Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

γλυκο μου αλμυρικι...


Γλυκό αλμυρίκι της ψυχής μου
ριζωσες στην ακρη της θαλασσας μου εντος
να με τυλίγει η σκια σου
οποτε με ζεσταινει το παιχνιδι με τα κυματα

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

20 Ιουλιου

(οι φωτογραφιες αυτης της αναρτησης ειναι
δανειο απ το ξωτικο --ευχαριστω...)


Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου,τετοια
μερα ξυπνουσαμε απ τις 5...μας ξυπνουσαν οι
σειρηνες της πυροσβεστικης διπλα απο το σπιτι
μας...βαρουσαν να μη ξεχναμε οτι σαν σημερα
"μας τους εφερε η αγαπημενη θαλασσα της Κερυνειας"
Πηγαιναμε με την αδερφη μου και τρυπωναμε στο
κρεβατι των γονιων μας απο φοβο...και κει ανοιγαν
το ραδιοφωνο και ακουγαμε ιστοριες προσφυγων...
-μαμα και σας, σας επιασαν αιχμαλωτους;
-μαμα και σας,σας χωρισαν αντρες γυναικες;
-μαμα...μαμα...




Λες και δεν ξεραμε τοσα χρονια πια που τα ακουγαμε.
Πως κλειδωσε η γιαγια το σπιτι,πως πηρε λιγα
εσωρουχα και την Εικονα,πως κρυφτηκαν μες τα
λεμονοδεντρα,πως η μαμα φοβοταν τα αεροπλανα,
πως ηταν απ τους "τυχερους" που προλαβαν...
Για το γειτονα που δεν αφηνε το σπιτι του,
τη γιαγια που κλειδωσε για να επιστρεψει σε
λιγες μερες και ετρεχε εγκυος να μαζεψει την
οικογενεια να φυγουν...

Εκει μες τα σεντονια τους θελαμε καθε χρονο να ακουμε
τουτο το αλλοιωτικα δικο μας παραμυθι...


Δεν ξερω αν πια κτυπανε οι σειρηνες τα πρωινα,
δεν ξερω καν αν το ραδιοφωνο μιλαει για τις πληγες μας.
Ξερω πως η γιαγια εχει πεταξει το κλειδι του σπιτιου
της μες τα δακρυα οταν πια ειχε γνωρισει τους Τουρκους
που ζουν εκει,ξερω πως ο παππους που οποτε καθομασταν
στο τραπεζι ελεγε και του χρονου στα χωρια μας εκλεισε
τα ματια του,ξερω πως η θεια δεν περιμενει πια τον
αδερφο της τον αγνοουμενο ουτε υπαρχει το επιπλεον
πιατο στο τραπεζι...
Ξερω πως εκεινο το "δεν ξεχνω"
εχει πεσει σαν αγκυρα μες την καρδια μου
Μα για ποιες λυσεις και σχεδια μου λες,
εγω δεν ξερω απο τετοια...

Ξερω μονο πως μεσα μου ανασαινει ζυμωμενο
με την υπαρξη μου ενα παραμυθι ταπεινο,
για μια γιαγια εγκυο να τρεχει να μαζεψει τα
παιδια να κρυφτουν να φυγουν...μια γιαγια που
γεννησε κατω απο μια χαρουπια...μια γιαγια που
μυριζουν τα χερια της προσφορο και οποτε μιλα
για το χωριο της και τον Αποστολο Αντρεα σταζει
απ τα ματια της Φως και μελι...
Εχω εκεινη την εικονα στα χερια μου...θυμασαι τοτε;

Kαι μου φερνει μια αναμνηση...οταν ειχαμε παει
τοτε που ανοιξαν τα οδοφραγματα στον Αποστολο
Αντρεα ηταν ολος ο δρομος γεματος μαυροφορουσες
γιαγιαδες στα γονατα που εκπληρωναν ταματα που
καρτερουσαν χρονια...και γι αυτο εχουμε ελπιδες...
γιατι ενα παραμυθακι ανασαινει στα καταβαθα μας.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

σ ευχαριστω πολυ,μα πιο πολυ σ αγαπω

Ηρθα σπιτι αποψε κουρασμενη,στεναχωρεμενη,
με πολλες σκεψεις να με βαραινουν και καπως
απογοητευμενη...γενικως και ειδικως...ανοιξα τον
υπολογιστη,εβαλα μουσικη,εριξα μια ματια
στα μεηλς και ξαφνιαστηκα που ειδα μηνυμα
σου απογευματινο ενω πριν λιγο ειπαμε καληνυχτα...

Polles fores otan kathomai kai diabazw kati,
se fernw sto nou mou :))
sou to stelnw ayto gia ksekourasi
...apo Papadaki


"Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε.
Είναι όμορφη η ζωή. Πιστεψέ με.
Αξίζει να τη ζεί κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές.
Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα,
φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα.
Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι
κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της
ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι.
Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή.
Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα.
Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω
το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα
έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε.
Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι; ...


-- Aυριο θα 'ναι μια καινούρια μέρα, αγόρι μου.
Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα.
Δεν ξέρω τιποτ' άλλο να σου πω, Έζησα τόσα χρόνια
σ'αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου.
Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι.
Αξίζει να ζείς μέσα στη γυάλα, απο φόβο μην πληγωθείς;
Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις
το θάρρος να λές: Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από
την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες.
Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζείς.
Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε
ροδοπέταλα. Κράτα της αναμνήσεις σου και προχώρα...
Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο.
Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γής.
Aντε να πιούμε και το τελευταίο.
Έχω να σηκωθώ νωρίς αύριο. Πρέπει να κλαδέψω τις
τριανταφυλλιές. Αλλιώς, πώς θα θυμάμαι το χαμόγελο
αυτηνής της κακούργας της Μελπομένης;

Ποιός έιναι ο δυνατός;

-- Ποιός είναι ο δυνατός;
Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.

-- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του.
Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει
στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό
ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει,
που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο
θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή,μέσα στο
χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του,
κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλιά του.
Αυτός είναι ο δυνατός.

Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε.
Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα.
Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές.
Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό,
και ψιθύρισε:

-- Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!
«Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς
που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ' ένα λουλούδι
στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σερνεσαι, να ματώνεις.
Ωραία! Δε χαλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους.
Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ' αγαλματα μόνο δε λυγάνε».


kai teliwnoume me ena tragoudi agapimenο diko mou...
na eisai kala Katerina mou..
an den kataferoume na brethoume simera:)



...τελειωσα το μεηλ με δακρυα στα ματια
και τη ψυχη χορτατη και ξεκουραστη...

μετραμε 11 χρονια κολληταρια και
2 βδομαδες κουμπαρες
σαν αδερφια ζυμωθηκαμε...

σ ευχαριστω πολυ μα πιο πολυ σ αγαπω

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

αχ νησι μου...γη του λιβα,τ αδικου χαμου...



Πριν λιγο εμαθα τι εγινε,
λογω εφημεριας δεν πηρα χαμπαρι τιποτα...
παρα μονο σαν γυρναγα τους σταθμους
στο ραδιοφωνο ακουσα το:
..."τριημερο πενθος στην Κυπρο"
και πηρα τηλεφωνο την αδερφη μου..

...πολυ τραγικο...

ο Θεος να αναπαυσει τις ψυχες αυτων που εφυγαν
και να δινει παρηγορια στις οικογενειες τους

αχ νησι μου...

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Ημερες καταστρωματος ενος "ασθενη"



Μου εφερε το ημερολογιο του ενας "ασθενης"
εδω στην κλινικη. Ενας ανθρωπος που τα
τελευταια 25 χρονια ζει με τη διαγνωση της
σχιζοφρενειας παρανοικου τυπου

(βραδυ χιονιζε ολη νυχτα
κοιμηθηκα κανονικα)

...απ τα 20 του "ακουει φωνες"...
καποιοι τον κυνηγουν...τον παρακολουθουν...
αυτος διαβαζει σκεψεις...ακουει σκεψεις...
του μιλαει η τηλεοραση...του στελνει σηματα το
ραδιοφωνο...στελνει στο δορυφορο...
θεωρει πως τον σχολιαζουν...πως καπου κοντα
υπαρχει ενας κινδυνος και ειναι διαρκως
σε μια ετοιμοτητα

...ερμηνευει,παρερμηνευοντας


(δεν ακουω το βραδυ,αλλα βλεπω
διαφορα γραμματα,διφθογγα ή συμφωνα
και σπανιως ακουω φωνες να μου λενε
ασυναρτησιες.)


Το εκπληκτικο ειναι πως μεσα σ αυτο το μπερδεμα
του μυαλου του κραταει ημερολογιο...
καθε μερα γραφει...εστω και 2 λεξεις γραφει...


Το φερα στο σπιτι καθισα σελιδα σελιδα να


το διαβασω και με μετεφερε στον κοσμο του...



καπου συγκινηθηκα






(ειδα και αλλο θαυμα στην οδο Διστομου,Μεταμορφωση


στην τεχνικη Σχολη.Εξαφανιστηκε μια γυναικα γνωστη


ξανθια και στη θεση της μπηκε μια αλλης φυλης)

(ειδα λιγο στριπτιζ το βραδυ)



αλλου χαμογελασα


(να παω να κανω γενικες εξετασεις αιματος στο

Διαγνωστικο κεντρο; Αλλα δεν εχω χρηματα)



αλλου πονεσα



(κοιμηθηκα κανονικα σχεδον,συνεχιση αγωγης


Ευχη Παπα Ευαγγελου)

Απορησα για τη δυναμη αυτου του ανθρωπου μεσα
σ ολα αυτα να αναζητει το Θεο εστω και με το δικο
του ψυχαναγκαστικο τροπο...

Καποια στιγμη θυμηθηκα απ τη μια τους δηθεν της
θρησκειας που μεχρι και σημερα βαζουν στο
"ψυχασθενη" την ταμπελα του δαιμονισμενου
(Θεια Κοινωνια,Αγια Τριαδα
κοιμηθηκα 4 ωρες και 1 διακεκομμενα)

και απ την αλλη τους ελιτ καθε κοινωνιας που
στιγματιζουν και απομονωνουν αυτους τους
ανθρωπους ως τους τρελλους, τους πειραγμενους,
τους επικινδυνους

(αν ξημερωσω και ειμαι καλα και κανει καλο καιρο
θα παω Μητροπολη Γ'Χαιρετισμοι
Ξυπνησα 5 η ωρα.Πηρα το χαπι 8΄
Πηγα στην παρελαση,ειδα τον Γιαννακη)

οταν το τελειωσα μαζευτηκε μια γλυκυτητα μεσα
μου που δεν μπορουσα να εξηγησω..

θυμηθηκα μονο ενα στιχο του ελυτη


"ευθυς αμεσως καταλαβα
πως ο ανθρωπος ειναι αθωος"

και εψαξα να βρω ολο ποιημα,
...του ανηκει και ας μην το ξερει

"Αργησα πολύ να καταλάβω...
τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου
μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της
υπερηφάνειας.Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της
ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.

Μια μέρα που ένιωθα να μ’ έχουν εγκαταλείψει όλα
και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου,
τράβηξα, κει που περπατούσα, μες στα χωράφια
χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου....

Το ‘κοψα και το ‘φερα στο απάνω χείλι μου.

Ευθύς αμέσως κατάλαβα
ότι ο άνθρωπος είναι αθώος.

Το διάβασα σ’ αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά
τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της
μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου.
Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση
πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.

Ναι... ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία...
Ούτε, πολύ περισσότερο....μια ανταμοιβή......
Ήταν ένα δικαίωμα. "