Όταν φέρνουν καποιον που χει κάνει αποπειρα
αυτοκτονίας στην εφημερια δενεται η καρδια μου
κομπους,το νιώθω σαν διπλή ευθυνη.Δεν φτάνει
που αποτυχαμε σαν ανθρωποι,να εκφρασουμε
την αγάπη μας' τουλαχιστον σαν γιατροι να γίνει
αυτό που πρεπει, και έχει ο Θεος.
Αρχισαν ηδη πλυση στομαχου οταν σε ειδα,ειχες
παλια εγκαυματα στο προσωπο και στα χερια
ουλες απο χαρακιες,γυρω στα 40 σε εβαζα.
Η νοσοκόμα έψαχνε να βρει φλεβα και η ειδικευομενη
συνέχιζε τις πλυσεις.Ειχες γύρει το κεφάλι στο πλαι
και μια μικρη λιμνουλα απο δακρυα σχηματιστηκε διπλα
απο το βλεφαρο σου.Αχ αυτη η λιμνουλα...
Ποιος να ξερει τι περασες καλή μου?
Ποσο πονο και χαρακιές έχει η ψυχουλα σου?
Οταν συνηλθες σε πηγαν στη μοναδα βραχειας νοσηλειας,
εκει σε βρηκα μετα απο ωρα.
Καθισα και σε ρωτησα αν ησουν καλα.
-Οχι.....θέλω να πάω τουαλέτα είπες και εσκασες
ενα φωτεινο χαμόγελο όλο ζωη.
Χαμογελασα και κρατησα κάποιες ακτινες του μες
την καρδια μου.
Σ ευχαριστω
34 σχόλια:
Ξέρεις τι λένε οι Ινδιάνοι, δεν θυμάμαι ποιάς φυλής.
Αν σώσεις έναν άνθρωπο εισαι πλέον δεμένος μαζί του, έχεις την ευθύνη του, έχεις σώσει την καρδιά του.
Πόση δύναμη πρέπει να έχεις ,κρατώντας όλες αυτές τις ζωές στο μυαλό σου και την καρδιά σου!
Να εισαι πάντα καλά για να προσφέρεις την αγάπη σου.
Καλό σου απόγευμα.
Ότι ποιο όμορφο έχω διαβάσει
sε blog !!!!
Eίναι υπέροχο συναίσθημα,
το να μπορείς να προσφέρεις,
έστω και ένα χαμόγελο, σε κάποιον,
που πραγματικά το έχει ανάγκη
πόσο μάλλον όταν έχεις και τη ζωή του
στα χέρια σου.
Να είσαι καλα γλυκιά μου,
και με αυτή την ομορφιά της ψυχής σου
να μπορείς να προσφέρεις πάντα.
Χαίρομαι που σε γνωρίζω .
Καλό απόγευμα
Φιλιά ζαφορένια και την αγάπη μου.
Σ' ευχαριστώ για το μοίρασμα.
Η μεγαλύτερη υπηρεσία σου στο νοσοκομείο ήταν η ερώτησή που της έκανες κι αυτό το χαμόγελο.
Σκέφτομαι μήπως κάποιες αποτυχημένες απόπειρες είναι ένα απελπισμένο αίτημα για λίγη αγάπη...
..einai pragmatika sygklonistiko kai thelei megali dynami psyxis..
thaumazw osous douleuoun se nosokomeia, thelei tromeri dynami.
kalispera!
Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας
κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,
κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,
ἔστω καὶ μία φορά;
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;
(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)
Πολύ σοβαρό αυτό που λέει ο Περίπλους. Για κάνε μία σύγκριση!
Περίπλους και Μενέλαε,
Δεν κατάλαβα, δηλαδή...
Πρέπει πριν χαρούμε για την ανθρωπιά ενός ανθρώπου και την παρηγοριά που προσέφερε, να εξαλείψουμε τον πόνο από όλον τον κόσμο; Αυτό δεν γίνεται! Λιθαράκι λιθαράκι σώζεται ο κόσμος.
Εγω δεν διέκρινα κανέναν εγωκεντρισμό σε όσα γράφτηκαν. (αν κατάλαβα τον υπαινιγμό)
redhat μου,
σ ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου,
δεν εκανα τιποτα εκεινη τη μέρα,απολύτως τιποτα..μόνο έβλεπα..
έχουν δίκαιο οι ινδιανοι,η σχέση του γιατρου και του ασθενη είναι πολύ ξεχωριστη.αυτο το πρωτονιωσα φοιτήτρια οταν αρχισαμε τις κλινικες.σε κάθε γιαγια έβλεπα τη γιαγια μου και σε κάθε κοπελα την αδερφη η την μητέρα μου.αξιζει η αγάπη έστω και αν φέρνει πόνο πολλες φορες η διάγνωση.δόξα τω Θεω για όλα τα δώρα.
καλό μας απόγευμα!
ζαφορα καλως βρεθήκαμε!
πράγματι το χαμογελό μας είναι το πολυτιμότερο δώρο για το διπλα μας..θα έρθω στο σπιτάκι σου σε λίγο να σε διαβάσω!
ευχαριστώ πολύ! καλό μας απογευμα!
δημήτρη εγω ευχαριστώ,
έχεις δίκιο ότι οι πολλές αποπειρες δείχνουν έντονα το παράπονο για την απουσία της δικής μας αγάπης.
δεν έκανα κάτι,ούτε καν σκουπισα τα δάκρυα της...αλλα αυτη η κοπέλα αν και έχουν περάσει τόσοι μήνες με βοήθησε πολλές φορες νοερα να μην απελπίζομαι,γιατι έχει ο Θεος
έτσι ας χαμογελάμε και στα δυσκολα..
να σαι καλά!
"ερΑσιτέχνη ανθρωπε"
μόλις διάβασα το ποστ σου θυμήθηκα το καθηγητη στην μονάδα εντατικης θεραπειας.είχε τόσες γνώσεις αυτος ο ανθρωπος αφηνε άφωνους όλους τους γιατρους...και όταν κάνανε κάθε πρωι συγκεντρωσεις για να άποφασισουν τι θα κάνουν κάθε μέρα κρατούσε το κομποσχοινακι του στο χέρι...
να σαι καλά!
καλό μας απόγευμα!
περίπλους,
πολύ όμορφο ποιημα περίπλους...
ευχαριστω..
μακάρι να μάθουμε οχι μόνο απλα να κοκκινιζουμε για την ευτυχια μας αλλα να μάθουμε να την μοιραζομαστε...και να ανακαλύψουμε πως έτσι την πολλαπλασιαζουμε!
ευχαριστώ που έβαλες το ποιημα,με άγγιξε ιδιαιτερα,ηταν σκεψεις ασχηματιστες μέσα μου
μενέλαε,
σ ευχαριστώ για το σχόλιο..
συγκρίσεις και στα πιο μικρα για να μάθουμε να εκτιμουμε, να ευχαριστουμε και να μοιραζομαστε ολοψυχα!
να σαι καλά!
δημητρη,
λιθαράκι λιθαράκι...
βηματακι βηματάκι,και κάποια στιγμη θα μάθουμε να αγάπαμε
..Εκείνος βλέπει και βοηθά..
καλό απογευμα! σ ευχαριστώ!
Πολύ ανθρώπινο...
Λευκή ποδιά λοιπόν... και πλάι στον πόνο αγάπη... κι αγγίζεις άρρωστο κορμί πρώτα με την καρδιά σου... Ο Θεός να σου δίνει φώτιση και πολλή δύναμη σε όλα!
Την αγάπη μου!
υγ αχ και να ήξερες... λευκή ποδιά...
Mε συγκίνησε αυτή σου εμπειρία. Μα πιο πολύ με συγκλόνισε η καρδιά σου, που καίγεται με και για ...τα βάσανα των ανθρώπων.
Να είσαι καλά!!!!
Κατασυγκινήθηκα ξανά!
Κάτι τέτοιες στιγμές γράφονται ανεξίτηλα στις δέλτους της Αιωνιότητας, στ' Αρχεία τ' Ουρανού!!!
Ότι Χριστός Ανέστη!!!
Αν θα έπρεπε με μια λέξη να περιγράψω τι σημαίνει ζωή, θα έλεγα μοίρασμα. Στο καλό και το κακό. Η σελίδα σου πολύ ανθρώπινη και ζεστή σαν αγκαλιά! Έτσι την ένιωσα! :)) Σε ευχαριστώ που με την επισκεψή σου στη σελίδα μου, την ευκαιρία μου έδωσες να βρω την δική σου! :))
Ένα όμορφο Σαββατοκύριακο να έχεις, γεμάτο αγάπη κι ανθρώπους!
Ξέρεις, λέμε συχνά και κατηγορούμε το σύστημα υγείας, γιατί οι νοσοκόμες δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Αυτό, βέβαια, είναι αποτέλεσμα πολιτικών – πίσω από τις νοσοκόμες υπάρχουν και άνθρωποι. Όπως έδειξες πολύ καλά στο ποστ σου. Οι άνθρωποι που μέσα από το φιλότιμο και την ανθρωπιά, πολλές φορές και την υπεροσποσπάθεια ή την προσωπική επένδυση και δέσιμο δίνουν μια διάσταση στο σύστημα υγείας που δεν του αξίζει με τις αντικειμενικές καταστάσεις.
Βέβαια, άλλες νοσοκόμες (οι περισσότερες νομίζω) αποστασιοποιούνται είτε γιατί βλέπουν τη δουλειά τους απλώς σαν μια δουλειά, ή για να αντέξουν. Το καταλαβαίνω απόλυτα – και το νεαρό της ηλικίας σου δείχνει πως δεν έχεις υπερεκτεθεί στην καθημερινότητα της δουλειάς σου, η οποία, είναι, δυστυχώς, ο πόνος. Και δεν έχεις αποξενωθεί από την ανθρωπιά σου, όσον αφορά τον Άγνωστο Άρρωστο.
Από την άλλη, ο άρρωστος χρειάζεται ακριβώς αυτό: μια ανθρωπιά. Όχι μόνο μια καλή, έστω υποτυπώδη νοσηλεία. Χρειάζεται στήριξη, ανθρωπιά. Το έζησα όταν δυστυχώς, ο ανιψιός μου, 7 χρονών, πέρασε 3 μήνες στην εντατική παίδων μέχρι που πέθανε. Η εντατική παίδων είναι ό,τι πιο άγριο έχω δει στη ζωή μου. Και οι νοσοκόμες εκεί, τα βγάζουν πέρα όπως μπορούν (και τα δάκρυά τους δεν είναι σπάνιο πράγμα…). Αντικαθιστούν, με την ανθρωπιά τους, πολλά από αυτά που λείπουν από το σύστημα.
Να βάλω όμως ακόμα μια διάσταση: η νοσοκόμα χρειάζεται και κέφι. Μικρή λέξη – πόσο σημαντική όμως! Έχω ζήσει στο εξωτερικό χρόνια. Κάποια στιγμή χρειάστηκα μια μικρή εγχείρηση – το πρωί μπήκα, το ίδιο βράδυ βγήκα. Το κέφι που είχε το προσωπικό, ήταν άλλο πράγμα. Σου άλλαζε τη διάθεση αμέσως! (Όπως και να το κάνεις, μια μικρή εγχείρηση είναι κάποια επέμβαση στο σώμα σου.) Θυμάμαι όταν ξύπνησα από τη νάρκωση και μια γυναίκα μου έλεγε με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά «άντε, ξύπνα, έχουμε ψάρι σήμερα!». Η πρώτη φράση που είπα πιο κοιμισμένος παρά ξύπνιος (γελάω και τώρα) ήταν «και λευκό κρασί παρακαλώ». Μετά, μου έφερναν νερό και μου σέρβιραν ‘το πιο λευκό κρασί’… Έχω ακούσει κι από άλλους – το προσωπικό στα νοσοκομεία σε κράτη με αναπτυγμένο σύστημα πρόνοιας είναι χαρούμενο, ευτυχισμένο. Είναι πιστεύω και θέμα εκπαίδευσης, αλλά και συνθηκών. Και να, κάτι που δεν βλέπεις στα ελληνικά νοσοκομεία και είναι αδύνατο να υπάρξει από το προσωπικό χάρη στο φιλότιμό του και τις προσπάθειές του. Πώς να δείξει κάποιος κέφι εκεί μέσα; Άρα, στην καλύτερη περίπτωση βλέπεις φιλότιμο, συμπαράσταση, αλλά μέσα από το πρίσμα κούρασης, υποταγής στους νόμους της φύσης, στην αδικία της, στο μάταιο. Κάποιες στιγμές (τις καλύτερες) βλέπεις ανθρώπινο περιβάλλον – αλλά πάντα μίζερο. Παραδομένο. Ό,τι πιο μακρινό από το χαρμόσυνο συναίσθημα που πραγματικά χρειάζεται ένας ασθενής…
Έγραψα πολλά – αλλά μου ήρθαν, σαν διάβασα το ποστ σου.
Καλό κουράγιο στην δουλειά σου - και μην ξεχνάς και να χαμογελάς!!!
Kάποτε,μου έλεγε ένας συγγενής γιατρός ότι συχνά,όταν έφερναν στο νοσοκομείο τέτοια περιστατικά,γυρνούσε ο παρ' ολίγον αυτόχειρας και ρωτούσε,όλο αγωνία,γιατρούς και νοσοκόμες:"θα ζήσω;".
Πιστευω πως κανείς δεν επιθυμεί πραγματικά το θάνατο,όσο απελπισμένος και να είναι.Μάλλον μέσω αυτού θέλει να αντιδράσει,να εξεγερθεί,να τιμωρήσει τους "φταίχτες".
Συγκινήθηκα με την ιστορία.Να σαι καλά,κοριτσάκι μου!
Νοσοκόμα είσαι κουκλί μου??? Τώρα το συνειδητοποίησα...! Τα νοσηλευτικά επαγγέλματα είναι πολύ ενδιαφέροντα!
Νασαι παντα ετσι.Ζεστη,ανθρωπινη κι ευαισθητη.
Μπραβο!
την καλησπερα μου
ονειρομαγειρέματα,
ανθρώπινο..δικό μας..!
καλό βραδάκι σου εύχομαι!
Η ιστορία σου, μία ιστορία του καλού Θεού.
Αγάπη και ενδιαφέρον για τον διπλανό, τον άγνωστο.
Η ιατρική δεν πρέπει να είναι ψυχρή και απόμακρη για να θεωρείται αντικειμενική. Άν δείξει και αγάπη μπορεί να πλησιάσει αληθινά το πρόβλημα και εάν
ενδιαφερθεί πραγματικά, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να το λύσει.
Να έχεις πάντα δύναμη και το χαμόγελο έρχεται.
Καλή εβδομάδα να έχεις.
βικυ,
λευκή ποδιά λοιπόν...και κάθε που την φοράω ξεχειλίζει η καρδιά απο χαρά..γέλασα,εκλαψα,φοβηθηκα μεσα σ αυτη τη ποδια,τόσο που δεν μπορω να οριζω τον εαυτο μου χωρις αυτη.Για φωτιση και δυναμη και αγάπη παρακαλώ...να ευχεσαι..
σ ευχαριστώ πολύ..!
όσο για το υγ,θα θελα να ξερα :)
π.Λιβυε,
καμιά φορα σκέφτομαι πως "ηρθαν" έτσι τα πράγματα μεσα απο τους ασθενεις που ετυχε να συναντησω και τα ιστορικα που ετυχε να γράψω..όλα ειναι μήπως και κάποτε μαλακώσει λίγο η καρδιά μου..
μακάρι
τις ευχές σας! την αγάπη σας
ευχαριστώ!
π.κ.
ευχαριστώ..ισως γι αυτο νιωθουμε αυτες τις στιγμουλες πολιτιμες και τις κρατάμε και στις καρδιες μας..
καλό ξημέρωμα!
τις ευχές σας,και ευχαριστώ πολυ!
ανεμοσκορπισματα,
συμφωνω μαζι σου οτι η ζωη και το μοιρασμα πάνε μαζι..σ ευχαριστώ για την πολυ ομορφη περιγραφη της σελιδας..μια ζεστη αγκαλια..το πιο ομορφο
να σαι καλά! καλό μας ξημέρωμα!
yianni h
πρωτα να σου πω καλως ορισες και ευχαριστώ για το σχολιο σου!
πραγματι οι νοσοκομες παρόλη την κουραση και την ενταση της δουλειας κρατάνε ες την καρδια τους ένα χαμόγελο,και έτσι καταφέρνουν και αγγιζουν τους ασθενεις και με μια απλη καλημερα.
τις βλεπω και τις θαυμάζω....
μου θυμισες όταν ημουν στην μοναδα εντατικης θεραπειας στον ευαγγελισμο,μια μέρα ειχα παει λιγο πιο νωρις,ο καθηγητης δεν ειχε ερθει και ειπα να παω να δω τους ασθενεις.Σε ενα κρεβατι ένας νεαρος σε καταστολη και διπλα του μια νοσοκομα με την αθλητικη εφημεριδα να του λεει τα νεα του ολυμπιακου(!)σκεφτομουν οτι δεν ακουει το παιδι και με αφοπλισε η κοπελα λεγοντας μου..οι γιατροι λενε οτι δεν ακουει αλλα ξερω πως χαιρεται να του λεω τα νέα της ομαδας του...
δοξα τω Θεω γι αυτους τους ανθρωπους...
να σαι καλά! γέλασα με το λευκό κρασι,χιουμορ στο χιουμορ :)
όλα θα πάνε καλά,
έχεις δικιο,κανενας δεν θέλει το θάνατο,οσα στραβα και αν εχουν γίνει..μακάρι να μην χανουμε την ελπιδα μας και να παλευουμε με ολες μας τις δυναμείς για ότι αγαπάμε..και ο Θεος βλέπει και βοηθα..!
ευχαριστώ πολύ!
καλη αυριανη σου ευχομαι!
όχι μενέλαε,δεν ειμαι :)
καλό βράδυ! να σαι καλά!
Faraona,
καλως ηρθες, σ ευχαριστώ για το ποστ σου!
μακάρι οτι ανθρωπινο και ευαισθητο να μη φευγει απ τις καρδιες μας..
να σαι καλά και καλό μας βραδάκι!
άστρια,
έχεις τόσο δικαιο σ αυτα που εγραψες...οσο μεγαλύτερη η αγάπη που δειχνει κανείς τόσο καλύτερο το αποτελεσμα..
σ ευχαριστώ πολύ!
να σαι καλά! και καλη αυριανη!
Δημοσίευση σχολίου