Προσδοκώ να γίνω παιδί.

Στο νοσοκομείο χάνεσαι,αλλά το παιδιατρικό δεν το χάνεις.

Είναι εκείνο το κτήριο που 'ναι φορτωμένο χρώματα και σχέδια και
μέσα σε καλωσοριζει με ενα λουναπαρκ. Είναι εκεί που οι
 νοσηλευόμενοι παρόλο που ξέρουν τι σημαίνει πόνος
δεν ξέρουν τι σημαίνει θανάτος.
Παράξενο αλλά δεν υπάρχει η έννοια του φόβου του θανάτου
στην παιδική ηλικία, υπάρχει στους γονείς, στους συγγενείς,
στους γιατρούς,στους νοσηλευτές...σε όλους τους γύρω,
αλλά τα παιδιά δεν τον φοβούνται.
Τα παιδιά μπορεί να αγχώνονται για τους γονείς, να πονούν, να
φοβούνται τις εξετάσεις, να βαριούνται, να στεναχωριούνται που
δεν παίζουν,να θέλουν τους φίλους τους... Αλλά δεν
σκέφτονται το θάνατο όπως εμείς...ή φοβούνται αν νιώσουν
το φόβο των γονιών τους.
Όσο το συνειδητοποιεί κανείς τόσο παράλογο μοιάζει,
ο φόβος του θανάτου είναι επίκτητο συναίσθημα.
Ασσύληπτο πως γενιόμαστε ατρόμητοι και γινόμαστε τόσο
ευάλωτοι, πως ενώ αποκτάμε γνώσεις χάνουμε κάτι
ανείπωτα ουσιαστικό.
Φοβάμαι το θάνατο και λίγο πιο πολύ απ το θάνατο φοβάμαι
να μην φύγω πριν τους γονείς μου,γιατί είναι πόνος απάλευτος
για κάθε γονιό. Και ειναι στιγμές που αναρωτιέμαι πως συνεχίζει
η ζωη οταν φύγουν οι γεννητορες κάποιου.
Όμως όταν αντικρύζω κατάματα νοσηλευόμενα
παιδάκια η καρδιά μου θυμάται τη μάνα μου με τη χαρά της
Ανάστασης και το μυαλό μου μου θυμίζει ψυχανάλυση
"δεν υπάρχει παράσταση θανάτου στο ασυνείδητό."
Την αλήθεια την βρίσκεις όποιο μονοπάτι και αν πάρεις.

Προσδοκώ να γίνω παιδί λοιπόν...και το εύχομαι ολόψυχα
μόνο σ όποιον το θέλει!

Τρυφερά κομματάκια φως

Πάνε 9 μήνες να αγγίξω τα πινέλα μου. Τα ειχα τακτοποιήσει 

σ ενα ντουλαπακι και το εκλεισα. Οπως εκλεισα τότε πολλα

απο τον εαυτο μου. Συνειδητά,πολυ συνειδητά γιατι οι υποχρεώσεις

είχαν γινει βουνά. Κύλησαν οι μερες και οι μήνες,νοσοκομειο 

γλωσσα,μαθήματα,εφημερίες ...τα ξέχασα,ξεχάστηκα...με ξέχασα.

Προχτές ηρθε ενα αγοράκι με τη μαμα του στο ιατρείο "δυσκολία

στον προφορικό λόγο" έλεγαν τα χαρτια.Πήγε απο μονο του και 

κάθισε στο χαμηλό θρανίο με τα χρώματα και ζωγραφιζε μεχρι η 

μαμα να πει το ιστορικό. Οταν μείναμε οι δυο μας μετα τις ερωτήσεις 

και τις διαγνωστικές ασκήσεις των βιβλίων τον ρώτησα 

"γιατί νομίζεις οτι εισαι εδω σημερα;" 

Με κοίταξε κατάματα,τον ένιωσα να καταπίνει τις λεξεις του 

και ετσι διχως να πει κατι πήγε και μου έφερε τις

ζωγραφιές του. Η χαμένη του ομιλία ηταν εκει,στις γεμάτες 

ερμηνείες ζωγραφιές. Αυτη η συνειδητοποίηση γέννησε 

μεσα μου και τη βαθιά συναίσθηση της δικής μου χαμένης 

έκφρασης και ταυτόχρονα μια γλυκιά νοσταλγία.

Τι δώρα σου κάνουν τα παιδια...

Ήρθα σπιτι και άνοιξα το ντουλαπακι με τα χρώματα,

οπως κατι αλλα ντουλαπάκια εντός ηδη άνοιξαν.

Ευτυχώς η μνήμη της ψυχής στα ουσιαστικά δεν 

γνωρίζει τη λήθη. Εγραψα, ζωγράφισα, φύτεψα 

τις άδειες γλάστρες μου και γέλασα στη θύμηση   

κατι παλιών λαχτάρων "θελω να δω πυγολαμπιδες".

Με ξαναβρηκα στη χαρα, στα απλα, στα μικρα,

στα ουσιαστικά. Λες και έκανα Ανάσταση,

τι πειραζει ο ετεροχρονισμος λίγων ημερών.

Εδω ο Άγιος Σεραφείμ ηταν με ενα "Χρίστος Ανέστη

Χαρα μου" ολόχρονα.

Τελειωσε η εφημερία, θα κοιμηθώ λίγες ώρες και θα 

παω αεροδρόμιο με μια ανυπομονησία αστείρευτη.

Μου έστειλε ενα μήνυμα η αρφουα μου πριν λίγες 

μερες "περιμένω να ερθει η Πέμπτη που θα ερθεις

για να νιώσω Πάσχα" ειναι να μη γίνεται η ψυχη 

σου μέλι με τόση αγαπη;

Ξανακοιτω τη ζωγραφιά πριν κοιμηθώ,

αλήθεια τι δώρα μας κάνουν τα παιδια...

ανοίγουν πόρτες εντός,μας οδηγούν και μας χαρίζουν,

απ τον τρυφερό και αληθινό εαυτο τους,

κομματάκια φως.

"Τι ζέστη Θεέ μου,κι όμως βρέχει.." Λειβαδίτης

Ηρθα πάλι. Είναι η γωνιά η τόσο δική μου που όσοι μήνες και να
περάσουν θα νιώθω οικεία και με οικείους.

Μιλώ πια μια άλλη γλώσσα που τόσο πολύ λαχτάρησα να τη
μάθω για να αντεπεξέλθω εδώ,που ακομη και στα όνειρα μου
μιλούσα εβραικά.

Και ενώ με χορταίνει η ζωή μου σ αυτη τη γη,
διψάω αφόρητα την πατρίδα.

Έτυχε να διασχύσω την έρημο της Ιουδαίας και ν ανεβω στη
Μασάντα,το οχυρό ανάκτορο (ειπα να αφήσω φωτογραφιες) :)

Στο βάθος η νεκρά θάλασσα...την ενιωσα ολοζώντανη

 ...και μες την αφόρητη ζέστη ένιωθα τρυφερά μέσα μου
το αττικό φως.

Πριν λίγες μέρες στο νοσοκομείο αντάμωσα 2 κοριτσάκια.

Πρέπει να ήταν 6 και 4 χρονών με τους γονείς τους,

περίμεναν έξω απο το ακτινολογικό,θα έκανε μαγνητική

τομογραφιά το μεγάλο κοριτσάκι. Γύρισε το πιο μικρό και 

λεει στην αδερφούλα του "να μη φοβάσαι, δεν θα πονέσεις

και όλα θα πάνε καλά, εντάξει;"

Συγκλονίστηκα.Απο δυο παιδάκια έλειπε η παιδικότητα. 

Ζωγράφισα δυο μπαλόνια και πήγα να παίξουμε 

να περάσει λίγο η ώρα, ίσως γιατι μέσα μου να μην

άντεχα αυτή την απότομη ενηλικίωση.

Καλό Πάσχα να φτάσουμε...

με οτι επιθυμεί,χαροποιεί και εχει αναγκη ο καθένας μας

Ρώτησαν κάποτε τη Φέηρουζ 

"Στη Μέση Ανατολη,με τη μεγάλη θρησκευτική πολυπλοκότητα, 

ο δικός σας Θεός σε τι γλώσσα μιλάει;"

- Ο δικός μου Θεός δεν μιλάει...ακούει.

Εγκαρδίως παραμεθορια

Τα όρια της γλωσσας μου,

ορίζουν τα όρια του κόσμου μου...

Ατιτλο λόγω χαράς

Σε κρατώ αγκαλιά και δεν σε φτάνω,

σε χαιδευω απαλά και μου χαριζεις την 

πρωτόγνωρη συνέχεια που γέννα η αγάπη.

Γέννησε η αρφουα μου και ξεκίνησα στο νέο νοσοκομείο.

Μου λείπει το βρέφος και το παλεύω με τη γλώσσα.

...και είμαι χαρούμενη

Με τοσα "Δεν Ξεχνω" μεγαλωσαμε Ιστορια,τι επαναλαμβανεσαι;

Ξημερωσε και η "επομενη μερα",αργα αργα, αλλα ξημερωσε.

Κι αναρωτιεμαι αν εγω δεν μπορω να δω φως γιατι ειμαι 

μακρυα.Και ψαχνω μες τα ματια των δικων μου και μες 

τις απορημενες κουβεντες των φιλων και το μονο που συναντω 

ειναι ενα μουδιασμα και μια σιωπη που βαραινει.

Και ανησυχω, τι φοβος ειναι αυτος;

Τι πληγωθηκε μεσα μας; Τι μας σαστισε ετσι;

Ενας ανθρωπος που ειδε τη μανα του να κλειδωνει το σπιτι τους

και με μια εικονα να τρεχουν στα περβολια να κρυφτουν απο τους

βομβαρδισμους,δεν φοβαται σιγουρα το φορο ακινητων.

Και αμα εχεις συγγενη αγνοουμενο και αναρωτιοσουν αν θα

εκανες μνημοσυνο ή γιορτη και τον εψαχνες με μια φωτογραφια,

σιγουρα δεν φοβασαι να χασεις το ταμειο προνοιας. Ουτε η 

ανεργια σε τρομαζει αμα ηξερες πως η γιαγια γεννησε μες

τον καταβλυσμο και οχι απλα μεγαλωσε 7 παιδια αλλα τους

σπουδασε κιολας. Κι αν σαν παιδι περπατησες χιλιομετρα

για να περασεις στις ελευθερες περιοχες και ενιωσες πως 

γλιτωσες, δεν φοβασαι να σου παρουν το Καγιεν,

κι ας πιστεψες για λιγο πως σου ηταν απαραιτητο.

(Κι αν ξεφυγαμε λιγο,μας επαναφεραν τα γεγονοτα.)

Και αμα σε ξυπνησαν καποτε οι σειρηνες και το ανακοινωθεν 

πολεμου,καμια δηλωση δεν σε τρομαζει πια.

Αληθεια ομως...τι ειναι αυτος ο κομπος στο λαιμο; Γιατι καπου

σκαλωσαμε; Τι δεθηκε μεσα μας; Τι πληγωθηκε και μας

τσακισε ετσι; Που σκονταψε η αρχοντια και η αισιοδοξια μας;

Ειναι που ειναι η δευτερη φορα. Για καποιους κιολας ειναι η 

δευτερη φορα απ την αρχη, εντελως απ την αρχη. 

Κι αμα ειναι  για εναν,ειναι για ολους μας.

Ειναι που δεν προλαβαν να ιαθουν τα προτερα τραυματα 

μεσα μας και ηρθαν τα καινουργια σχεδον πανομοιοτυπα.

Κτυπησαμε σαν παιδια σε παλια πληγη και ειναι διπλος ο πονος.

Και αυτη η επαναληψη πληγωσε την ελπιδα,

τσακισε το κουραγιο μας,

ξεφτισε το μαζι.

...απελπιστηκε ο κοσμος...

Με τοσα "Δεν Ξεχνω" μεγαλωσαμε Ιστορια,

τι επαναλαμβανεσαι τοσο απροκαλυπτα πια; 

Το μαθαμε το μαθημα!

Το μαθαμε;

Αιμορραγει η πατριδα μας και ισως ειναι η στιγμη

που πρεπει να ελπιζουμε το ανελπιστο.Ισως ειναι η 

στιγμη που πρεπει να ξεχωρισουμε τους δυο πονους μεσα

μας. Μπορει το '74 να μοιαζει με το σημερα σε πολλα,

αλλα δεν θα προσθεσουμε τον ενα πονο στον αλλο,

θα χρησιμοποιησουμε τη γνωση του τοτε ως εργαλειο 

για το σημερα.Θα τα καταφερουμε αν μεινουμε μονιασμενοι 

να συμπληρωνουμε τις αναγκες μας.Και αυτο ειναι εφικτο

γιατι ειμαστε λιγοι.Γιατι ειμαστε τοσο λιγοι που

γιναμε ολοι  κουμπαροι μεταξυ μας.

Θα τα καταφερουμε γιατι εμεις ακουσαμε τα αηδονια 

στις Πλατρες και κολυμπησαμε στο περιγιαλι το κρυφο 

και αγγιξαμε τα μαρμαρα στη Σαλαμινα...

Θα τα καταφερουμε γιατι ειμαστε ζυμωμενοι 

με το χωμα τουτης της γης και τα δακρυα των πατερων μας.  

Βρηκα αυτο το βιτεακι του δικου μας Μοντη...

...πικρη μου πατριδουλα αγαπημενη.

Γι αυτο δεν μπορω να κοιμηθω και ευτυχως που εχω

τουτη τη γωνια και μπορω να γραψω.

Μια βολτα στους Αγιους Τοπους,ολοδικη σου!

"Ιερουσαλημ, ακυβερνητη πολιτεια,
Ιερουσαλημ, πολιτεια της προσφυγιας."
Σεφερης

Κατεβηκα περιπατο στα Ιεροσολημα σημερα και λιγο
πριν μπω στο ναό της Αναστασεως σκεφτηκα πως
καποιος μπορει να λαχταρα να ερθει σε αυτους τους
τοπους και να μην μπορει.
Ειπα λοιπον να κανουμε μαζι μια νοερη βολτα
εστω και μεσα απο λιγες φωτογραφιες...
(ευκαιρια κιολας που δεν ειχε κοσμο)

Ελα!..βαθια ανασα και παμε :)
Μπαινεις στο ναο και δεξια εχει σκαλες για να ανεβεις
στο Γολγοθα...





















Το κερακι εκεινο στην ακρη μονο του το αναψα για την
Κυπρο μας και αφησα όλες μου τις εγνοιες.

Οταν κατεβεις το Γολγοθα (και βρισκεσαι σχεδον παλι

στην εισοδο) βρισκεις το σημειο της αποκαθηλωσης

Κοιτωντας ψηλα απο κει θα δεις μια μισοκρυμμενη
αγκαλια...

ενω απεναντι σου ενα λυγμό σ ενα κερακι.

Και προχωρας στο βαθος για να βρεις τον ταφο του Χριστου
(εκει που βγαινει το Αγιο Φως το Πασχα)

...μεσα ο Παναγιος ταφος.

και εξω παραδιπλα, η αγκαλια ολοκληρη.

Ο ναος ειναι μεγαλος,με αρκετα παρεκλησια μεσα...

και στο πιο χαμηλο μερος το σημειο που συμφωνα
με τη παραδοση η Αγια Ελενη βρηκε πεταμενους τους 3 σταυρους.

Μετα ο δρομος προς το ορος των ελαιων,

η διαδρομη που εκανε ο Χριστος 

απο τον κηπο της Γεσθημανης μεχρι το Γολγοθα αναποδα.

(ειναι γεματος γραφικα μαγαζακια)

Εδω το σημειο που η παραδοση λεει πως ακουμπησε ο Χριστος να ξεκουραστει...

και το πραιτωριο κλειστο.

Σιγα σιγα φτανουμε

στον κηπο της Γεσθημανης...

Εκει ειναι κι ο ναος της κοιμησης της Παναγιας.

Ο ταφος της...

 και η εικονα της Παναγιας της Ιεροσολυμιτισσας.
...Χαιρε

Ας μας χαριζει  τη γλυκυτητα της και οτι εχει αναγκη η καρδια μας.

υ.γ.ειναι η πρωτη φορα που στο μπλοκ, 

-ενω ολες οι φωτογραφιες στις αναρτησεις ειναι δικες μου-,

 βαζω το url και αυτο γιατι εχω δει δημοσιευμενες φωτογραφιες διχως πηγη.

Γράμμα στους γονείς μας.

Για εσάς που ζησατε την εισβολή σαν παιδιά και έφηβοι
και τώρα βιωνετε τούτες τις μέρες τόση αγωνία
ως οικογενειάρχες, έχετε όχι μόνο το σεβασμό
αλλα τη βαθιά μας αγάπη.
Θα σταθούμε στη γη που μας γέννησε και με
μεράκι θα πλασουμε απο την αρχη τα όνειρα μας.
Πως αλλιώς, αναγεννιεται το χώμα του νησιού μας
αδιάκοπα απ τον ιδρώτα και το δάκρυ σας.

Υ.γ. Νιώθω πως είμαι μακριά...πάλι.

Μανα μου Ελλας! Ουτε ενα ναι!

Τοτε στους αγανακτισμενους στο Συνταγμα ειχε

μια Κυπριακη σημαια που εγραφε πανω

"Μαμα μου ειμαι και εγω εδω"

Αν ημουν Αθηνα θα πηγαινα παλι εκει

διπλα στο συντριβανι με μια καινουργια 

κυπριακη σημαια

"Μαμα ελα μαζι μου!"

Ειμαι συγκινημενη...ναι ερχονται δυσκολες

μερες αλλα δεν χασαμε την εθνικη μας περηφανια.

Φοβομαστε,ανησυχουμε και προβληματιζομαστε,

θα μοιρασουμε το ψωμι μας στα δυο αν χρειαστει

και θα σταθουμε ο ενας διπλα στον αλλο.

...ειμαστε Ελληνες.

Δηθεν προστατες και εκβιαστες δεν θελουμε.

Θυμηθηκα τις ευχες του Καλβου

"...παρα προστατας να χωμεν"

219

Ειναι ενα σπιτακι μες το δασος που χωριζει
το νοσοκομειο απ το στρατοπεδο.
Εξω απ την πορτα γραφει 219 και ειναι
βυθισμενο στην ησυχια.Φευγοντας ενα
παιδι μου χαρισε ολα του τα πραγματα,
(η καλοσυνη στους αγνωστους παντα με
γεμιζε χαρα, χαρα και ελπιδα)
και το εφτιαξα στα μετρα μου.
Παλι ευχαριστω τον αγνωστο γειτονα που
εχει ανοικτο το ιντερνετ του και παλι αισθανομαι
μια πληροτητα που γρατζουναει μια ελλειψη
στα καταβαθα μου.
Μαγειρευω, διαβαζω, ζωγραφιζω, ονειρευομαι
και περιμενω τα γραφειοκρατικα για να ειμαι επισημα
στο νοσκομειο.

...κατα τα άλλα το κλαρακι βασιλικου
απο την οαση της ερημου εχει βγαλει ριζες.
Εγω ξερω πως δεν θα ριζωσω εδω,
νοσταλγω ακομη και ας αρχισα να αγαπω
τουτη τη γη.