Χθες βραδυ δεν μπορουσα να κοιμηθω,πηγε
4 η ωρα και ειχα ξαπλωσει με σβηστα τα φωτα
και ανοικτο το παραθυρο στο δωματιακι μου.
Καποια στιγμη μες την ησυχια συνειδητοποιησα
πως ακουγοταν στο βαθος ενα τζιτζικι...εκλεισα
τα ματια και χαμογελασα...θυμηθηκα και ενιωσα
πολλα...σηκωθηκα,αναψα το φως και εγραψα
αυτη την αναρτηση.
Που λες...
Φυσηξε αερακι αντιθετο του Απηλιώτη, κι οσο
και αν το προσπαθησα δεν καταφερα να κρατηθω
στην Αθηνα,ουτε καν στο πατρικο μου.Πονεσα πολυ
αποχαιρετωντας τη ζωη μου εκει...μια ζωη που
τοτε κυλουσε στους ρυθμους της καρδιας μου και
μου προσφερε απλοχερα οτι ειχα αναγκη.Εφυγα
ξαφνικα ενα πρωι απο την κλινικη,μετα απο μια
δυσκολη εφημερια,χανοντας 2 μηνες αδειας και
αλλη μια παραταση 6 μηνων. (μη ρωτας τα γιατι,
τα καλα και συμφεροντα και αγια τα μεσα σ αυτη
τη χωρα) ...Πικραθηκα εκεινες τις μερες...αλλα η
ζωη κυλαει. Εδωσα οτι ειχα στους ανθρωπους
που γνωρισα και αγαπησα εκει και απ ολες τις
επιλογες που εβλεπα,διαλεξα αυτην που ενιωθα πως
ηταν πιο κοντα στο ψυχισμο μου για να τελειωσω
την ειδικοτητα.
Και να μαι στην Ανατολη...
Μια εντελως καινουργια ζωη που στην αρχη με σαστισε,
με ξαφνιασε,με ελκυσε και τωρα προσπαθω να ζυμωθω..
Θελω να μαθω και να νιωσω τους ανθρωπους εδω.Αρχισα
να γραφω αναποδα και να εκφραζω τα ιδια πραγματα
με αλλες λεξεις...
...να βρισκω την καλοσυνη στα ματια
των ανθρωπων εδω,τις ιδιες εγνοιες...τα ιδια χαμογελα,
ιδια δρομακια εντος.
Ηταν δυσκολα στην αρχη και δεν σου κρυβω πως
ηταν στιγμες που απελπιστηκα
...αλλα αρχη ηταν..ωφειλε να ηταν δυσκολη :)
Εφερα τα χρωματα μου οπως ειδες...και τη μουσικη μου.
Και μη νομιζεις...μου λειπει τοοοσο πολυ η Ελλαδα...κατεβαινω
συχνα στη θαλασσα και καθομαι με ενα βιβλιο,παιζω με τις
λεξεις και λεω στον εαυτο μου οτι βλεπω
τη Δυση στην Ανατολη.
4 η ωρα και ειχα ξαπλωσει με σβηστα τα φωτα
και ανοικτο το παραθυρο στο δωματιακι μου.
Καποια στιγμη μες την ησυχια συνειδητοποιησα
πως ακουγοταν στο βαθος ενα τζιτζικι...εκλεισα
τα ματια και χαμογελασα...θυμηθηκα και ενιωσα
πολλα...σηκωθηκα,αναψα το φως και εγραψα
αυτη την αναρτηση.
Που λες...
Φυσηξε αερακι αντιθετο του Απηλιώτη, κι οσο
και αν το προσπαθησα δεν καταφερα να κρατηθω
στην Αθηνα,ουτε καν στο πατρικο μου.Πονεσα πολυ
αποχαιρετωντας τη ζωη μου εκει...μια ζωη που
τοτε κυλουσε στους ρυθμους της καρδιας μου και
μου προσφερε απλοχερα οτι ειχα αναγκη.Εφυγα
ξαφνικα ενα πρωι απο την κλινικη,μετα απο μια
δυσκολη εφημερια,χανοντας 2 μηνες αδειας και
αλλη μια παραταση 6 μηνων. (μη ρωτας τα γιατι,
τα καλα και συμφεροντα και αγια τα μεσα σ αυτη
τη χωρα) ...Πικραθηκα εκεινες τις μερες...αλλα η
ζωη κυλαει. Εδωσα οτι ειχα στους ανθρωπους
που γνωρισα και αγαπησα εκει και απ ολες τις
επιλογες που εβλεπα,διαλεξα αυτην που ενιωθα πως
ηταν πιο κοντα στο ψυχισμο μου για να τελειωσω
την ειδικοτητα.
Και να μαι στην Ανατολη...
...μεσα σε χρωματα και μουσικες...
...αρωματα και γευσεις...
...καινουργιες ματιες,ανασες,συνηθεις...
και η ζωη να κυλα αλλιως πια...
με ατελειωτες ποδηλατες και εδω...
Μια εντελως καινουργια ζωη που στην αρχη με σαστισε,
με ξαφνιασε,με ελκυσε και τωρα προσπαθω να ζυμωθω..
Θελω να μαθω και να νιωσω τους ανθρωπους εδω.Αρχισα
να γραφω αναποδα και να εκφραζω τα ιδια πραγματα
με αλλες λεξεις...
...να βρισκω την καλοσυνη στα ματια
των ανθρωπων εδω,τις ιδιες εγνοιες...τα ιδια χαμογελα,
ιδια δρομακια εντος.
Ηταν δυσκολα στην αρχη και δεν σου κρυβω πως
ηταν στιγμες που απελπιστηκα
...αλλα αρχη ηταν..ωφειλε να ηταν δυσκολη :)
Εφερα τα χρωματα μου οπως ειδες...και τη μουσικη μου.
Και μη νομιζεις...μου λειπει τοοοσο πολυ η Ελλαδα...κατεβαινω
συχνα στη θαλασσα και καθομαι με ενα βιβλιο,παιζω με τις
λεξεις και λεω στον εαυτο μου οτι βλεπω
τη Δυση στην Ανατολη.
Στην τελικη...ενα απο τα καλα αυτης της γης είναι πως
οποτε αγναντευω τη θαλασσα,ξέρω πως κοιτω προς το σπιτι μου
και προς οτι αγαπω πολυ...ε και αυτο ειναι ομορφο...
.jpg)
