κάηκε απ'την καρδιά...

Ψες άνοιξα το Γεροντικό να αποκοιμηθώ με μια ιστοριουλα σαν παραμύθι.

Ανοίγω τυχαία και διαβαζω.....

ο Οσιος Αβράμιος απο πολύ νέος έφυγε απο το σπίτι του και πήγε στην έρημο

να ασκητέψει, έκει αφου έγινε μοναχός άρχισε τους πνευματικούς του αγώνες.

Πέρασαν τα χρόνια και κάποια μέρα κάποιος τον πληροφόρησε οτι ο αδερφός του

είχε πεθάνει και αφησε πίσω του ένα κοριτσάκι πεντε χρονων στους δρόμους.

Χωρίς δεύτερη σκέψη ο γέροντας έχτισεένα μικρό σπιτάκι δίπλα απο το κελί του

και αποφάσισε να φέρει κοντά του αυτο το παιδάκι, και να γίνει γι αυτο τρυφερη

μητέρα φιλόστοργος πατέρας και παιδαγωγός(!)

Η Μαρία,έτσι έλεγαν την κοπέλα μεγάλωσε με τη φροντιδα του γέροντα,ο οποίος

προσπαθούσε να μην της λείπει τίποτα και αγωνιζόταν να της διδάξει την αγάπη

του Χριστου.Κύλησε ο καιρός, η Μαρία μεγάλωσε και ο γέροντας χαιρόταν που έβλεπε την κοπέλα να προκοβει...μια μέρα πήγε βαθιά στην έρημο για προσευχή και

η Μαρία αποφάσισε να φύγει...

Την έψαξε παντού,ρωτουσε όποιον έβλεπε, πήγε όπου σύχναζε αλλα δεν την βρήκε.

Περασαν 2 χρόνια και δεν είχε νέα της...ρωτουσε όμωςκαι προσευχοταν.

Και μια μέρα ένας φίλος του του είπε ότι βρεθηκε η Μαρία!

Δούλευε σε ένα οίκο ανοχής σε μια μακρινή πολη.

Χαρα και λύπη για το γέροντα.

-βρέθηκε!

και πήρε τη απόφαση να πάει να τη βρει και αν ήθελε τη βοήθεια του να τη βοηθούσε (!)

Δανείστηκε λίγα χρήματα,έβγαλε τα ράσα φόρεσε

μια παλιά στρατιωτική φορεσιά και μ ένα άλογο πήγε στη πόλη.

Είχε 50 χρόνια να φύγει απο το κελί του...

Βρέθηκε μπροστα στο σπίτι που δούλευε η Μαρία,μπήκε μέσα,έδωσε τα χρήματα του, ζήτησε την κοπέλα και φτάνοντας στο δωμάτιο της

δεν μπορουσε πια να κρατήσει τα δάκρυα του.

-δεν μπορεί καμιά πράξη να νικήσει το έλεος και την Αγάπη εκείνου που σήκωσε

στους ώμους του την ανθρώπινη αθλιότητα...

..έφυγαν μαζί απ την πίσω πόρτα, ο όσιος

κοιμήθηκε ειρηνικά χαρούμενος για την πνευματική

προκοπη του πνευματικού του παιδιού.

τι όμορφοι άνθρωποι είναι οι άνθρωποι της αγάπης,φλογεροι,τολμηροι και ελεύθεροι...

και τι τυχεροί όσοι μοιράζονται μαζί τους στιγμούλες της καθημερινότητας τους

την ευχή και των δυο τους να χουμε

έκεινο το ξύλο στη φωτογραφια

κάηκε απ την καρδιά,

κι ηταν το πιο ωραιο