Χθες βραδυ δεν μπορουσα να κοιμηθω,πηγε
4 η ωρα και ειχα ξαπλωσει με σβηστα τα φωτα
και ανοικτο το παραθυρο στο δωματιακι μου.
Καποια στιγμη μες την ησυχια συνειδητοποιησα
πως ακουγοταν στο βαθος ενα τζιτζικι...εκλεισα
τα ματια και χαμογελασα...θυμηθηκα και ενιωσα
πολλα...σηκωθηκα,αναψα το φως και εγραψα
αυτη την αναρτηση.
Που λες...
Φυσηξε αερακι αντιθετο του Απηλιώτη, κι οσο
και αν το προσπαθησα δεν καταφερα να κρατηθω
στην Αθηνα,ουτε καν στο πατρικο μου.Πονεσα πολυ
αποχαιρετωντας τη ζωη μου εκει...μια ζωη που
τοτε κυλουσε στους ρυθμους της καρδιας μου και
μου προσφερε απλοχερα οτι ειχα αναγκη.Εφυγα
ξαφνικα ενα πρωι απο την κλινικη,μετα απο μια
δυσκολη εφημερια,χανοντας 2 μηνες αδειας και
αλλη μια παραταση 6 μηνων. (μη ρωτας τα γιατι,
τα καλα και συμφεροντα και αγια τα μεσα σ αυτη
τη χωρα) ...Πικραθηκα εκεινες τις μερες...αλλα η
ζωη κυλαει. Εδωσα οτι ειχα στους ανθρωπους
που γνωρισα και αγαπησα εκει και απ ολες τις
επιλογες που εβλεπα,διαλεξα αυτην που ενιωθα πως
ηταν πιο κοντα στο ψυχισμο μου για να τελειωσω
την ειδικοτητα.
Και να μαι στην Ανατολη...
Μια εντελως καινουργια ζωη που στην αρχη με σαστισε,
με ξαφνιασε,με ελκυσε και τωρα προσπαθω να ζυμωθω..
Θελω να μαθω και να νιωσω τους ανθρωπους εδω.Αρχισα
να γραφω αναποδα και να εκφραζω τα ιδια πραγματα
με αλλες λεξεις...
...να βρισκω την καλοσυνη στα ματια
των ανθρωπων εδω,τις ιδιες εγνοιες...τα ιδια χαμογελα,
ιδια δρομακια εντος.
Ηταν δυσκολα στην αρχη και δεν σου κρυβω πως
ηταν στιγμες που απελπιστηκα
...αλλα αρχη ηταν..ωφειλε να ηταν δυσκολη :)
Εφερα τα χρωματα μου οπως ειδες...και τη μουσικη μου.
Και μη νομιζεις...μου λειπει τοοοσο πολυ η Ελλαδα...κατεβαινω
συχνα στη θαλασσα και καθομαι με ενα βιβλιο,παιζω με τις
λεξεις και λεω στον εαυτο μου οτι βλεπω
τη Δυση στην Ανατολη.
4 η ωρα και ειχα ξαπλωσει με σβηστα τα φωτα
και ανοικτο το παραθυρο στο δωματιακι μου.
Καποια στιγμη μες την ησυχια συνειδητοποιησα
πως ακουγοταν στο βαθος ενα τζιτζικι...εκλεισα
τα ματια και χαμογελασα...θυμηθηκα και ενιωσα
πολλα...σηκωθηκα,αναψα το φως και εγραψα
αυτη την αναρτηση.
Που λες...
Φυσηξε αερακι αντιθετο του Απηλιώτη, κι οσο
και αν το προσπαθησα δεν καταφερα να κρατηθω
στην Αθηνα,ουτε καν στο πατρικο μου.Πονεσα πολυ
αποχαιρετωντας τη ζωη μου εκει...μια ζωη που
τοτε κυλουσε στους ρυθμους της καρδιας μου και
μου προσφερε απλοχερα οτι ειχα αναγκη.Εφυγα
ξαφνικα ενα πρωι απο την κλινικη,μετα απο μια
δυσκολη εφημερια,χανοντας 2 μηνες αδειας και
αλλη μια παραταση 6 μηνων. (μη ρωτας τα γιατι,
τα καλα και συμφεροντα και αγια τα μεσα σ αυτη
τη χωρα) ...Πικραθηκα εκεινες τις μερες...αλλα η
ζωη κυλαει. Εδωσα οτι ειχα στους ανθρωπους
που γνωρισα και αγαπησα εκει και απ ολες τις
επιλογες που εβλεπα,διαλεξα αυτην που ενιωθα πως
ηταν πιο κοντα στο ψυχισμο μου για να τελειωσω
την ειδικοτητα.
Και να μαι στην Ανατολη...
...μεσα σε χρωματα και μουσικες...
...αρωματα και γευσεις...
...καινουργιες ματιες,ανασες,συνηθεις...
και η ζωη να κυλα αλλιως πια...
με ατελειωτες ποδηλατες και εδω...
Μια εντελως καινουργια ζωη που στην αρχη με σαστισε,
με ξαφνιασε,με ελκυσε και τωρα προσπαθω να ζυμωθω..
Θελω να μαθω και να νιωσω τους ανθρωπους εδω.Αρχισα
να γραφω αναποδα και να εκφραζω τα ιδια πραγματα
με αλλες λεξεις...
...να βρισκω την καλοσυνη στα ματια
των ανθρωπων εδω,τις ιδιες εγνοιες...τα ιδια χαμογελα,
ιδια δρομακια εντος.
Ηταν δυσκολα στην αρχη και δεν σου κρυβω πως
ηταν στιγμες που απελπιστηκα
...αλλα αρχη ηταν..ωφειλε να ηταν δυσκολη :)
Εφερα τα χρωματα μου οπως ειδες...και τη μουσικη μου.
Και μη νομιζεις...μου λειπει τοοοσο πολυ η Ελλαδα...κατεβαινω
συχνα στη θαλασσα και καθομαι με ενα βιβλιο,παιζω με τις
λεξεις και λεω στον εαυτο μου οτι βλεπω
τη Δυση στην Ανατολη.
Στην τελικη...ενα απο τα καλα αυτης της γης είναι πως
οποτε αγναντευω τη θαλασσα,ξέρω πως κοιτω προς το σπιτι μου
και προς οτι αγαπω πολυ...ε και αυτο ειναι ομορφο...
15 σχόλια:
καλή τύχη σε ό,τι κάνεις,σε κάθε νέα αρχή!
Ο Θεός μαζί σου.
Πως το κατάφερες και με έκανες πάλι να δακρύσω αλήθεια;
Ξέρω πως είναι να θες και να δίνεις όλο σου το "είναι", ότι καλύτερο μπορείς κ έχεις μέσα και να μην στο εκτιμάν
ξέρω πως είναι να σε διώχνουν από ότι έχεις αγαπήσει,
με συγκίνησες αληθινά ίσως γιατί είσαι εσύ αληθινή ψυχή.
Μου έλειψες.
Πότε έρχεσαι;
Περιμένω να μου στείλεις.
Σε περιμένω να βολτάρουμε στα γνωστά μας μέρη...
Θα τα πιούμε, θα μιλήσουμε, θα τριγυρίσουμε στην πόλη που τόσο αγαπάμε και τόσο επιμένει να μας διώχνει.
Σε φιλώ Κατερίνα μου.
Να είσαι δυνατή,
να προσέχεις. Φιλιά πολλά.
Γλυκό μου κοριτσάκι,
όπου κι αν είσαι,
ΜΕΣΑ σου θα ΕΙΝΑΙ
μονο Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΑΣ.
σε φιλώ.
καλη σου μερα.
φυσαει βοριας από το νοτιά δεν λέει και το τραγουδι?
καλες εμπειριες και παντα καλα να εισαι κατερινα μου ....
ελενη
....ίδια δρομάκια εντός....
με πόση γλύκα και σοφία αντιστρέφεις τον πόνο της αδικίας σε ομορφιά απέραντη.
Σε χαίρονται τα θάθη της ψυχής μου και σου εύχονται τα καλύτερα όπου κι αν βρίσκεσαι !!!
....δεν σε ξεχνώ ......:)
Στη δύση στην ανατολή όπου κι αν είσαι, έχει τρόπο η ψυχή σου να τα κάνει όλα τόσο όμορφα και φωτεινά!
Και όπως αυτή η ονειρεμένη βαρκούλα φαίνεται να ταξιδεύει στο μπλε τ' ουρανού με το ελαφρύ αεράκι, έτσι νάρθουν οι σκέψεις από καρδιάς σε σένα: να είσαι καλά!
Σ' επιθύμησα πολύ
φιλάκια πολλά
...η ανατολή είναι η άρχη του φωτός... ..δεν είναι τυχαίο που βρίσκεσαι εκεί νηφάκι :)
όπως πάντα πηγαία και συγκινητική η έκφραση σου ..είτε σε σχέδιο είτε σε γραφτό είτε σε εικόνα.. :)
φιλιά πολλά από το νησί στη θαλάσσα που δύει ο ήλιος :)
Εύχομαι να πάνε ολα καλά.
Παντού άνθρωποι, που πονούν , που γελούν, που σκέφτονται , που αισθάνονται.
Όσο πιο δύσβατος είναι ένας δρομος τόσο πιο πού αξίζει.
Όποτε σκέφτομαι πού είσαι, σκύβω και κοιτώ την καρδιά μου. Ο δικός μας τόπος αλλού.
Χαζεύω ξανά και ξανά τόσες καμπ-ύλες στα γράμματα και καμαρώνω, που βγάζεις άκρη ξανά στα νοήματα, τα αρ-ώματα και τις α-γωνίες του νέου τόπου.
Κι ακουμπώ τη θάλασσα, που ενώνει γη με γη κι όλο τον ουρανό καθρεφτίζει: απαντοχή μας...
Να προσέχεις μικρό μου, πολύ!
Μερικοι ανθρωποι (απο την απλοτητα τους) περνουν γλυκα και ομορφα τη ζωη τους.Κανουν τυχερους και οσους εχουν κοντα τους....Η γλυκα της ζωης ειναι μια.
Όλο αυτόν τον καιρό καρδούλα μου αισθανόμουν πως αυτό το "αποτράβηγμα" είχε κάποιο λόγο, παρόλο που μου έλειψε η διακριτική σου παρουσία εδώ, τώρα ξέρω πως ότι κάνεις καλά το κάνεις, χρειαζόμαστε να προκαλούμε τη ζωή και πάνω απ' όλα να την εμπιστευόμαστε...καλή δύναμη, γιατρέ μου!
ΑΦιλάκια τρυφερά!
ΥΓ: Το καραβάκι σου είναι εσύ!
Να είσαι ΚΑΛΑ όπου κι αν είσαι ότι κι αν κάνεις! Κι αν διάλεξες αυτό το δρόμο, πάει να πει πως είχες Ισχυρούς λόγους και καλά έκανες. Εσύ ξέρεις το γιατί Νηφάλιά μου, κι εσύ ξέρεις και το Πότε θα γυρίσεις. Επιμένω στό Πότε με απαραίτητο τονισμό στό όμικρον.. Είσαι Σπάνια νησίδα κι αφήνεις Ίχνος Σημαντικό εδώ κι εκεί.
Τις Ευχές μου μαζί σου.
Καλή μου φίλη, καλά Χριστούγεννα κι από εδώ, τρυφερά, γεμμάτα από χαρά, φως και αγάπη, όπως εσύ ξέρεις πάντα μοναδικά να χαρίζεις!!!
Όσο μακριά και αν βρίσκεσαι, (ακόμα) για μένα θα είσαι πάντα κοντά και θα σκέφτομαι αυτή τη τρυφερή ψυχούλα...
Καλή Χρονιά να έχεις, γεμάτη φως, χαρά, υγεία, δημιουργία και Αγάπη!
ΑΦιλάκια καρδιάς!
Ευχαριστω παρα πολυ...για τις ευχες,τη σκεψη,την εγνοια,την αγαπη...με τυλιγουν στοργικα και με γεμιζουν μερακι για ζωη!
Καλη μας χρονια! :)
Δημοσίευση σχολίου