Ξημερωσε και η "επομενη μερα",αργα αργα, αλλα ξημερωσε.
Κι αναρωτιεμαι αν εγω δεν μπορω να δω φως γιατι ειμαι
μακρυα.Και ψαχνω μες τα ματια των δικων μου και μες
τις απορημενες κουβεντες των φιλων και το μονο που συναντω
ειναι ενα μουδιασμα και μια σιωπη που βαραινει.
Και ανησυχω, τι φοβος ειναι αυτος;
Τι πληγωθηκε μεσα μας; Τι μας σαστισε ετσι;
Ενας ανθρωπος που ειδε τη μανα του να κλειδωνει το σπιτι τους
και με μια εικονα να τρεχουν στα περβολια να κρυφτουν απο τους
βομβαρδισμους,δεν φοβαται σιγουρα το φορο ακινητων.
Και αμα εχεις συγγενη αγνοουμενο και αναρωτιοσουν αν θα
εκανες μνημοσυνο ή γιορτη και τον εψαχνες με μια φωτογραφια,
σιγουρα δεν φοβασαι να χασεις το ταμειο προνοιας. Ουτε η
ανεργια σε τρομαζει αμα ηξερες πως η γιαγια γεννησε μες
τον καταβλυσμο και οχι απλα μεγαλωσε 7 παιδια αλλα τους
σπουδασε κιολας. Κι αν σαν παιδι περπατησες χιλιομετρα
για να περασεις στις ελευθερες περιοχες και ενιωσες πως
γλιτωσες, δεν φοβασαι να σου παρουν το Καγιεν,
κι ας πιστεψες για λιγο πως σου ηταν απαραιτητο.
(Κι αν ξεφυγαμε λιγο,μας επαναφεραν τα γεγονοτα.)
Και αμα σε ξυπνησαν καποτε οι σειρηνες και το ανακοινωθεν
πολεμου,καμια δηλωση δεν σε τρομαζει πια.
Αληθεια ομως...τι ειναι αυτος ο κομπος στο λαιμο; Γιατι καπου
σκαλωσαμε; Τι δεθηκε μεσα μας; Τι πληγωθηκε και μας
τσακισε ετσι; Που σκονταψε η αρχοντια και η αισιοδοξια μας;
Ειναι που ειναι η δευτερη φορα. Για καποιους κιολας ειναι η
δευτερη φορα απ την αρχη, εντελως απ την αρχη.
Κι αμα ειναι για εναν,ειναι για ολους μας.
Ειναι που δεν προλαβαν να ιαθουν τα προτερα τραυματα
μεσα μας και ηρθαν τα καινουργια σχεδον πανομοιοτυπα.
Κτυπησαμε σαν παιδια σε παλια πληγη και ειναι διπλος ο πονος.
Και αυτη η επαναληψη πληγωσε την ελπιδα,
τσακισε το κουραγιο μας,
ξεφτισε το μαζι.
...απελπιστηκε ο κοσμος...
Με τοσα "Δεν Ξεχνω" μεγαλωσαμε Ιστορια,
τι επαναλαμβανεσαι τοσο απροκαλυπτα πια;
Το μαθαμε το μαθημα!
Το μαθαμε;
Αιμορραγει η πατριδα μας και ισως ειναι η στιγμη
που πρεπει να ελπιζουμε το ανελπιστο.Ισως ειναι η
στιγμη που πρεπει να ξεχωρισουμε τους δυο πονους μεσα
μας. Μπορει το '74 να μοιαζει με το σημερα σε πολλα,
αλλα δεν θα προσθεσουμε τον ενα πονο στον αλλο,
θα χρησιμοποιησουμε τη γνωση του τοτε ως εργαλειο
για το σημερα.Θα τα καταφερουμε αν μεινουμε μονιασμενοι
να συμπληρωνουμε τις αναγκες μας.Και αυτο ειναι εφικτο
γιατι ειμαστε λιγοι.Γιατι ειμαστε τοσο λιγοι που
γιναμε ολοι κουμπαροι μεταξυ μας.
Θα τα καταφερουμε γιατι εμεις ακουσαμε τα αηδονια
στις Πλατρες και κολυμπησαμε στο περιγιαλι το κρυφο
και αγγιξαμε τα μαρμαρα στη Σαλαμινα...
Θα τα καταφερουμε γιατι ειμαστε ζυμωμενοι
με το χωμα τουτης της γης και τα δακρυα των πατερων μας.
Βρηκα αυτο το βιτεακι του δικου μας Μοντη...
...πικρη μου πατριδουλα αγαπημενη.
Γι αυτο δεν μπορω να κοιμηθω και ευτυχως που εχω
τουτη τη γωνια και μπορω να γραψω.