ηταν καποια βραδια που πονουσα βαθια,φοβομουν το
σκοταδι πολυ και δεν μπορουσα να κοιμηθω.
Ζυμωναν οι μνημες τις σκιες και ερχονταν σιμα παιδικοι
εφιαλτες...ματια και χερια σκοτεινα.
Το χες καταλαβει,αλλα δεν ελεγες κατι,
να μη με κανεις να ντραπω.
Απλα ενα βραδυ ετσι σαν στο ασχετο ειπες
-βαλε ενα σκαμνακι διπλα στο κρεβατι σου...για τον Αγγελο
σου,να ξεκουραζεται οσο θα σε προσεχει μεχρι την Ανατολη
καπως ετσι γλυκαναν τα βραδια και εγιναν ολοφωτα...
Σ ευχαριστω που υπαρχεις και χαιδευεις την καρδια
τρυφερα και διακριτικα αφηνοντας ηλιαχτιδακια
