"Γι αυτο λεμε οταν εχει πολλη θλιψη ενα παιδι επειδη
πεθανε ενα μελος της οικογενειας η το ιδιο το παιδι ειναι
βαρια αρρωστο και ετοιμαζεται να πεθανει,αυτο που
βοηθαει πολλες φορες σε τετοια παιδια δεν ειναι λογια
στηρικτικα ουτε τιποτα αλλο απλως να εχει καποιος
τη δυναμη και την αντοχη να καθισει διπλα στο παιδι και
να το βοηθησει να εκφραστει.
Να πει τι νιωθει,να ζωγραφισει,να παιξει με κουκλες.
Εαν εκφρασει τη θλιψη του και την αγωνια του το παιδι,
προετοιμαζεται καλυτερα για το θανατο του ή ξεπερναει
καλυτερα το πενθος του γι αυτον που εχασε.
Εχει μεγαλη σημασια το συναισθημα να μπει σε λογο,
ν αποκτησει νοημα να ενταχθει σε συμβολικο συστημα.
Αμβλυνεται η ενταση του,γινεται υποφερτο"
απο το βιβλιο ¨Που να βρω τη ψυχη μου"

ανασαινει μεσα μου τελευταια μια χαρα που με ζυμωνει
απ την αρχη...δεν ξερω αν γεννιεται αντιδραστικα με οτι
ακουω εδω στην κλινικη...
απλα για οσο χαριζεται την απολαμβανω και την αφηνω
ελευθερη ν αφηνει χρωματα και μελωδιες