η αρφουα μου..

αραβωνιαστηκε η αδερφη μου πριν λιγες μερες...

...η αρφουα μου...

σ ενα οικογενειακο τραπεζι, με τις μαντηλιες που ειχε
πλεξει χρονια πριν η προγιαγια... και καμποση χαρα
βουτηγμενη σ αγαπη--στο μαζι τους

να ναι καλα,αγαπημενοι και δεμενοι...

και να φανε τη ζωη με το κουταλακι,που ελεγε η προγιαγια:)
(παραξενο ποσο μου λειπει τουτη η προγιαγια σε τετοιες
στιγμες και ποσο διπλα μας τη νιωθω...ο Θεος να αναπαυσει
τη ψυχουλα της,ερχεται και ψυχοσαββατο)

"Γι αυτο λεμε οταν εχει πολλη θλιψη ενα παιδι επειδη
πεθανε ενα μελος της οικογενειας η το ιδιο το παιδι ειναι
βαρια αρρωστο και ετοιμαζεται να πεθανει,αυτο που
βοηθαει πολλες φορες σε τετοια παιδια δεν ειναι λογια
στηρικτικα ουτε τιποτα αλλο απλως να εχει καποιος
τη δυναμη και την αντοχη να καθισει διπλα στο παιδι και
να το βοηθησει να εκφραστει.
Να πει τι νιωθει,να ζωγραφισει,να παιξει με κουκλες.
Εαν εκφρασει τη θλιψη του και την αγωνια του το παιδι,
προετοιμαζεται καλυτερα για το θανατο του ή ξεπερναει
καλυτερα το πενθος του γι αυτον που εχασε.
Εχει μεγαλη σημασια το συναισθημα να μπει σε λογο,
ν αποκτησει νοημα να ενταχθει σε συμβολικο συστημα.
Αμβλυνεται η ενταση του,γινεται υποφερτο"
απο το βιβλιο ¨Που να βρω τη ψυχη μου"

ανασαινει μεσα μου τελευταια μια χαρα που με ζυμωνει
απ την αρχη...δεν ξερω αν γεννιεται αντιδραστικα με οτι
ακουω εδω στην κλινικη...
απλα για οσο χαριζεται την απολαμβανω και την αφηνω
ελευθερη ν αφηνει χρωματα και μελωδιες

Ηρθες εδω στο ψυχιατρειο.
Πρωτη φορα ερχοσουν και με περιμενες διπλα στην
πλαινη εισοδο κοντα στα δεντρα,δεν μπηκες μεσα.
Χαρηκα πολυ που σ εβλεπα κατεβηκα τα σκαλακια
τρεχοντας με χαμογελο και σταθηκα απεναντι σου.
Αρχισες να μου μιλας και να λες οτι αποφασισες
να μας αφησεις και να πας ν ασχοληθεις με το θεατρο.
(...)
-Με το θεατρο? αφου δεν σ αρεσει η υποκριτικη...
ποτε δεν σ αρεσε...
αρχισα να κλαιω σαν παιδακι ενιωθα πως και συ εκλαιγες
και δεν μπορουσα να σου πω τι ενιωθα ...

Δεν εβλεπα το προσωπο σου πια ουτε εσυ το δικο μου.

Μ αυτο το αισθημα ξυπνησα.

Γελουσες τοσο πολυ οταν οταν στο ειπα μανα μου που
με τυλιξε στοργικα φως γαλαζιο...

Σημερα επρεπε να γινει καθηλωση ενος ασθενη στο κρεβατι,
οδηγιες επιμελητη.Ειναι το χ ε ι ρ ο τ ε ρ ο μου σ αυτη την κλινικη.
Πηγα και τον βρηκα,ενας κυριος 2 μετρα, 100+ κιλα με ξυρισμενο
κεφαλι που πηγαινοερχοταν και μιλουσε μονος του κτυπωντας το
μετωπο του.

Αρχισα να του μιλω και να περπαταμε προς το κρεβατι
δεν ξερω και γω τι ελεγα γιατι ειχα την αισθηση οτι θα
γυρισει το χερι του και γω θα μαθω να πετω.
Σε γενικες γραμμες...πως οι γιατροι του ανησυχουν πολυ
με τη συμπεριφορα του και πως εκριναν καλυτερο για λιγη
ωρα να περιορισουν προστατευτικα το ενα χερι
στο κρεβατι μεχρι να δρασουν τα φαρμακα.
Με κοιταγε εντελως καταματα για λιγο απολυτα σιωπηλος
--φοβηθηκα μεσα μου--
και μετα πηρε μονος του τον ιμαντα τυλιξε το χερι και
εβαλε την κλειδαρια ο νοσηλευτης.

Ξερεις ειναι πολυ σπανιο και ομορφο τοση ταπεινωση
δεμενη με εναισθησια μες τη σιωπη.