Ήθελα πολύ να πάω γιατί είχα κρυμμένη μέσα μου μια παιδική
ανάμνηση.Μας δέχτηκαν λες και είμασταν οι χαμένοι αγαπημένοι.
Χαμόγελα και ένας πάτερ να λεει.. τα κορίτσια μόλις έφτασαν
και πεινάνε πολύ.Γέμισα αμηχανία,καθισμένη σε ένα τραπέζι
και να πηγαινοέρχονται οι μοναχές να μας καλωσορίζουν και να
φέρνουν φαγητά.Δεν άξιζα τέτοια περιποίηση και ειδικά από αυτούς
τους ανθρώπους.Στους τοίχους δίπλα μας Άγιοι να κρατάνε πάπυρους
με λόγια για την αγάπη, την ησυχία,την προσευχή...Δέχτηκα το φαγητό
σαν ευλογία και πήγαμε μέσα στην κουζίνα να πούμε ευχαριστώ.
Οι μοναχές χαμογελουσαν,μιλούσαμε ελληνικά(!) ενω καποιες ήταν απο
ρωσσία,γαλλία,αγγλίδες... Τελικά ηρθε η αδερφή Ελισάβετ,ελληνίδα, να
παμε μια βόλτα μαζί να μας δείξει τα εκκλησάκια και το τάφο του γέροντά
τους.
.jpg)
