οι ψεσινες σκεψεις μες σε παραμυθι

Μια φορα και ενα καιρο,οχι στα πολυ παλια
χρονια ζουσε ενα κοριτσακι μελαχρινο και
ανεμελο που ειχε μια λαχταρα...
να μπορεσει ν αγκαλιασει το φεγγαρι...


Η αληθεια ειναι πως εκανε πολλες αξιεπαινες
προσπαθειες,μεχρι και το πιο ψηλο βουνο
ανεβηκε να το πλησιασει αλλα ενιωθε την
αγκαλια της μικρη και την αποσταση παντα
ατελειωτη.Ενα αλλο βραδυ να φανταστεις πηγε και βρηκε
μια λιμνη γαληνια και βουτηξε μες την αντανακλαση
του φεγγαριου,αλλα παλι τα χερακια της ηταν αδειανα.
Ενα αλλο βραδυ κιολας παραλιγον να γκρεμοτσακιστει
μεσα σ ενα πηγαδι...


Ετσι περιοριστηκε στο να καθεται σ ενα ξεφωτο μες το
δασος,μιλωντας με τα πουλια και τα δεντρα καθε
βραδυ και απλα να κοιτα με αφοσιωση το φεγγαρακι της,
να του λεει τραγουδια και να παιζει μαζι του.

Ωσπου ενα βραδυ....
Ενα βραδυ που λες το φεγγαρι αρχισε να μικραινει και

να μικραινει να λιγοστευει πολυ τοσο που χαθηκε απ τον

Ουρανο για λιγο...

κοιταγε σιωπηλο το κοριτσακι την αγαπη της μες το βαθυ σκοταδι
και μες τη σιωπη της καρδιας της ενιωσε πως γεννηθηκε ενα

ολογιομο χλωμο κωνσταντινατο...
Εκλεισε τα ματια και με τα χερια της αγκαλιασε το κορμακι της
τρυφερα και συνειδητοποιησε για πρωτη φορα πως η αγαπη και
το δοσιμο γεννιουνται απο το α δ ε ι α σ μ α ...
...και μετα απο λιγο εμφανιστηκε παλι σιγα σιγα το φεγγαρι
κοκκινο απο τη χαρα του.
Εχω να σου πω πως απο τοτε το κοριτσακι και το φεγγαρι
μοιραζονται τα βραδια τους,ειτε απλα λεγοντας τις στιγμες
της μερας,

ειτε φτιαχνοντας μουσικες...ειτε απλα τις πιο πολλες
φορες παιζοντας

...χαριζοντας ο ενας τον εαυτο του στον αλλο