι φωτια
χτιζουμε ονειρευομαστε και τραγουδαμε"

Οδυσσεας Ελυτης "Ηλιος ο Πρωτος"

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

θελω ν αγαπω*10

Ειναι με παιχνιδιαρικη διαθεση η μπλοκογειτονια
αυτες τις μερες... η kovovlotes η roadartist και το ξωτικο
βαλθηκαν να με μαθουν να μετρω μεχρι το 10
-και ευχαριστω για το σκουντημα...-
(σκεφτομαι πως ισως δικη μας ειναι μοναχα η λαχταρα
ν αγαπαμε, το θελω και η προαιρεση της καρδιας μας...
και αναλογα με τις αντοχες μας χαριζεται η αγαπη)

Εχουμε και λεμε λοιπον...θελω ν αγαπω..

1.θελω ν αγαπω τουτο τον τρυφερο Ουρανο που μας τυλιγει
σε μια στοργικη Προνοια αγαπης...
και τον καθρεφτη του,τη Θαλασσα

2. θελω ν αγαπω εσενα, --τον καθε εσενα--
σ ολες σου τις εποχες (απ το απροσμενο ανεμελο χαμογελο
της καρδιας σου μεχρι τις αστραπες της πληγωμενης αγαπης)
κι οπου τυγχαινει να σε δω καθαρια καταμματα
(στο δρομο, στη σταση, στο μετρο...)

και τον καθρεφτη σου...εμενα

1+1...μεχρι εκει θα μπορουσες να τα χωρεσεις ολα στο Όλον
(και να με χωρεσεις και μενα σε σενα...)
και ταυτοχρονα να τα σπασουμε μαζι μεχρι το απειρο...

3. λοιπον...την αφη απ το χαδι της μαμας μου,
τα χαμογελαστα ματια του πατερα μου,
το αρωμα των μαλλιων της αδερφης μου
και το χερι του παππουλη στα μαυρα που οποτε το φιλω μυριζει
αιωνιοτητα.

4.τα φιλαρακια μου,στιγμες και γελια ,εκδρομες και καφεδακια,
αγρυπνες συζητησεις...ανασες που ξεδιψουν τις καρδιες

5.αγαπω να μαθαινω...με την ψυχη μου,με το σωμα,
τις αισθησεις εντος...να χαιρομαι, ν αναρωτιεμαι, να μοιραζομαι
...ν αφηνομαι

6.αγαπω το αγγιγμα,το χαδι ,
την αγκαλια μεσα σ αγαπη ανυποκριτη και ματια νοτισμενα

7.τα ταξιδια!περα απο τα ορια,που ερχονται ειτε μ ενα χαρτη,
ειτε μ ενα βιβλιο,ενα θεατρο, μια μελωδια...

(η Αννα Βαγενα στο "Αγγέλα Παπαζογλου"....)

8.το ψαρεμα,τις ποδηλαταδες...τα χρωματα και τη μουσικη

9.Αγαπω τα βραδια της εφημερειας...
Οταν σβηνουν τα φωτα,περπατω στους θαλαμους
και ειναι ολοι στα κρεβατακια τους...τοτε αφηνω ευχες και ονειρα
και μαζευομαι στο δικο μου δωματιακι
ν αφεθω στη γευση της γαληνης που φερνει η κουραση

10.αγαπω τη σιωπη ...

υ.γ--να κοιτω καποιον τα λεπτα πριν αποκοιμηθει
υ.γ²--τις σοκολατες...παγωτα και λιχουδιες (λιξιά στα κυπριακα)
....υ.γ3--τα παραμυθια...

οποιος θελει ας παρει τη σκυταλη ;)

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

(....) ;)

Η roadartist,η kovovoltes και το ξωτικό ειχαν κεφι για παιχνιδι
και με καλεσαν να μαθουμε μαζι μια αριθμητικη ολοφωτη.
Απλα πριν παιξω ανοιγω μια παρενθεση αναμνησεων
(σαν να μοιραζομαι μια σοκολατα στο παγκακι πριν κτυπησει το κουδουνι)

Μαζεψα,που λες 3 ρεπο και ηρθα Κυπρο...
και ψες με ενα φλυντζανι ζεστο γαλα ανοιξα ενα παιδικο
αλμπουμ παρεα με τη μητερα μου στον καναπε.

(εδω τη μερα της βαφτισης μου)

ενα ταξιδι αλλοιωτικο ο εαυτος μας στο χρονο

και αυτες οι ματιες προς τα πισω ειναι ξεχειλες
απο τρυφεροτητα...λες και αγκαλιαζει κανεις
απο την αρχη τον εαυτο του στοργικα...
Χαιρεται την υπαρξη του και το οτι γινεται δωρο
σ αυτους που μες το χρονο τον κρατησαν
με τις φωτεινες και τις σκοτεινες στιγμες του

(στην αυλη του παππου και της γιαγιας)

(...μια οικειοτητα με τα ζωα ειναι εκδηλη)


(καπως ετσι μ αρεσε να κανω τις πυζαμες οταν τις
εβγαζα...και να τριγυρνω μες το σπιτι)


(με την αδερφουα μου και πιο κατω
μες τη στολη του σχολειου) :)

καπου εδω κλεινει η παρενθεση και ερχομαι
σε λιγουλακι στα μαθηματικα που λεγαμε

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

αποψινη στιγμουλα... :)


ονειρα γλυκα...
...με τετοια αναλαφρη αισθηση

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

ματιες του πρωτου μηνα

Περασε κιολας ενας μηνας ειδικοτητας.
Το πρωτο βηματακι,σ αυτο το ταξιδι της Παιδοψυχιατρικης
που αρχισε καλοκαιριατικα και συμφωνα με τη νομαρχια το
πρωτο μερος ειναι ψυχιατρικη ενηλικων για 1,5 χρονο.

"τον πρωτο μηνα δεν θα εφημερευσεις,ουτε θα αναλαβεις
ασθενεις.Θελω να παρακολουθεις συνεντευξεις,να μαθεις
την κλινικη,τους ανθρωπους της,τη λειτουργια της...να
παρατηρεις,ν απορεις,να ρωτας και να διαβαζεις"

καπως ετσι με καλωσορισε ο διευθυντης του Ψυχιατρειου,
σ ενα χωρο που τον ενιωσα οικειο παρολους τους φοβους
μου και τις ιδιαιτεροτητες του.

Καθομουν λοιπον,σε μια ακρη και παρακολουθουσα τις συνεδριες
...ησυχα και αορατα σαν αερακι.
Καθε μια μοναδικα ιδιαιτερη,οπως και οι ψυχες μας...

ειχαν ομως ολες οι συνεντευξεις μια εικονα κοινη και
γεννουσαν μεσα μου ολες την ιδια απορια...

Εβλεπα,που λες, δυο ανθρωπους (διχως να οριζει η καρδια
εννοια "ασθενη" και "γιατρου",απλα δυο ανθρωπους) αντικρυ.
Ο ενας ειχε λαχταρα να μιλησει,να βαλει την καρδια σε
λεξεις,να μοιραστει,ν ακουμπησει κι οσο γινεται να ιαθει.
Ο αλλος,κρατουσε ενα φαναρακι,
με Φως χαρισμενο απ τον Ουρανο,
και ειχε δυο ματια λιμνες...να μπορει να κυλα μεσα απο
χαραμαδες και ξεφωτα στο ταξιδι που τον καλουσε η
απεναντι ψυχη μες τα καταβαθα της στους χρονους της
Αγαπης

κι απορουσα...
Θα χω αραγε ποτε δικο μου φαναρακι;
Θα μπορεσω να ανταμωσω αληθινα ενα προσωπο καταμματα και
μ ενα βλεμμα δρομο να ψηλαφησω ορια πονεμενα;

Αληθινα αναρωτιεμαι...
γιατι απο παιδι ξεχνιομουν σε μια κουνια

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

ζυμωνει ο Ουρανος τις στιγμες μας...

ισως μοναχα για να φερει τις καρδιες μας ολοδροσα σιμα

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

ελα να σιωπησουμε λιγο...το χω αναγκη

Καπου εδω, δεν ξερω για ποσο, το μπλοκ θα σιωπησει.
Εχει συμβει κατι απροσμενο και βαθια επωδυνο για
την οικογενεια μου.
Πονω πολυ...
και νιωθω την αναγκη να στραφω μεσα μου σιωπηλα.
Εσυ που τυγχαινει να περνας αν θες αφησε στην
Αγαπη ευχουλα για τους γονεις μου.
Κι οταν νιωσω την αναγκη για μοιρασμα ξερω πως εχει
νοερες αγκαλιες απο καρδιας εδω γυρω...
και ανθρωπους αληθινους που ακουμπουν τις ολοφωτες
στιγμες τους απαλα στα λημερια τους.

Θα σας διαβαζω σιωπηλα οπως απο παντα μ αρεσε

και...ευχαριστω πολυ ...

χαμογελω

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Ηρθε ο διορισμός για ειδικότητα απο την Αθηνα,
σαν πρασινο χαρτακι συστημενου...

Χαρηκα,

πολυ

απλα δεν ξερω πως αφηνεις ενα παραδεισο για το ονειρο...
Γι αυτο μου εσβηνες τα φωτα καθε βραδυ,

να με ετοιμαζεις...

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Ένα τραπεζακι στη βεραντα
και μεις αντικρυ
να ξεδιψα η μια απ τη ψυχη της αλλης
ηλιοβασιλεμα στη Λευκωσια

Μιλω για τα απλα της καθημερινοτητας
σχεδια και σκεψεις και νιωθω πως εχω αφησει
ολοκληρη την καρδια μες την Αγαπη
Μιλας και ξεχειλω γαληνια από χαρα για την ομορφια
της ευαισθητης ψυχης σου…

Είναι τοσο διπλα μας αερακια αναλαφρα
φορτωμενα καλοσυνη που ξανοιγουν κοσμους εντος

…και ένα βλεμμα δρομος μεχρι τα καταβαθα...

Με γεμισες δωρα,το ξερεις?
Αργυρω μου ευχαριστω

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

...με αφοσιωση

την βλεπω καθε απογευμα να σκυβει τοσο πολυ
και να μπλεκει με αλλο τοσο μερακι,


...που ειναι λες και δουλευει σιωπηλα και μες τη ψυχη μου
και κεντα με την ιδια επιμελεια τα καταβαθα μου

και τα δικα σου...

(χαμογελω για τουτο το μαζι
που ανασαινω μες τη σιωπη του χωριου)