δανειο απ το ξωτικο --ευχαριστω...)
Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου,τετοια
μερα ξυπνουσαμε απ τις 5...μας ξυπνουσαν οι
σειρηνες της πυροσβεστικης διπλα απο το σπιτι
μας...βαρουσαν να μη ξεχναμε οτι σαν σημερα
"μας τους εφερε η αγαπημενη θαλασσα της Κερυνειας"
Πηγαιναμε με την αδερφη μου και τρυπωναμε στο
κρεβατι των γονιων μας απο φοβο...και κει ανοιγαν
το ραδιοφωνο και ακουγαμε ιστοριες προσφυγων...
-μαμα και σας, σας επιασαν αιχμαλωτους;
-μαμα και σας,σας χωρισαν αντρες γυναικες;
-μαμα...μαμα...
Λες και δεν ξεραμε τοσα χρονια πια που τα ακουγαμε.
Πως κλειδωσε η γιαγια το σπιτι,πως πηρε λιγα
εσωρουχα και την Εικονα,πως κρυφτηκαν μες τα
λεμονοδεντρα,πως η μαμα φοβοταν τα αεροπλανα,
πως ηταν απ τους "τυχερους" που προλαβαν...
Για το γειτονα που δεν αφηνε το σπιτι του,
τη γιαγια που κλειδωσε για να επιστρεψει σε
λιγες μερες και ετρεχε εγκυος να μαζεψει την
οικογενεια να φυγουν...
Εκει μες τα σεντονια τους θελαμε καθε χρονο να ακουμε
τουτο το αλλοιωτικα δικο μας παραμυθι...
Δεν ξερω αν πια κτυπανε οι σειρηνες τα πρωινα,
δεν ξερω καν αν το ραδιοφωνο μιλαει για τις πληγες μας.
Ξερω πως η γιαγια εχει πεταξει το κλειδι του σπιτιου
της μες τα δακρυα οταν πια ειχε γνωρισει τους Τουρκους
που ζουν εκει,ξερω πως ο παππους που οποτε καθομασταν
στο τραπεζι ελεγε και του χρονου στα χωρια μας εκλεισε
τα ματια του,ξερω πως η θεια δεν περιμενει πια τον
αδερφο της τον αγνοουμενο ουτε υπαρχει το επιπλεον
πιατο στο τραπεζι...
Ξερω πως εκεινο το "δεν ξεχνω"
εχει πεσει σαν αγκυρα μες την καρδια μου
Μα για ποιες λυσεις και σχεδια μου λες,
εγω δεν ξερω απο τετοια...
Ξερω μονο πως μεσα μου ανασαινει ζυμωμενο
με την υπαρξη μου ενα παραμυθι ταπεινο,
για μια γιαγια εγκυο να τρεχει να μαζεψει τα
παιδια να κρυφτουν να φυγουν...μια γιαγια που
γεννησε κατω απο μια χαρουπια...μια γιαγια που
μυριζουν τα χερια της προσφορο και οποτε μιλα
για το χωριο της και τον Αποστολο Αντρεα σταζει
απ τα ματια της Φως και μελι...
Εχω εκεινη την εικονα στα χερια μου...θυμασαι τοτε;
Kαι μου φερνει μια αναμνηση...οταν ειχαμε παει
τοτε που ανοιξαν τα οδοφραγματα στον Αποστολο
Αντρεα ηταν ολος ο δρομος γεματος μαυροφορουσες
γιαγιαδες στα γονατα που εκπληρωναν ταματα που
καρτερουσαν χρονια...και γι αυτο εχουμε ελπιδες...
γιατι ενα παραμυθακι ανασαινει στα καταβαθα μας.
6 σχόλια:
Έκανα πολύ παρόμοιες σκέψεις με σένα σήμερα, είμαστε φαίνεται της ίδιας γενιάς. Πώς ξεφτιλίστηκαν όλα, πώς ξεχάστηκε ο πόνος και το άδικο και πώς σώπασαν όλα μέσα μας. Πραγματικά φοβάμαι πώς στο τέλος θα ξεχαστούν.
και γω το φοβαμαι αυτο Σκουλουκουιν μου...και αυτη η σιωπη που απλωθηκε εντος δεν βολευεται...εχω την αισθηση ομως και την ελπιδα πως υπαρχουν ανθρωποι που θυμουνται,που πονουν,που αναρωτιουνται για το αυριο...
...πως τα χουμε καταφερει και οι μερες του καλοκαιριου ειναι γεματες μνημες βουρκωμενες,μου λες;
1974 – 2011 37 χρόνια !
Και η πατρίδα μας ακόμα πονά ...
Και μεις ...
Βολευόμαστε στην καλοπέρασή μας . Υπογράφουμε και περνούμε στα κατεχόμενα . Ψωνίζουμε και τρώμε από τον τούρκο κατακτητή . Επισκεπτόμαστε σαν τουρίστες τα κατεχόμενα χωριά και τα μέρη μας , και επιστρέφουμε με ήσυχη τη συνείδησή μας το βραδάκι στα σπίτια μας .
Ποιά λύση ποθούμε και θέλουμε τώρα πια;
Είμαστε όλοι βολεμένοι στην ησυχία μας και στην ανεμελιά μας .
Δεν έχουμε παιδί , άνδρα ,πατέρα , αγνοούμενο . Καλά είμαστε όπως είμαστε . Μια λύση θα μας αναστατώσει και πάλιν .
Πάψαμε να πονάμε για τις εκκλησίες και τα μοναστήρια μας που βεβηλώθηκαν . Τώρα πια τι να θέλουμε ;
Ξεθώριασαν οι μνήμες με τον καιρό .
37 χρόνια ...
Κι΄ όμως , κάποτε δίναμε υποσχέσεις και όρκους , πως δεν θα ξεχάσουμε ποτέ .
Πως η ψυχή μας θα παλεύει μέχρι τη δικαίωση .
Εκείνο το « Δεν Ξεχνω » αντηχεί ακόμη μες το μυαλό μου .
Βοήθα Θεέ μου να μην συμβεί αυτό .
Να μην επέλθει αυτή η λήθη στις ψυχές μας .
Οι εκκλησιές μας καρτερούν , και οι καμπάνες , βουβές , για να ξανακτυπήσουν ! ...
20 Ιουλίου ...
Θυμάμαι εκείνη τη μέρα με πόνο .
20 Ιουλίου ...
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ! ....
Όσο οι άλλοι κι΄ αν ξεχάσουν , δεν μπορώ ! ...
Αγαπημένη μου Κατερίνα ,
37 χρόνια και θάβουμε ακόμα τους νεκρούς μας ...
Είναι ποτέ δυνατόν να ξεχάσουμε ...
Σου στέλνω την αγάπη μου.
Μέρα μνήμης σήμερα για την αγαπημένη Κύπρο....εκείνο το ΄δεν ξεχνώ' ήταν πολύ δυνατό τότε σ΄όλη σχεδόν τη γενιά των 25ρηδων....το είχαμε κάνει σημαία ...κι εγώ είχα ένα αυτοκόλλητο 'δεν ξεχνώ' με την αιματοβαμμένη Κύπρο στο κρεβάτι μου για να το βλέπω πρωί και βράδυ...ήταν κάτι παραπάνω από εικόνισμα.....όμως όλοι δυστυχώς ξεχάσανε....θυμόμαστε μόνο την επέτειο.....όπως και στην Μικρασιατική καταστροφή....
Κάθε χρόνο να φαίρνει η μνήμη ξανά και ξανά στην επιφάνεις τις ίδιες σκηνές!,τα αεροπλάνα τα δυο ρουχαλάκια και το φευγιό μέσα στη νύκτα!
Άλλο να το διαβάζεις και άλλο να το ζεις.. ή και να το ακούς να το διηγούνται οι δικοί σου. Τι να πει κανείς. Τίποτα δε μπορεί να πει. Καλό ξημέρωμα. Φιλάκια.
Δημοσίευση σχολίου