Χριστος Ανεστη ψυχουλα μου

Πανε 7 χρόνια.Φοιτήτριες και οι δυο μας και θυμάμαι τα

πρωτα μου αισθηματα όταν με προσκάλεσες στη βάφτιση σου.

Χαρηκα με τη χαρά σου...παραξενεύτηκα τότε για το πως και

γιατί τ αποφάσισες,χαμογέλασα που λεγες πως δεν κατέληξες

για τ ονομα ακόμη και σ αγκάλιασα όταν ειπες πως σκεφτόσουν

να πάρεις το ονομα του πατέρα σου που κοιμηθηκε στα 12 σου.

Θυμάσαι φιλαράκι μου?

Περασαμε μαζι τον τελευταιο καιρο πριν τη βαφτιση,

μαθαιναμε το Πιστευω...ειχες εφιαλτες εκεινα τα βραδυα..

19/4 τότε ηταν η τελευταια Παρασκευη των Χαιρετισμων.

Σε βρηκα αργα το απογευμα πριν ξεκινησει το μυστηριο

γαληνια ανησυχη στο μικρο εκκλησακι.

Ειχα περασει και αφησα στο δωματιο σου καινουργιες

γαλαζιες πυζαμουλες,σκεφτομουν το βραδυ που θα πας να

κοιμηθεις να ναι και κεινα καινα.

Ειδα τον πατερ Γεωργιο πρωτη φορα εκεινο το βραδυ...

ηθελες να μας συστησεις...θυμασαι? δεν ηθελα

ποιος να το μου το λεγε τι θα φερνε ο χρονος...

Καθισα σε μια ακρη αλλα γρηγορα σηκωθηκα και πηγα

μπροστα,ηθελα να ειμαι σιμα...

Πρωτη φορα δεν μπορουσα να ορισω τα δακρυα στα ματια μου,

ενιωθα σαν σε αγκαλια αγαπημενη να ψιθυριζει η καρδια πως

ο ανθρωπος ειναι Φως ζυμωμενο με ουρανο.

Σ αγαπω πολύ..

απλωμενη ειρηνικα

σημερα στο νοσοκομειο νιωθω πως περασα την πιο
ευτυχισμενη μερα μεχρι σημερα.

αλλα να τα παρω απ την αρχη...
πριν κανενα μηνα νοσηλευοταν στην κλινικη ενα
19χρονο κοριτσακι με κεραυνοβολο ηπατιτιδα.
Αρχισε να γινεται διερευνηση για να βρεθει η αιτια,
αλλα η κοπελα χειροτερευε ωρα με την ωρα...ετσι εγινε
μεταφορα στο Ισραηλ για μεταμοσχευση ηπατος.
Απο τοτε δεν εμαθα νεα της και επειδη ετοιμαζα μια εργασια
για την οξεια ηπατιτιδα την σκεφτομουν σχεδον καθε μερα.
Ειχα ρωτησει το διευθυντη αν μαθαμε τι
εγινε τελικα...αλλα ειπε οτι εχουν κλειστα τα τηλεφωνα
και οι συγγενεις δεν απαντουν στις κλησεις.
Και η αληθεια ειναι πως νομιζα οτι δεν θα αντεξε το χειρουργειο.

Σημερα,ενω συμπληρωνα το ιστορικο ενος ασθενη κτυπα
το τηλεφωνο απ την κλινικη και λενε...

-ελα πανω και σε ψαχνει μια κοπελα

Ηταν εκεινη με ενα χαμογελο,μια καρτα και σοκολατακια.

-Εισαι καλα...χωρις ερωτηματικο,απλα διαπιστωση
και την πηρα αγκαλια,λες και ηθελα να την νιωσω.

Αρχισε να λεει για το Ισραηλ...πως απ τη μερα που πηγε
ηταν αιμοδυναμικα ασταθης και η μεταμοσχευση ολο και
αναβαλοταν,ο βιοχημικος ελεγχος ολοενα και χειρετερευε
και δεν μπορουσε ουτε να φαει.(ηρθε με ενα φακελο απ το ισραηλ
πολυ παχουλουλι...καθε μερα πληρης ελεγχος)Ειχαν περασει
3 βδομαδες ετσι,μεχρι που ενα βραδυ ειδε ενα περιεργο ονειρο
με ενα τουνελ κι ενα φως και ξυπνησε νιωθοντας πως πεινουσε παρα πολυ.
Απο τοτε οσο προχωρουσαν οι μερες η κλινικη της εικονα βελτιωνοταν και
εργαστηριακα πηγαιναν ολα προς το φυσιολογικο.
Η μεταμοσχευση αναβληθηκε οριστικα,δεν την χρειαζοταν πια...

σιωπησα και την εβλεπα...
ειναι τοσο ομορφο και λυτρωτικο που ειναι εδω.

Επιασα τα χαρτια της απ το Ισραηλ,δεν βρηκαν ουτε εκεινοι
την αιτια για την οξεια ηπατικη ανεπαρκεια,ουτε το λογο
που ανεκαμψε και επανηλθε στο φυσιολογικο.

Λες και εχει σημασια...

Καπως ετσι νιωθω απο κεινη την ωρα
βαθια χαρουμενη και απλωμενη ειρηνικα

και τα γραφω να μη τα ξεχνω στα δυσκολα...

να μου ειναι ευκολο ν αφηνομαι σ αγκαλια

και να ελπιζω ανασαινοντας

ασχετα με το τι μπορει να πληγωνε την παιδικη μας ηλικια

καθε βραδυ μας σκεπαζε ενα φως μεχρι να τα γλυκανει ολα

και να κοιμηθουμε γαληνια...

εχω τασεις φυγης και ψαχνω τους παιδικους μου ηλιους...

η διακομιδη της Πεμπτης και ενα παραμυθι για την Αστρια

Πρωτη φορα διακομιδη και να μαι μονη στο ασθενοφορο.
Σκεφτομουν πως θα ταν μια πορεια καπως μοναχικη και
φοβισμενη μεχρι να φτασουμε και να πιασει τον ασθενη ο
αγγειοχειρουργος.
Ανευρυσμα ανιουσας αορτης με περιχαρακωμενη διαφυγη.
Καθισα διπλα του στο απεναντι φορειο,ενιωθα την πισω θεση
παρα πολυ μακρια...ηθελα να μαι πλαι.
Και αφου ειπαμε πως οτιδηποτε νιωσει ή αισθανθει
θα μου το πει,συνδεσαμε το μονιτορ,
εκλεισαν οι πορτες και ξεκινησαμε.
Πηρα να του μιλω στην αρχη,να τον ρωτω απο που ειναι
και ποσα παιδια εχει αλλά απαντουσε μονολεκτικα.
Σιωπησαμε.
Εγυρε το κεφαλακι του στο πλαι και κοιταγε εξω απ το
παραθυρο και σε λιγο εκλεισε τα ματια.
Εμεινα να τον κοιτω,γκριζα μαλλακια και καποιες βαθιες ρυτιδες.

Σκεφτομουν... μακαρι να ημουν κατι απο αερακι η λιγο
απο σκια η μια αχτιδα να του χαιδευα τα μαλλια μεχρι να φτασουμε
και να ψυθιριζω στην καρδια του πως ολα θα πανε καλα.

Ειναι παραξενο που τωρα τελευταια,στις πιο μοναχικες μου στιγμες
νιωθω κοντα ολους οσους εχω στην καρδια...

Καποια στιγμη ανοιξε τα ματια και με κοιταξε

-διψω πολυ

Χαμογελασα...που να ξερε ποση χαρα μου χε δωσει.
Επιασα το μπουκαλακι νερο με το ενα χερι
και το αλλο κατω απ το κεφαλακι του να τον στηριζω να πιει.
3 χρονων τον ενιωθα,οχι 68.
Εξω ενας ηλιος να χαριζεται σε ατελειωτο πρασινο,
κοιτουσα το μονιτορ και θυμηθηκα...
"εαυτους και αλληλους και πασαν την ζωην ημων
Χριστω τω Θεω παραθωμεθα"
Φτασαμε...μας περιμεναν...επιασαν τα χαρτια του
και κυλησε το φορειο μεσα. Στο καλο..ολα καλα ευχομαι.
Χτες βρεθηκα σε ενα ξωκλησακι,σε μια βολτουα με
τη φωτογραφικη...

μια εντελως ησυχια...σκοτεινα
και καθησα σ ενα παγκακι ν ακουω τα πουλια.

Εκλεισα ασυναισθητα τα ματια και το πρωτο που
θυμηθηκα ηταν ο κυριος στο ασθενοφορο
που χε κλεισει τα ματια...

μακαρι να νιωθε σαν σε ξωκλησι

Για την Αστρια μας...το πρωτο μου παιδικο παραμυθι.
Οταν περασα απ τον Ιανο πριν καποιο καιρο και το
βρηκα μπροστα μου ειχα κατασυγκινηθει..
ολοδικο σου Αστρια μου

μια φορα και ενα καιρο ηταν μια μηλια
και αγαπουσε ενα αγορακι...