που μου θυμιζει τις ριζες μου...
και τα χρωματα ειν απλωμενα στο τραπεζι.
Η καρεκλα απεναντι κενη,αλλα τοσο γεματη
απο μια παρουσια νοερη,μια παρουσια ολο τρυφεροτητα
και στοργη.Απο παιδι την ενιωθα πλαι μου να χαιδευει
το στερνο,στην αρχη τη βαφτισα φυλακα αγγελο,
αργοτερα παλευα να την ενσαρκωσω.
Εντυνα τα φιλαρακια μου μ αυτο
το χιτωνα... κι υστερα οποιον με πλησιαζε...
...και το πορτακι της ψυχης μου ορθανοικτο...
Και κλεφτες να περασαν δεν μ εγνοιαξε,χαιρομουν που
ειχα,αν ειχα, κατι να παρουν.Περασαν σιγουρα
πουλια κι αερικα κι αφησαν σιωπηλα δωρα και μελωδιες.
...Ισως γι αυτο εχουν γλυκαθει τα βραδια
Παλι σε κυμα εφτιαξα το σπιτακι μου...
πως αλλιως
αφου το μονο σταθερο στις μερες μου ειναι μια σιωπηλη
θαλασσα αγαπης
γεματη αχτιδες Φως, κοραλια και παιχνιδια
.jpg)
