ετσι κι αλλιως τα ξερουν ολα...

πως να κρυφτεις απ τα παιδια,ετσι κι αλλιως τα ξερουν ολα...

και μας κοιταζουν με ματια σαν κι αυτα,

οταν ξυπνουν στις 2 η ωρα...

ζουμε μεσα σ ενα ονειρο που τριζει

Παιδιατρικη...και πιανω τον εαυτο μου βλεποντας

το κοριτσακι που ειχα να παρουσιασω στον επιμελητη,

να σκεφτομαι εμενα μικρη.

Τοτε,όταν πηγαινα στο παιδιατρο κοιτουσα ολα εκεινα

τα γλωσσοπίεστρα που ειχε μεσα σ ενα βαζακι και ηθελα πολυ

να χα ενα.Ντρεπομουν να ζητησω και εμενα παντα με το θελω...

Χρονια μετα κοιτωντας το κοριτσακι στο κρεβατι

και τα γλωσσοπίεστρα στην τσεπη

εβγαλα 2 και τ αφησα στην ακρη του κρεβατιου ησυχα.

Τα κοιτα, με κοιτα, χαμογελα και τα κρυβει

κατω απο τα ποδαρακια της...

Ηρθε ο επιμελητης,αρχισε η επισκεψη,περασε αρκετη ωρα

και ξαφνικα νιωθω στο χερι ενα χαδι,

ηρθε το κοριτσακι να πει ευχαριστω

στο μικρο τιποτα ξενο που αφησα

μ ενα ολοδικο της εγκαρδιο χαδι και χαμογελο

για να τρεξει μετα πισω στο κρεβατακι της.

ειδα προχτες το χερακι ενος τετραχρονου κοριτσιου

με κιτρινα μαλλακια,ν αγγιζει απαλα την πλατη της θειας του

σαν το κρατουσε αγκαλια..και αγγιξε την καρδια μου...

ενος ολοκληρος κοσμος η ψυχη των παιδιων που χαιρονται,πονανε,

απολαμβανουν,ανταποδιδουν αγαπη ακριβως οπως ενας "μεγαλος"...

ισως και λιγο πιο πολυ, γι αυτο ας μην τα ποναμε

...ετσι κι αλλιως τα ξερουν ολα

και το πιο πιθανον να τα χουν ολα,

ν αξιζουν το Ολον και το απεραντα Ομορφο

οπως ολοι μας και το παιδι που χουμε στην καρδια

You know better than I...

Ηταν η πιο νεαρη στη κλινικη
και μολις την ειδα με εκεινο το χαμογελο
ειπα μεσα μου πως πρεπει να γνωρισω αυτο τον ανθρωπο.
Ετσι περνουσα απο κει ταχα κατι να δω...κατι να ρωτησω...
τα πρωινα κοιταζα αν θα γινοντουσαν αιματολογικες
να παω να παρω αιμα...
και σιγα σιγα με τις μερες πιασαμε κουβεντα,
να λεω σχεδια και κομματακια της καθημερινοτητας μου
και αυτη να λεει για την οικογενεια της στο νησι,
να δειχνει φωτογραφιες και να μιλα για τα κοριτσακια της.

Ηξερα τη διαγνωση απο τις επισκεψεις,
συζητησεις με τον υπεθυνο ειδικευομενο
και απο ενα ιστορικο γεματο σφραγιδες
και παραπομπες για εξετασεις
...καρκινος μαστου με μεταστασεις στη σπονδυλικη στηλη.

Και η αληθεια ειναι πως οσο περνουσαν οι μερες
αναρωτιομουν πολυ αν ηξερε γιατι ηταν τοσο απιστευτα γαληνια
μ ενα χαμογελο ολο φως.
Παρολες τις κουβεντες μας ομως, δεν μιλουσαμε ποτε για
ιατρικα θεματα.
Και το ερωτηματικο εκει,να ποναει.
Ενα απογευμα φευγοντας, περασα να χαιρετησω...
και την βρηκα δακρυσμενη να κοιτα φωτογραφιες.



-μη νομιζεις πως δεν ξερω την κατασταση μου,
απλα ελπιζω σ Εκεινην και κεινη μανα ειναι και ξερει
και το μονο που παρακαλω ειναι να μου δωσει
ακομα λιγο χρονο για να μεγαλωσουν λιγο τα κοριτσακια μου...

αλλα Εκεινη ξερει...

και με το Εκεινη κοιταξε στο τραπεζακι μια χαρτινη
εικονα της Παναγιας της Τηνου



(ειναι μια εμπιστοσυνη σε μια Προνοια Αγάπης
που σε κανει ικανο να στερεωνεις κερακια στα κυματα
και φερνει στη καρδια μια θαλασσα γαληνης...

και ειναι καποιοι ασθενεις που θεραπευουν απαλα
τους γιατρους τους...

ριχνουν φως σε σκοταδια)

Αφορμη για το ποστ ενα τηλεφωνημα της
για ενα γεια και ενα καλο φθινοπωρο...
μετα απο αρκετους κυκλους χημειοθεραπειας,
ακτινοθεραπειας,ορμονοθεραπειας

γι αυτο ας αφησουμε και μια υπενθυμιση...

Μαστογραφια και καρκινος μαστου

παρε τηλεφωνο τη μαμα, τη θεια,τη γιαγια, τη ξαδερφη, τη φιλη
....ερχεσαι να παμε(η να σε παρω) για μαστογραφια?
....και μετα κερνω καφεδακι

ειναι κριμα αφου μας χαριστηκε αυτη η εξεταση
να μην την αξιοποιουμε αναλογα
απο αμελεια απο φοβο απο ντροπη απο αδιαφορια

Οταν τελειωσε το τριμηνο της κλινικης πηγα να αποχαιρετησω
τη κοπελα, φευγοντας μου λεει...και να προσεχεις!

-απο τι να προσεχω? ρωτησα και χαμογελασα

- προσεχε το χρονο σου,ειναι το πιο πολυτιμο που εχεις ...




For You know better than I
You know the way
I’ve let go the need to know why
I’ll take what answers you supply

You know better than I

πεθυμησα Ελλαδα..

ν ακουσω κυματα,να παιξουν τα δακτυλα αφηρημενα με αμμο
να κλεισω τα ματια απο το φως,να μυριζει γιασεμι
να χαιρετουν αγνωστες γιαγιαδες στο δρομο..
να με κλεισει απεραντο μπλε και να αγκαλιασω βυθο...










και οποτε πεθυμω Ελλαδα παω στο Βρεττανικο μουσειο,εκει...



ηθελα να δω την καρυατιδα...δεν ξερω γιατι ειδικα εκεινο το αγαλμα
ασκει μεσα μου μια ελξη μερες τωρα,σαν χαμενη φιλη τη νιωθω

αλλα οποτε παω την εχουν κλειδωμενη σ ενα δωματιο...
ρωτησα και ειπαν απλα δεν δινουμε πληροφοριες στο κοινο
γιατι κλειδωνουμε δωματια.

(τι να λεγα...δεν ειμαι κοινο...ειμαστε φιλεναδες? δεν λεει...)

ομορφια και φως και τεχνη,ατελειωτα...




(τα μαρμαρα του παρθενωνα)





και αυτα τα αγαλματα με αυτη τη μεγαλοθυμια στο προσωπο
και την αρχοντια ετοιμα να κανουν την επομενη κινηση

ν αγκαλιασουν,ν αγγιξουν,να μιλησουν...






(οταν δω τη καρυατιδα θα αφησω μια φωτογραφια της και εδω...)

Καλό μας μήνα!....σε τέμπο κοκκινο

ειναι καποια βιβλια που απλα κλεβουν την καρδια
και την ταξιδευουν εντος...
και που στις λεξεις τους βρισκεις κομματακια γνωριμα,δικα σου
...δεν το νιωθω συχνα αυτο

το πρωτο ηταν το κοριτσι με τα πορτοκαλια

το δευτερο το κουβαρι των αλλοκοτων πραγματων

και ηρθε μετα απο καιρο το τριτο...

ετσι απλα να γινονται οι λεξεις ιαμα στην καρδια,
σε τεμπο κοκκινο.
Με συντροφευει τις τελευταιες μερες οπου κι αν παω,
τ ανοιγω παντα τυχαια διαβαζω ενα κομματακι
και το κλεινω γιατι νιωθω πως δεν χωραει η καρδια
αλλη χαρα η αλλο δακρυ...

"πηρες τους δρομους διχως να ξερεις γιατι,το συνηθιζεις.
Αφηνεσαι σ αυτο που σε οδηγει ή φευγεις να μη σε κυριεψει
συννεφο στεναχωρη σκια του ανυπαρκτου εχθρου που
θέλει μεσα ν απλωθει"



καπως ετσι χτες βρεθηκα σ ενα παρκο στην αγκαλια ενος
καλοκαρδου δεντρου,να διαβαζω αχορταγα κομματακια
ανοιγωντας τυχαια...

"αγοραζω απο τον μπακαλη τα φρουτα μου κι ο νους μου
χαιδευει την πλατη του,που χρονια ολοκληρα μεταφερει
κασονια για μενα"



"ένα αποδημητικο πουλί είμαι,που ξεμεινε για αλλη μια
φορα χειμωνα στο βορρά."



"ακουμπά την ανασα του στην μεγαλόπνοη ανάσα σου
κι ετσι θαρρεις πως γινεται ευκολοδίαβατος ο δρομος για
την αγκαλια του μεγαλου πατερα, που μας περιμενει
ανυπομονα μ ορθανοικτα χερια.Του πατερα που τόσο
λαχτάρησες εσυ κι εγώ που σ αγάπησα τόσο"



"δεν ξερω ακριβως γιατι,μα νομιζω πως τελικα η ομορφια
οπως και να χει,ειναι παιδι που αγγιζει όλα τα πραγματα
κι ολα τα οντα πρωτη φορα σαν να ναι η τελευταια....
γρηγορα ξεπερνα τη λυπη κι αρχιζει παλι απ την αρχη.Χωρις
προσπαθεια αγαπα κι αναπαυεται στην αθωα αγκαλια.
Βουτα στη θαλασσα διχως να ξερει κολυμπι.Μοιραζεται και
χαριζεται αλυπητα στον κοσμο ολο ξεθαβοντας απ τη ψυχη
του κοσμου το πιο ευγενικο του μεταλλο.

Ενα παιδι παντοτε χαμογελαστο η ομορφια,αλώβητο
στα βέλη της ασχημιας"



σηκωθηκα να φυγω και ενιωθα αλλοιωτικα...εγινα φυλλο
που επεσε χορευοντας απαλα στο γρασιδι και ταυτοχρονα
επαιζε με το φως σ ενα κλαρακι, ισορροπωντας μια σταγονα
δακρυ

(τα γραμματα που γέρνουν καλοσυνατα ειναι κομματακια
του βιβλιου...τυχαια...και αγαπωντας τις λεξεις στο βιβλιο
φτανεις ν αγαπας και την καρδια που τις αφησε εκει...)