Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008

κάηκε απ'την καρδιά...



Posted by Picasa
Ψες άνοιξα το Γεροντικό να αποκοιμηθώ με μια ιστοριουλα σαν παραμύθι.
Ανοίγω τυχαία και διαβαζω.....
ο Οσιος Αβράμιος απο πολύ νέος έφυγε απο το σπίτι του και πήγε στην έρημο
να ασκητέψει, έκει αφου έγινε μοναχός άρχισε τους πνευματικούς του αγώνες.
Πέρασαν τα χρόνια και κάποια μέρα κάποιος τον πληροφόρησε οτι ο αδερφός του
είχε πεθάνει και αφησε πίσω του ένα κοριτσάκι πεντε χρονων στους δρόμους.
Χωρίς δεύτερη σκέψη ο γέροντας έχτισεένα μικρό σπιτάκι δίπλα απο το κελί του
και αποφάσισε να φέρει κοντά του αυτο το παιδάκι, και να γίνει γι αυτο τρυφερη
μητέρα φιλόστοργος πατέρας και παιδαγωγός(!)
Η Μαρία,έτσι έλεγαν την κοπέλα μεγάλωσε με τη φροντιδα του γέροντα,ο οποίος
προσπαθούσε να μην της λείπει τίποτα και αγωνιζόταν να της διδάξει την αγάπη
του Χριστου.Κύλησε ο καιρός, η Μαρία μεγάλωσε και ο γέροντας χαιρόταν που έβλεπε την κοπέλα να προκοβει...μια μέρα πήγε βαθιά στην έρημο για προσευχή και
η Μαρία αποφάσισε να φύγει...
Την έψαξε παντού,ρωτουσε όποιον έβλεπε, πήγε όπου σύχναζε αλλα δεν την βρήκε.
Περασαν 2 χρόνια και δεν είχε νέα της...ρωτουσε όμωςκαι προσευχοταν.
Και μια μέρα ένας φίλος του του είπε ότι βρεθηκε η Μαρία!
Δούλευε σε ένα οίκο ανοχής σε μια μακρινή πολη.
Χαρα και λύπη για το γέροντα.
-βρέθηκε!
και πήρε τη απόφαση να πάει να τη βρει και αν ήθελε τη βοήθεια του να τη βοηθούσε (!)
Δανείστηκε λίγα χρήματα,έβγαλε τα ράσα φόρεσε
μια παλιά στρατιωτική φορεσιά και μ ένα άλογο πήγε στη πόλη.
Είχε 50 χρόνια να φύγει απο το κελί του...
Βρέθηκε μπροστα στο σπίτι που δούλευε η Μαρία,μπήκε μέσα,έδωσε τα χρήματα του, ζήτησε την κοπέλα και φτάνοντας στο δωμάτιο της
δεν μπορουσε πια να κρατήσει τα δάκρυα του.
-δεν μπορεί καμιά πράξη να νικήσει το έλεος και την Αγάπη εκείνου που σήκωσε
στους ώμους του την ανθρώπινη αθλιότητα...
..έφυγαν μαζί απ την πίσω πόρτα, ο όσιος
κοιμήθηκε ειρηνικά χαρούμενος για την πνευματική
προκοπη του πνευματικού του παιδιού.
τι όμορφοι άνθρωποι είναι οι άνθρωποι της αγάπης,φλογεροι,τολμηροι και ελεύθεροι...
και τι τυχεροί όσοι μοιράζονται μαζί τους στιγμούλες της καθημερινότητας τους
την ευχή και των δυο τους να χουμε
έκεινο το ξύλο στη φωτογραφια
κάηκε απ την καρδιά,
κι ηταν το πιο ωραιο

9 σχόλια:

Βίκυ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Βίκυ είπε...

"τι όμορφοι άνθρωποι είναι οι άνθρωποι της αγάπης,φλογεροί,τολμηροί και ελεύθεροι...

έκεινο το ξύλο στη φωτογραφία
κάηκε απ την καρδιά,
κι ήταν το πιο ωραίο"

ΑΥΤΟ!

Φιλιά!

υγ συγνώμη, η διαγραφή δικό μου λάθος...

Δέσποινα είπε...

Υπέροχες οι φωτογραφίες σου και η ιστορία διδακτική.
Καλό μεσημέρι κι ευχαριστούμε!

Νηφάλια Μέθη είπε...

βίκυ μου

σ ευχαριστώ πολύ!

καλό σου μεσημέρι
να σαι καλα!

Νηφάλια Μέθη είπε...

δεσποινα χαιρετε!

χαίρομαι που σ αρεσαν!
εγώ σ ευχαριστώ!!

καλη σου μέρα

Γιώργος Χρηστινίδης είπε...

Καλησπέρα. Σε βρήκα στης Floras. Όμορφο το ιστολόγιό σου. Οι φωτογραφίες σου έχουν ενδιαφέρον (είδα και τις παλαιότερες), έχουν αμεσότητα και τρυφερότητα συνάμα. Μάλλον εσύ τις βγάζεις. Οι τελευταίες με τα ξύλα που καίγονται από την καρδιά είναι δύσκολο να τραβηχτούν γιατί είναι περίεργες οι φωτιστικές συνθήκες, αλλά εσύ τα κατάφερες.
Θα περνάω να σε βλέπω.

Roadartist είπε...

"όμορφοι άνθρωποι είναι οι άνθρωποι της αγάπης"

ΠΟΣΟ Δίκιο έχεις...
Πόσο μου ζέστανες τη ψυχή..περνάμε τόσο δύσκολους καιρούς όλοι, που αυτά τα κείμενα ζεσταίνουν τη καρδιά μας..Καλό βράδυ!

Νηφάλια Μέθη είπε...

γιώργο καλως ήρθες!

σ ευχαριστώ πολύ!
απο φωτογραφίες δεν ξέρω πολλα,
μονο το ζουμ και το φλας :)
είδα τις φωτογραφίες στο ιστολόγιο
σου...απίθανες!

να σαι καλά!

Νηφάλια Μέθη είπε...

roadartist,

χαιρομαι που σ αγγιξε,
ευτυχως που υπαρχουν τέτοιοι
ανθρωποι να δίνουν έμπνευση
και ελπιδα...

να σαι καλά

σ ευχαριστώ που πέρασες!