ειδες το σ αγαπω Του που σταζει απ την πανσεληνο;

Εστησα το τηλεσκοπιο πριν 2 βραδια και καθισα στο μπαλκονι
να κοιτω τον ουρανο νυχτιατικα...
νιωθω πως δεν εχω λεξεις τελευταια πως δεν καταφερνω
να μιλησω και να εκφραστω και οποτε αγγιζω προτασεις
τρεχουν τα ματια. Όχι απο λυπη δεν ξερω απο τι.
( γι αυτο συγχωρατε μου και τη σιωπη στα σχολια )
Αφηνω 2 φωτογραφιες που εβγαλε η φωτογραφικη μεσα
απ το ματακι του τηλεσκοπιου να μοιραστουμε ομορφια
και το κειμενο που θυμηθηκα ταξιδευοντας αναμεσα στους 2 φακους

"-αυριο παλι εγνεψε με τα κλαδια της η κερασια.

-αυριο παλι εγραψε μ ολόχρυσα γραμματα τ αστερι στον ουρανο.

-Ξερεις,ειπε μια νυχτα το δεντρο,απο τοτε που περιμενω να

φανεις στο γερμα του οριζοντα,οι νυχτες που γεμισαν φως!

Τ αστερι χαμογελασε.

Κι αρχισαν να πεφτουν απο τα συννεφα κίτρινες μαργαριτες.

Κι ηταν προχωρημένη η νυχτα.Μεσανυχτα.

Μια νυχτα γεματη χρωματα.Ωρα μεσανυχτα, ακριβως!

-Μπορουν οι ανθρωποι να δουν τον ηλιο τα μεσανυχτα?

ρωτησε τ αστερι

-όχι όχι,αλλα ισως υπαρχουν μερικοι.Ποτε δεν ειναι τοσο κιτρινος

ο ηλιος.Τοσο κοκκινος.Τοσο πορτοκαλης.Τον βλεπουν σιγουρα

τα τριζονια γιατι νομιζεις πως τραγουδουν?

Κι αυτο το ασπρο πουλι που γυριζει σαν παλαβο τις νυχτες

και δεν βρισκει ησυχια πουθενα.

Αυτο το ασπρο πουλι με τις γαλαζιες βουλες στα φτερα,

κοιταξε τι ομορφο που ειναι!Οι ανθρωποι το φοβουνται .

Το λενε νυχτοπουλι και πιστευουν πως φερνει το θανατο...

-Γνωρισα καποιον που δεν εμοιαζε με τους αλλους.

Ειχε ενα κυκλαμινο στο στομα κρατουσε παραμάσκαλα

το θανατο κι ανηφοριζε σφυριζοντας,στο μονοπατι του.

Ανηφοριζε και σφυριζε.

Μ ενα πανερι ηλιο φορτωμενο στο δεξι του ωμο

κι ενα τριανταφυλλο στον κορφο.

Σιγουρα θα ειναι κι αλλοι σαν κι αυτον...

Η ζωη και ο θανατος!

Δυο χρωματιστα λουρια στη ζωνη τ ουρανου.

Δυο ροδα στα μαγουλα του Θεου...

απο το χρωμα του φεγγαριου της αλκυονης παπαδακη "