...γλυκοχαράζει...

Καθε που βραδιάζει ειναι ενα μικρο κάτι μεσα μου
που παιρνει αγκαλια το μαξιλαρι του,σερνει το σεντονακι
και παει και καθεται οσο πιο μακρια.Μεσα στο οπτικο πεδιο
της ψυχης μου,μα μακρια ...και κοιτα τη θάλασσα.
Το βλέπω,πάντα το έβλεπα αλλα δεν πηγαινα συχνά
κοντά του.Όλο ερωτήσεις ητανε...γιατι το ένα, γιατί το
άλλο,γιατί έτσι...κι απαντήσεις δεν εχω...κι εκεινα τα μάτια
τόσο μεγάλα που θα μπορουσα να χαθώ κοιτώντας τα.

Αυτή τη φορά πηρα ενα ποτήρι γάλα και πηγα κοντά του.
Ηταν αλλοιωτικα γαλήνιο.Ενα απλα "ετσι έπρεπε" του αρκουσε
κα περισσευε...Καθισα πλαι,ανταλλάξαμε βλέμματα και χαμογελα,
του δωσα να πιει κι εγυρε στην αγκαλιά ν ακουει την καρδιά μου.
Δεν ξέρω πόση ωρα περασε,μα σηκωθηκε δακρυσμένα χαμογελαστό.
Σιγουρο πως η θάλασσα όλη και κεινο μαζι ..και όλα,ότι βλεπει, οτι ξέρει
οτι ανασαινει ,οτι θυμαται ότι ονειρευεται κι οτι αγαπάει ειναι μεσα
σε μια μεγάλη απεραντη αγκαλιά Αγάπης.

Και ησυχαζει και χαιρεται και ευχαριστει...

Γλυκοχαράζει...ψυθιριζει...

Και βλεπει στα βοτσαλακια ότι πονεσε,τα παιρνει και τα ριχνει
στη θάλασσα...παιχνιδι..μετραει ποσες φορες αναπηδουν και γελα.

Χαιρεται και ευχαριστει π ανασαινει,που αγγιζει, που κοιτα
που μπορει να τρεξει,ν αγκαλιάσει,να δακρυσει,
να γελασει, να μυρισει,
ν αγαπά όσο μπορει
και να σιωπα...

...and blinking step into the sun...

...ξαναγεννιουνται

μες την σιωπη, γεματα αγάπη

...ένα βήμα μοναχα

και τα φωτίζει ο Ηλιος

Νανουρισμα...

Powered by eSnips.com

το πιο ντροπαλο της παρεας...

κοκκινησε...

είναι κάτι τυχαίο;

...και γίνεται η ανάσα χάδι στις καρδιές






κι όλη ζωη ένα ταξίδι...

εμείς ταξιώτες περαστικοι,

ν αφηνουμε πισω μόνο Αγάπη...

κι όταν κάτι που ουτε να διανοηθεις μπορουσες

έρχεται δώρο στην ψυχή

κλεινεις τα μάτια και λες ευχαριστω...

ευχαριστώ...όχι μόνο που γνωρίζεις την καρδιά

μα που είσαι διπλα...

τόσο διπλα ισα με μιας ευχής ανάσα...

"Through the feet to the heart..."

Ψες ένιωθα το κουβαδάκι της ψυχής μου μισοάδειο...
τριγυρισα λίγο και τελικα στάθηκα σ ενα βιβλιο που
έξω είχε μια γιαγια που θυμιζε την αγαπημένη προγιαγια




...η ασκητική της Αγάπης

ανοιγω τυχαία και διαβάζω κομματακια...

"Δεν ενδιαφερεται ο Θεος ουτε για το που ειμαι,ουτε για το τι
κάνω...ενδιαφερεται μόνο για το ποιον και το ποσον της Αγάπης
που δίνουμε.Τιποτε άλλο,τίποτε άλλο..."




"Πολλές φορές ο Κυριος μας χαρίζει πλουσια δωρα που
δεν τ αξιζουμε"

"Οταν για κάτι νιωθουμε ένα ξεσήκωμα, μια λαχτάρα,
ένα "αχ" τότε μετά από ένα χρονικό διάστημα που ο Θεος
καθορίζει θα γίνει"

"Ηταν 40 χρονών και πάνω της βαστούσε όλη κι όλη μια χάρτινη
Λιρα Αγγλιας. Η Εν Χριστώ περιπέτεια της μόλις άρχιζε"




"Η Αγάπη ακροβατεί στις καρδιές των ανθρώπων"


"Ο Θεός σε έχει το χαιδεμένο Του παιδί,όπως όλους μας"

Έλα να Σιωπήσουμε...

...ονειρα γλυκά αποψε ψυχη μου

κλικ και κλικ και...

κλικ στο γιασεμακι...



μου φαινεται θαμπη η φωτογραφια...

ξανά κλικ...



πάλι θαμπη μοιαζει στο παραθυρακι της φωτογραφικης..

σκυβω να αλλαξω ρυθμισεις,σηκωνω το κεφάλι και...



το γιασεμακι ανθισε!

έτσι μυστικα απλα κι αθορυβα

μια μικρη αγαπη κι αυτο...

στιγμουλες νοσοκομείου..

Καναμέ επισκεψη,όλοι μαζεμένοι,ο επιμελητης,οι ειδικευομενοι
οι φοιτητες...συζητησεις..Καποια στιγμη μια γιαγια απ την ακρη
με φωναζε και μου εγνεφε να παω κοντα της,κάτι ήθελε..
θα ρθω σε λίγο είπα με τα χειλη και γυρισα προς τους υπολοιπους

μετά απο λίγο πάλι η γιαγια εγνεφε...
πάλι εγνεψα πίσω πως θα παω μετά..σε λίγο!

τελειωσε η επισκεψη μετα απο αρκετη ωρα,πηγα να κανω οτι ειχαμε πει
με τον επιμελητη,μετά μαθημα...ξεχασα εντελως την κυρα Ευαγγελια.

Την θυμηθηκα οταν πια ημουν σπιτι,ήταν Παρασκευη

Θα παω τη Δευτερα λίγο πιο νωρις να καθισω να μιλησουμε...
και πραγματι τη Δευτερα θυμομουν και ημουν στο νοσοκομειο
νωρίτερα.Πηγα κατευθειαν στο θαλαμό της, με ενα χαμόγελο,
εκει στο κρεβατακι της δυο νοσηλευτριες άλλαζαν σεντονια.

-Πεθανε σημερα τα ξημερωματα η γιαγια...

Σταθηκα αμηχανα να κοιτω τα καθαρα σεντόνια,που να πηγαινα?
Δικός της εκεινος ο χρόνος..
κατεβηκα κάτω στο εκκλησακι και αναψα ένα κεράκι..

Παλι ξεγελάστηκα πως έχω το επόμενο λεπτο...κι ουτε την επόμενη
ανάσα μου δεν ορίζω..

Ετσι τις Παρασκευες αθελα ή μη θυμαμαι καμια φορα την κυρα Ευαγγελια,
αν και περασε ενας χρόνος και κάτι απο τότε,
την ευχαριστω και την χαιρετω ...



κανει τις στιγμούλες του ΤΩΡΑ πολύτιμες και πανεμορφες...

και καθε τικ τρεξιμο να προλαβουμε το σ αγαπω!

..κι απ τα δεξια μια αγκαλια...

Οταν επιστρέφω κάνω ενα τηλεφώνημα στη γιαγια,
έχει γίνει παράδοση πια.Αυτη τη φορά μου κρατουσε
και μια εκπληξη..

-Εχει αγρυπνία αποψε στο εκκλησακι του Αη Γιωργη,
εξω απο το χωριο...ερχεσαι και να μεινεις εδώ άπόψε?

Είπα ναι αυθορμητα χωρίς σκέψη,το εκκλησακι εκεινο
ειναι απ τα κρυφά αγαπημένα...χαμένο μέσα στα χωράφια,
πετροχτιστο,χωρίς ρευμα και τόσο μικρο που νομιζεις πως αν
ανοιξεις τα χέρια χωράει μες την αγκαλιά
και είχα να μεινω στη γιαγια............



Πηγα και καθισα στο σκαλοπατακι της πισω πόρτας,
δεξιά ο ουρανος γεματος αστερια και στο βάθος καποια
φωτάκια να λαμπυρίζουν..το γειτονικο χωριο.

Αριστερα το εκκλησακι γεμάτο κερια,οι ψάλτες χωρίς
μικρόφωνο να λενε Αναστασιμα ,καποιοι να κρατάνε
την αναστασιμη λαμπαδα...κι ένα μισοσκοταδο όλο φως..




τα σα εκ των σων...όλα κι όλοι δικά Σου
μικροι κι αναξιοι μα δικοι Σου..

...γι αυτο κι αυτη η ανεξήγητη γλύκα




ο πολυέλαιος με τα κεριά




...κρυφοκοιτώντας απ τη δεξιά πόρτα...η αγκαλιά Της
.........ευτυχώς!

Στάλες ομορφιάς απ τις προηγουμενες μέρες...

Ενα ταξίδι γεμάτο στιγμούλες
ακομη δεν χωραει σε λέξεις


Καλό μας μήνα!