...Για πες μου

"Για πες μου,λοιπόν, μαμά,εσύ που πάντα όλα τα ήξερες ,

πες μου να μάθω πως τ 'αστέρια γίνονται αστέρια δυνατά,

πως γίνεται να μην τρώνε τα νύχια τους και να μην παίζουν

με τα ξέφτια κάτω απ΄το τραπέζι,πές μου ωραία μου,εσύ,η πιο

ωραιά του Ουρανού και της Γης,που αν γεννιόσουν ξανά πάλι

άστρο θα γεννιόσουν,πες μου να μάθω πως βγαίνουν τ αστεράκια

στη μεγάλη βόλτα,σοβαρά σοβαρά , με το λευκό τους δέρμα και τούτη

τη γεύση στο στόμα,πες μου,μαμά-Αστρο,πως αγαπούν και πως ησυχάζουν

τ αστέρια και μεγαλώνουν και καταλαβαίνουν,γιατί δεν ξέρω πως

μεγαλώνουν μη σου πω κιόλας πως δεν θέλω να καταλάβω τίποτα,πες μου,

μαμά-Αστρο ,κρατάω καλά το πιρούνι; και μήπως κάνω λάθος στο ποτήρι

του κρασιού; Για πές μου, λοιπόν,μαμά ποιανού είναι η θάλασσα; Θα το μάθω

ποτέ ή μήπως θα σβήσω δίχως να τη δω; Ψάξε εσύ που μ αγαπάς, ψάξε στα

κουτιά με τα ζωγραφιστά τετράδια και βρες γιατί γίνονται όλα άλλ΄αντ΄άλλων,

γιατί φεύγουν οι φίλοι μου και μετά τίποτα, ουτε φωνή ουτε ακρόαση, για πες μου,

λοιπόν, μαμά,εσύ που ξέρεις και που πάντα όλα τα ξερες.Είμαι αρκετός για

να μ΄αγαπήσουν κάποτε και μένα ως την άκρη του Ουρανού;"

απ το κουβάρι των αλλοκοτων πραγμάτων