από σελίδα σε σελίδα

Αποκοιμήθηκα στον καναπε προχθες
"Στην αγνοια ξεκουραζεται ο ουρανος
Στην κουπαστη του υπνου ο ανθρωπος"
μετροφυλλωντας ενα σημειωματαριο που
αφηνω καμια φορα λιγες λεξεις απο τις
διαφορες συνεδριες στην κλινικη...

σελιδα 19-20:

Πρώτη φορά ένιωσα έτσι σε συνεδρια.
Δεν ξερω γιατι αφεθηκα στις λεξεις σου να με πας
οπου ηθελες,τη στιγμη που ενιωθα οτι ηδη
πατουσα σε κινουμενη αμμο
(ισως με αγγιξαν τα δακρυα της εισαγωγης σου)
και βρεθηκα τελικα καπου παγωμένα,
σ ενα αιχμηρο κρυο αναμεσα στα θελω
και τη φαντασια σου.
Ελεγες και περιεγραφες γλαφυρα εικονες που
δεν μπορουσα πια ν ακουω κι οι σκεψεις σου με
εκαναν ν αγκαλιασω τη ψυχη μου λες και
ηταν παιδι κλεινοντας τα ματια εντος.
Δεν αντεχα αλλο να αισθανομαι τι λες,
μου εκλεβες αερα με τις ανασες
σου αλλα δεν ηθελα να σε διακοψω...
Εβλεπα σιωπηλα τις γραμμες που τραβαγες
στο χαρτι που χα ακουμπησει μπροστα σου
και ακουγα τις λεξεις σου που επεφταν αργα
στο πατωμα και εσπαγαν. Μου εδωσες το χερι
οταν εφυγες ξαλαφρωσες που μιλησες ειπες...
ηξερα πως δεν με ενιωσες καθολου αλλα
δεν εχει σημασια.
Εκλεισες την πορτα πισω σου
και με γεμισες λυπη και ερωτηματικα...

Εχει βαθος το σκοταδι;

Και γιατι καποιος να το διαλεγει συνειδητα;

Καλυτερα να ναι κανεις "καλος" ή "ελευθερος"
και ας διαλεγει συνειδητα το "κακο";
(βαζω τις λεξεις σε "... " γιατι ειναι τοσο σχετικες εννοιες...)

Μηπως απλα δεν ενιωσε ποτε την αναλαφρη
μελωδια της τρυφεροτητας μες την αγαπη;
Δεν ξερω

Με πληγωσες,με στεναχωρεσες,με θυμωσες αλλα
αυτο δεν σημαινει οτι μεσα σου δεν ανασαινει ενας
εαυτος ολοφωτος...καπου κρυβεται...


"Κι ομως πρεπει να βρει ενα νομισμα η ζωη
Ποιο μεταλλο να ειν'αυτο που κρυωνει τα ματια
ποια χαμενη νεοτητα
Που μαζευει το ελεος λιγων στιγμων
σε μια κλωστη ασυγκινητη-ποια να'ναι
Δεντρα σωπασαν, πετρες μοιασανε στις πετρες,
καβαλαρηδες εφυγαν
Ψαχνουν τα μανταλα μιας αλλης πυλης
μα ποια να'ναι αυτη
Σε ποιο καρδιοχτυπο αραγε να βρισκεται,
κλεινουν οι ελπιδες τα παραθυρα,
βραδιαζει ο πονος
Ποιος ειναι εδω, κανεις δεν ειναι-
χωμα ηχολογαει το χωμα

Κι ομως πρεπει να βρει ενα νομισμα η ζωη"


σελιδα 26-27:

Δυο βηματα και καθεσαι ευγενικα
διπλα στην καρδια μου...
πρωτη φορα σε βλεπω και νιωθω οικεια
Ξεδιπλωνεις την ψυχη σου μες τις λεξεις
και αφηνεις το ειναι σου σε μια εντελως
νοερη αγκαλια
Σε συμπαθω...αρμενιζω στην καρδια σου
Ο πονος,το μπερδεμα,τα γιατι,οι αμφιβολιες,
ο πονος, το δακρυ,η δικη σου πραγματικοτητα,
η ελπιδα...
Κλεινεις τα ματια κι αφηνεσαι,
κολυμπας και βυθιζεσαι
σαν σε παιχνιδι εντος.
Κυλαμε στο μαζι της σκεψης και της καρδιας,
εισαι σε ξεφωτο παρολες τις σκιες
Χαμογελας
Χαιρομαι
Σιωπω

"Πιο μακρια πολυ μακρια το πραο τραπεζομαντιλο
-η συναντηση
Καλημερα ποταμακι μου, ειμαι μοναχος,
ειμαστε κι οι δυο μοναχοι μας
Τα κρυσταλλα ευωδιασανε,
τωρα μας λειπει μονο ενα καραβι
Ενα μαντιλι μονο για να διαγνωσουμε το τελος
Γιατι τοσους φακελους ελαβα γεματους
συννεφα και θυελλες
Που διψω ενα στομα να μου πει:
ουρανος, και να πλευσουμε μαζι
στο δελτα των ελπιδων"

Ειναι μια πολυ παραξενη γευση οταν κλεινει
η πορτα του γραφειου και μενεις μονος,
μια γευση εγνοιας,συμπονοιας,γιατι,ελπιδας,
νοσταλγιας,φωτος,μοναξιας στο μαζι...
ολα σ ενα αναστεναγμο...

"μεθυσμενο μονοπατι
που εψαξες την τρυφεροτητα..."

τα γερμενα γραμματα ειναι του Ελυτη