θα σου ζητησω συγνωμη που σε μεγαλωσα εδω...

Mα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν
Ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά...

.......θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ

Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι
κι απτην Ομόνοια να πετάν δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό

παπαλε μου αγαπω σε

ερχοταν τα βραδια και ξαπλωνε στο πατωμα
αναμεσα στα κρεβατακια μας (εμενα και της
αδερφης μου),ακουμπουσε το κεφαλι στο
κομοδινο και το φωτιστικο απο πισω εφεγγε
τα πιο ταξιδιαρικα αυτοσχεδια παραμυθια...

*παπαλος...ο πατερας σε κυπριακη καθημερινη τρυφερη διαλεκτο

ντυθηκαμε ενα ερωτηματικο...

η αληθεια ειναι πως με ολα αυτα που
συμβαινουν ντυθηκαμε ενα ερωτηματικο
για το Αυριο...ειδικα οι νεοι...

Καθισα στον καναπε,σκεφτομουν τα διαφορα
που λενε και κοιταζα αφηρημενα εξω απ το
παραθυρο...κατεβασα ενα βιβλιο και αφησα
τις λεξεις να κυλησουν...

"Ουδεποτε ανησυχουσε ή απελπιζοταν,οσο
και αν φαινονταν τα πραγματα δυσκολα ή
δυσοιωνα...Πιστευε οτι ο Θεος δεν επιτρεπει να
γινει κανενα κακο,αν δεν προκειται απ αυτο
να βγει καποιο καλο ή τουλαχιστον να εμποδισθει
ενα μεγαλυτερο κακο...Μεσα στο σκοτος και την
ομιχλη μιλουσε για ξαστερια :

"ολα θα πανε καλα με τη χαρη του Θεου." "

Γεροντας Παισιος

Βαθια ανασα και χαμογελο στα κλειστα ματια

οι ψεσινες σκεψεις μες σε παραμυθι

Μια φορα και ενα καιρο,οχι στα πολυ παλια
χρονια ζουσε ενα κοριτσακι μελαχρινο και
ανεμελο που ειχε μια λαχταρα...
να μπορεσει ν αγκαλιασει το φεγγαρι...


Η αληθεια ειναι πως εκανε πολλες αξιεπαινες
προσπαθειες,μεχρι και το πιο ψηλο βουνο
ανεβηκε να το πλησιασει αλλα ενιωθε την
αγκαλια της μικρη και την αποσταση παντα
ατελειωτη.Ενα αλλο βραδυ να φανταστεις πηγε και βρηκε
μια λιμνη γαληνια και βουτηξε μες την αντανακλαση
του φεγγαριου,αλλα παλι τα χερακια της ηταν αδειανα.
Ενα αλλο βραδυ κιολας παραλιγον να γκρεμοτσακιστει
μεσα σ ενα πηγαδι...


Ετσι περιοριστηκε στο να καθεται σ ενα ξεφωτο μες το
δασος,μιλωντας με τα πουλια και τα δεντρα καθε
βραδυ και απλα να κοιτα με αφοσιωση το φεγγαρακι της,
να του λεει τραγουδια και να παιζει μαζι του.

Ωσπου ενα βραδυ....
Ενα βραδυ που λες το φεγγαρι αρχισε να μικραινει και

να μικραινει να λιγοστευει πολυ τοσο που χαθηκε απ τον

Ουρανο για λιγο...

κοιταγε σιωπηλο το κοριτσακι την αγαπη της μες το βαθυ σκοταδι
και μες τη σιωπη της καρδιας της ενιωσε πως γεννηθηκε ενα

ολογιομο χλωμο κωνσταντινατο...
Εκλεισε τα ματια και με τα χερια της αγκαλιασε το κορμακι της
τρυφερα και συνειδητοποιησε για πρωτη φορα πως η αγαπη και
το δοσιμο γεννιουνται απο το α δ ε ι α σ μ α ...
...και μετα απο λιγο εμφανιστηκε παλι σιγα σιγα το φεγγαρι
κοκκινο απο τη χαρα του.
Εχω να σου πω πως απο τοτε το κοριτσακι και το φεγγαρι
μοιραζονται τα βραδια τους,ειτε απλα λεγοντας τις στιγμες
της μερας,

ειτε φτιαχνοντας μουσικες...ειτε απλα τις πιο πολλες
φορες παιζοντας

...χαριζοντας ο ενας τον εαυτο του στον αλλο

η Αγγελα Παπαζογλου για την ελληνικη σημαια

περσυ τετοιες μερες ειδα ενα θεατρο που με

συγκινησε πολυ...

το "Αγγελα Παπαζογλου" με την Αννα Βαγενα...

ειχε ξεμεινει στον υπολογιστη

το ακολουθο βιντεακι απο εκεινη τη βραδια

.

...πως ενιωθαν οι Μικρασιατες για την

Ελληνικη Σημαια...

Στο συνταγμα,πριν τους "αγανακτισμενους"

Βρισκομουν εξω απ το μετρο στην πλατεια,κοντα στο
συντριβανι αρκετο καιρο πριν,περιμενοντας ενα φιλαρακι,
οταν καποια στιγμη βγηκε απο τα σκαλια ενας νεος ανθρωπος
που περπατουσε με πατεριστες μιας και τα δυο του ποδια
ηταν ατροφικα.Μου ειχε κανει εντυπωση η παρουσια του,
προσεγμενα ρουχα,ομορφα χτενισμενος και καθως πλησιασε
ειδα οτι φορουσε ακουστικα και μιλουσε στο τηλεφωνο

-αγαπη μου μολις εφτασα,θα σε περιμενω εδω...

Οπως καταλαβαινεις με επιασε η περιεργεια...ηθελα
να δω σε ποια αφεθηκε ξεπερνωντας τα πιθανα εσωτερικα
του διλημματα και ποια τον ειχε αγκαλιασει κουρνιαζοντας
στη ψυχη του...και οπως καθισε αυτος στο παγκακι,καθισα
και γω στα μαρμαρα απεναντι...και περιμεναμε...

Καποια στιγμη σηκωθηκε και κατευθυνθηκε προς το συντριβανι,
δεν αργησα να καταλαβω σε ποια πηγαινε.
Μια κοπελα μ ενα μπαστουνακι που το κτυπουσε στο πατωμα
(δεν ξερω αν ηταν τυφλη ή ποσο ποσοστο ορασης ειχε)
ερχοταν προς το μερος του.
Αγκαλιαστηκαν, φιληθηκαν και προχωρησαν μ α ζ ι ...


Ξερεις,ειναι ενα "μαζι" διακριτικο και τρυφερο
που οδηγει σε ξεφωτο...

Διψα της ψυχης

μ αρεσε το βλεμμα της γιαγιας...

"πλατυνε το αισθημα που ειχα για την Ελλαδα"

τραγουδησε...συγκινησε...και πιο πολυ
γεμισε με ελπιδες τις καρδιες μας...


(Αστρια μου αργησα λιγο να τ ανεβασω γιατι
μου κολλουσε ο μπλοκερ...)

αυτες οι φωτογραφιες ειναι οταν αποπροσανατολιστηκα

μες τα στενα της Παλιας Λευκωσιας πριν λιγο καιρο

κοντα στην πρασινη γραμμη...

...να ξερετε πως οι πιο πολλοι Ελληνες της Κυπρου,

εχουμε την Ελλαδα σαν μανα

και ποναμε οταν πανε στραβα τα πραγματα...

οταν ειχε ερθει ο Σεφερης στην Κυπρο εγραφε:

«…Τον έχω αγαπήσει αυτόν τον τόπο.
Ίσως γιατί βρίσκω εκεί πράγματα παλιά που ζουν ακόμη,
ενώ έχουν χαθεί στην άλλη Ελλάδα…
ίσως γιατί αισθάνομαι πως αυτός ο λαός έχει
ανάγκη από όλη μας την αγάπη και όλη τη
συμπαράστασή μας. Ένας πιστός λαός,
πεισματάρικα και ήπια σταθερός.
Για σκέψου πόσοι και πόσοι πέρασαν από πάνω τους:
Σταυροφόροι, Βενετσιάνοι, Τούρκοι, Εγγλέζοι - 900 χρόνια.
Είναι αφάνταστο πόσο πιστοί στον εαυτό τους
έμειναν και πόσο ασήμαντα ξέβαψαν
οι διάφοροι αφεντάδες πάνω τους.
Και τώρα γράφουν στους τοίχους των χωριών τους:
"Θέλομεν την Ελλάδα μας κι ας τρώγομεν πέτρες…".
Θα ήθελα οι νέοι μας να πήγαιναν στην Κύπρο.
Θα έβλεπαν από εκεί πλατύτερο τον τόπο μας…».

"Παραξενεύομαι όταν το συλλογίζομαι.
Η Κύπρος πλάτυνε το αίσθημα

που είχα για την Ελλάδα.
Κάποτε λέω πως μπορεί

να με πήρε για ψυχοπαίδι της».

Σεφερης