Ένα τεράστιο καρβέλι,μια πελώρια φραντζόλα ζεστό
ψωμί ,είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό
ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και μαχαίρι
έκοβε και μοίραζε στο κόσμο γύρω,
όμως και μια μικρή ένας μικρός άσπρος άγγελος,κι αυτή
με ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε
κομμάτια γνήσιο ουρανό
κι όλοι τώρα τρέχαν σ αυτήν,λίγοι πήγαιναν στο ψωμί
όλοι τρέχαν στο μικρό άγγελο που μοίραζε ουρανό!
Ας μην το κρύβουμε.
Διψάμε για ουρανό.
Μίλτος Σαχτούρης
6 σχόλια:
Ακόρεστη λαχτάρα ουρανού, απέραντο αιώνιο κλεισμένο σε κομμάτια... Την ολότητά του σου εύχομαι!
Καλή Σαρακοστή!
Φιλιά!
Υπεροχη φωτογραφία..την έντυσες πολύ όμορφα με τους στιχους..
βικυ,
σ ευχαριστω πολύ!
καλή σαρακοστή!
καλό στάδιο!
roadartist
σ ευχαριστω πολύ..
καλώς ήλθες!
Καλά
νηφάλια μέθη...
Έγραψες εδώ ένα από τα πολύ πολύ αγαπημένα μου ποιήματα!
Αχ, ναι... όλοι μας διψάμε ουρανό!
...
Θα σου αφιερώσω και ένα τετράστιχο του ίδιου ποιητή από το ποίημά του: Τα δώρα
... δυο άνθρωποι ψιθυρίζουν
τι κάνει την καρδιά μας καρφώνει;
ναι την καρδιά μας καρφώνει
ώστε λοιπόν είναι ποιητής...
Έχει μεγάλη δύναμη η ποίηση, είναι αλήθεια.
σ ευχαριστώ πολύ για το στιχακι
φλώρα!
πραγματι η ποιηση εχει μεγαλη δυναμη...ισως γιατι βρίσκουμε κομματακια δικά μας
να σαι καλα!
Δημοσίευση σχολίου