χαμογελωντας

Απεναντι απ το λυκειο που πηγαινα εχει ενα ιδρυμα για παιδια
με ειδικες αναγκες και καμια φορα οταν σχολανα τοτε, πριν
περπατησω για το σπιτι,πηγαινα απεναντι.Ηταν ενα αγορακι
εκει με μεγαλα γαλαζια ματια,που στεκοταν στα καγκελα του
ιδρυματος και κοιτουσε το δρομο.Ο Κωνσταντινος.Ειχε αυτισμο
ελεγαν γι αυτο και δεν μιλουσε ουτε σε κοιταγε στα ματια.
Οποτε ανοιγα την πορτουλα και εμπαινα στην αυλη ερχοταν
κοντα μου,σκυβε το κεφαλι χαμογελωντας και απλωνε το χερι.
Εβαζα και εγω το χερι μου μεσ στο δικο του,με κραταγε και ετσι
με σκυμμενο κεφαλι με επαιρνε μια βολτα μες το κηπο.Ενιωθα πως
ηθελε να μου δειξει κατι και εγω αδυνατουσα να δω και πως με
πηγαινε καπου που δεν καταφερνα να παω...
Με αφηνε παντα στην εισοδο εκει που με ειχε ανταμωσει
και επεστρεφε στην γωνια του κηπου
να κοιτα τα αυτοκινητα που περνουσαν.

Σημερα φευγοντας απ το νοσοκομειο σταματησα στο ιδρυμα.
Δεν ξερω γιατι τον σκεφτομουν τις τελευταιες μερες...
εχουν περασει 8 χρονια απ την τελευταια φορα που ανταμωσαμε.
Ντρεπομουν λιγο αλλα ηθελα πολυ να τον ξαναδω
και πιο πολυ να με πιασει απ το χερι να βολταρουμε,κι ας ενιωθα
παλι μια παντελη αδυναμια να δω μεσα απ τα ματια του.
Ετσι ο ποθος νικησε την ντροπη και βρεθηκα να ρωτω αν
ειναι εκει ακομη ο Κωνσταντινος και αν μπορουσα να τον δω...
Χαρηκα οταν ακουσα: ειναι μεσα και κοιμαται,πηγαινε να τον δεις.

Καθισα λιγο να τον κοιτω σαν κοιμόταν
(μ αρεσει να κοιτω τους ανθρωπους οταν κοιμουνται)...
ειχε ψιλωσει πολυ και κρατησε εκεινο το ταξιδιαρικο υφος.

Ξερεις Κωνσταντινε σημερα σκεφτομουν πως κανεις βολτες
στον Ουρανο γιατι σκυβεις ευκολα το κεφαλακι σου χαμογελωντας.