ενα φως που χαιδευει και αγκαλιαζει

"Στα νιάτα μου, μέσω ενός Ρώσου ζωγράφου
που αργότερα έγινε διάσημος,
με είχε προσελκύσει η ιδέα της γνήσιας δημιουργικότητας,
ξεκινώντας με την μορφή της αφηρημένης τέχνης.

Κοίταζα έναν άνθρωπο, ένα σπίτι, ένα φυτό,
παραμορφωμένες φευγαλέες σκιές που οι τρεμάμενες φλόγες
κάποιας φωτιάς έριχναν πάνω στους τοίχους,
και τις διασκεύαζα σε αφηρημένες εικόνες,
δημιουργώντας στην φαντασία μου οπτικά σχήματα
διαφορετικά από την καθημερινή πραγματικότητα.



Ευτυχώς, συνειδητοποίησα γρήγορα ότι δεν μου είχε δοθεί εμένα,
έναν άνθρωπο, να δημιουργήσω «εκ του μη όντος»,
όπως μόνον ο Θεός δημιουργεί.
Καταλάβαινα ότι κάθε πράγμα που δημιουργούσα
προσδιοριζόταν από κάτι άλλο που ήδη υπήρχε.

Ολόκληρος ο κόσμος,
σχεδόν κάθε οπτική παράσταση,
έγινε μυστήριο μιας βαθιάς ομορφιάς που ξεπερνούσε τα κοινά μέτρα.



Το φως άλλαζε, για να χαϊδέψει και να αγκαλιάσει όλα τα αντικείμενα...



Τότε γέμισα με μια λατρεία γεμάτη σεβασμό
για τον Πρώτο Καλλιτέχνη,
τον Δημιουργό των πάντων,
και μια επιθυμία να Τον συναντήσω,
να μαθητεύσω σ’ Αυτόν, να μάθω πως δημιουργεί. "

π. Σωφρονιος