σ ευχαριστω πολυ,μα πιο πολυ σ αγαπω

Ηρθα σπιτι αποψε κουρασμενη,στεναχωρεμενη,
με πολλες σκεψεις να με βαραινουν και καπως
απογοητευμενη...γενικως και ειδικως...ανοιξα τον
υπολογιστη,εβαλα μουσικη,εριξα μια ματια
στα μεηλς και ξαφνιαστηκα που ειδα μηνυμα
σου απογευματινο ενω πριν λιγο ειπαμε καληνυχτα...

Polles fores otan kathomai kai diabazw kati,
se fernw sto nou mou :))
sou to stelnw ayto gia ksekourasi
...apo Papadaki


"Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε.
Είναι όμορφη η ζωή. Πιστεψέ με.
Αξίζει να τη ζεί κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές.
Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα,
φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα.
Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι
κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της
ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι.
Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή.
Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα.
Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω
το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα
έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε.
Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι; ...


-- Aυριο θα 'ναι μια καινούρια μέρα, αγόρι μου.
Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα.
Δεν ξέρω τιποτ' άλλο να σου πω, Έζησα τόσα χρόνια
σ'αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου.
Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι.
Αξίζει να ζείς μέσα στη γυάλα, απο φόβο μην πληγωθείς;
Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις
το θάρρος να λές: Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από
την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες.
Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζείς.
Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε
ροδοπέταλα. Κράτα της αναμνήσεις σου και προχώρα...
Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο.
Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γής.
Aντε να πιούμε και το τελευταίο.
Έχω να σηκωθώ νωρίς αύριο. Πρέπει να κλαδέψω τις
τριανταφυλλιές. Αλλιώς, πώς θα θυμάμαι το χαμόγελο
αυτηνής της κακούργας της Μελπομένης;

Ποιός έιναι ο δυνατός;

-- Ποιός είναι ο δυνατός;
Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.

-- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του.
Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει
στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό
ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει,
που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο
θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή,μέσα στο
χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του,
κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλιά του.
Αυτός είναι ο δυνατός.

Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε.
Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα.
Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές.
Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό,
και ψιθύρισε:

-- Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!
«Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς
που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ' ένα λουλούδι
στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σερνεσαι, να ματώνεις.
Ωραία! Δε χαλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους.
Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ' αγαλματα μόνο δε λυγάνε».


kai teliwnoume me ena tragoudi agapimenο diko mou...
na eisai kala Katerina mou..
an den kataferoume na brethoume simera:)



...τελειωσα το μεηλ με δακρυα στα ματια
και τη ψυχη χορτατη και ξεκουραστη...

μετραμε 11 χρονια κολληταρια και
2 βδομαδες κουμπαρες
σαν αδερφια ζυμωθηκαμε...

σ ευχαριστω πολυ μα πιο πολυ σ αγαπω