νιωθω πως κρατω την καρδια μου στα χερια και
δεν καταφερνω να την ακουμπησω πουθενα.
κατι δακρύζει και ποναει εντος..

και χτες εφημερια.
καποια στιγμη ανεβηκα απ τα επειγοντα στο θαλαμο,
μια παραξενη ησυχια και ελειπαν ολοι.
Πηρα να περνώ απ τα δωματια,
στα χερια η καρδια μου στους ωμους το στηθοσκοπιο
και ενιωθα κατακουρασμενη.

Καποια στιγμη ερχεται μια κυρια και λεει

-συγνωμη η γιαγια σ εκεινο το δωματιο νομιζω δεν αναπνεει

πηγαμε μαζι,ακουμπησα το στηθοσκοπιο και κεινη η ησυχια
ηταν απλωμενη και εντος

-η γιαγια κοιμηθηκε...

δακρυα στο δακρυ και λυγμοι,δεν ειχα κουραγιο να πω οτιδηποτε,
κρατουσα και κεινη την καρδια μου και ηταν λες και βαρυνε.
εφυγα και αφησα το καρδιογραφημα θανατου για μετα οταν θα
εφευγαν τα παιδια της.
Επεστρεψα επειγοντα και μετα απο αρκετη ωρα ανεβηκα.
Ειχαν ηδη ετοιμασει τη γιαγια οι νοσηλευτες για
να παει κατω.Τυλιγμενη στο σεντονι που κοιμοταν και δεμενη
με γαζες.Συγκλονιστηκα οταν την ειδα,αφησα τον καρδιογραφο
στην ακρη και καθισα στην καρεκλα διπλα της.Οι κουρτινες
γυρω απ το κρεβατι ηταν κλειστες...ετσι και αλλιως στο δωματιο
ηταν μονο 2 ασθενεις που κοιμοντουσαν.
Εκλεισα τα ματια και τ αφησα να τρεχουν...
ματια ειναι,δακρυζουν και καμια φορα βλεπουν.
Δεν ξερω ποση ωρα ημουν εκει,
απλα οταν ανοιξα τα βλεφαρα ενιωθα αναλαφρη.
Ειχα ακουμπησει την καρδια μου στο κρεβατακι κοντα της.

καλη επιστροφη γιαγια μου σπιτι...
σ οτι οριζει η καρδια σου ως σπιτι

να μας συγχωρεις και να χαριζεις την ευχουλα σου
...και μη σε ξεγελουν οι γαζες
ριξε μια ματια στα φτερα στην πλατη
εκεινα που μ αγκαλιασες

πονω Ποιητη μου

βαλε λαδι στο καντηλακι μου...

Δες πως τα γερνει το Φως...



...όπως η Αγαπη τις καρδιες μας

Eιναι ενας παππους στην κλινικη τουτες τις μερες που μοιαζει
εντελως του παππου μου.Απο την πρωτη στιγμη που τον ειδα
στα επειγοντα ενιωσε η καρδια μια οικειοτητα σ αορατη αγκαλια
και αυτοματα η γυναικα του εγινε γιαγια μου,και η κορη του μανα
μου.Σημερα ηρθε τ αποτελεσμα της βιοψιας,αδενοκαρκινωμα
στομαχου και η αξονικη μιλα για μεταστασεις σε ηπαρ και πνευμονες.
Εκλαιγε η κορη του στο διαδρομο...σιωπησα και την εβλεπα
κι οσο την κοιτουσα γινομουν μικρη, μικρη, μικρη...
Ποσο μεγαλος ειναι ο ανθρωπος οταν πονα...ουτε και να την
αγκαλιασω μπορουσα,τα χερακια μου κατι λιγο θα εκλειναν
απο το ειναι της.


Φευγοντας απ το νοσοκομειο δεν πηγα σπιτι,οδηγησα μεχρι
το κοιμητηριο.Αναψα το καντηλακι του παππου και καθισα
στην ακρη της διπλανης πλακας.Θυμηθηκα πως οταν μικρο
ρωτησα τη μαμα γιατι εχουν καντηλακια τα μνηματα μου χε πει
πως ειναι για να βλεπουν το δρομο οι πεθαμενοι (μαλλον για την
Αγαπη θα εννοουσε) Μια περιοδο τοτε με την αδερφουα μου
παιρναμε σειρα τα μνηματα και αναβαμε καντηλακια.

Χαμογελασα στην αναμνηση.

Μια ησυχια γαληνεμενη παντου,μοναχα πουλια και θροισματα.
Αρχισα να τραγουδω σιγανα το Χριστος Ανεστη χαιδευοντας
με το χερι την πλακα που καθομουν.Κι ηταν η πρωτη φορα που
ακουσα τι ελεγα "..και τοις εν τοις μνημασιν ζωην χαρισαμενος"

και μ αγκαλιασαν ολοκληρη χερια ατροφικα
λες και με τυλιξαν φτερα
και ειδα δακρυα συγκινησης σε ματια τυφλου

και σε σκεφτομουν τρυφερε Θεε μου
πως οπου λειπει χωμα χαριζεις Ουρανο
και χαριζεσαι...


Θα με κανεις ποτε κερακι?
Σε χαμηλο μανουαλι αν γινεται,
για να φτανουν να παιζουν παιδια

εγιναν ολα κατακιτρινα τουτο το καιρο και
ψυθιριζει λογια ο μικρος πριγκιπας σε καθε αερακι


"Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την
πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα
διαφορετικά απ' όλα τ' άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν
να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη.
Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου,
σαν να 'ναι μια μουσική.
Κι ύστερα, κοίταξε!
Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί.
Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε.
Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά.
Θα 'ναι υπέροχα όταν θα μ' έχεις εξημερώσει!
Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει.
Και θ' αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς
θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού."

η αλεπου στο μικρο πριγκιπα...


Ψιλοαρρωστησα λιγο τις τελευταιες μερες...
απο παιδι χαιρομουν και απολαμβανα τις αρρωστιες μου
...αρα ευτυχως που ημουν φιλασθενο.
Με θυμαμαι να χουχουλιαζομαι μεσα στο κρεβατι να γινομαι
κουβαρακι και να βαζω το κεφαλι κατω απο το μαξιλαρι
(βοηθαει καλυτερα στον πονοκεφαλο παρα τα χαπια-παιδικη θεωρια)

Ισως να χρειαζοταν η ψυχη μου μια σταση τουτες τις μερες,
ελαφρυνε το σωμα απο τους εμετους,
ντυθηκα λες και ειναι χειμωνας με τον πυρετο,
περιοριστηκαν οι σκεψεις απ το πονοκεφαλο...
περιοριστηκα και γω στο σπιτι και στο χωριο λιγες μερες.

Πηρα μια ελια,μια δαμασκηνια και μια λεμονια για τη βεραντα
...τα φυτεψα σιγα σιγα..τι ομορφη αισθηση να ακουμπα
απαλα το χερι στο χωμα.Επιανα τον εαυτο μου να χαιδευει το
χωμα στην επιφανεια καθε που τελειωνε καθε δεντρακι.

Εσπασε κατα λαθος ενα κλαρακι απ τη δαμασκηνια,
λυπηθηκα να το τραβηξω να κοπει εντελως...
μαζεψα τις ελπιδες, εβρεξα μια χαρτοπετσετα και το εδεσα...


(πανε 3 μερες και ακομη να ξερανει..
καμια φορα λεω στον εαυτο μου
μα με τι χαιρεσαι και τι λυπασαι...
ισως καποια στιγμη καποτε να πρεπει να αναθεωρησω
απλα οχι τωρα,ουτε σημερα
γιατι ταυτιζομαι ευκολα με κλαρακια και κλωστες)

Καλο Μηνα σε ολους μας!

δεμενες οι ελπιδες στην καρδια να μυρισει καλοκαιρι