Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Προσδοκώ να γίνω παιδί.



















Είναι εκείνο το κτήριο που 'ναι φορτωμένο χρώματα και σχέδια και
μέσα σε καλωσοριζει με ενα λουναπαρκ. Είναι εκεί που οι
 νοσηλευόμενοι παρόλο που ξέρουν τι σημαίνει πόνος
δεν ξέρουν τι σημαίνει θανάτος.
Παράξενο αλλά δεν υπάρχει η έννοια του φόβου του θανάτου
στην παιδική ηλικία, υπάρχει στους γονείς, στους συγγενείς,
στους γιατρούς,στους νοσηλευτές...σε όλους τους γύρω,
αλλά τα παιδιά δεν τον φοβούνται.
Τα παιδιά μπορεί να αγχώνονται για τους γονείς, να πονούν, να
φοβούνται τις εξετάσεις, να βαριούνται, να στεναχωριούνται που
δεν παίζουν,να θέλουν τους φίλους τους... Αλλά δεν
σκέφτονται το θάνατο όπως εμείς...ή φοβούνται αν νιώσουν
το φόβο των γονιών τους.
Όσο το συνειδητοποιεί κανείς τόσο παράλογο μοιάζει,
ο φόβος του θανάτου είναι επίκτητο συναίσθημα.
Ασσύληπτο πως γενιόμαστε ατρόμητοι και γινόμαστε τόσο
ευάλωτοι, πως ενώ αποκτάμε γνώσεις χάνουμε κάτι
ανείπωτα ουσιαστικό.
Φοβάμαι το θάνατο και λίγο πιο πολύ απ το θάνατο φοβάμαι
να μην φύγω πριν τους γονείς μου,γιατί είναι πόνος απάλευτος
για κάθε γονιό. Και ειναι στιγμές που αναρωτιέμαι πως συνεχίζει
η ζωη οταν φύγουν οι γεννητορες κάποιου.
Όμως όταν αντικρύζω κατάματα νοσηλευόμενα
παιδάκια η καρδιά μου θυμάται τη μάνα μου με τη χαρά της
Ανάστασης και το μυαλό μου μου θυμίζει ψυχανάλυση
"δεν υπάρχει παράσταση θανάτου στο ασυνείδητό."
Την αλήθεια την βρίσκεις όποιο μονοπάτι και αν πάρεις.

Προσδοκώ να γίνω παιδί λοιπόν...και το εύχομαι ολόψυχα
μόνο σ όποιον το θέλει!

4 σχόλια:

Άιναφετς είπε...

Πάντοτε θαύμαζα γιατρούς και νοσηλευτές που κατάφερναν να "δουλέψουν" με παιδιά και να φανταστείς πως έχω μεγαλώσει σε οικογένεια γιατρών (τρις γενιές!)
Όσες φορές έχω βρεθεί σε νοσοκομείο παίδων (και τελευταία τρις φορές), μου είναι εξαιρετικά οδυνηρό, γιατί βασικά δεν μπορώ ν' ακούω κλάμα παιδιού, ούτε και μεγάλου...
Εδώ κλαίω, όταν δω κάποιον στο δρόμο να κλαίει...
Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι και αύριο να φύγω δεν με νοιάζει, με νοιάζει μόνο ο πόνος των άλλων...

ΑΦιλάκια καρδιάς γιατρέ μου! :)

Νηφάλια Μέθη είπε...

Σ ευχαριστω Αιναφετς ...
Δεν ξερω γιατι με προβληματίζει τούτο το θέμα
τελευταία. Ίσως λιγο το νοσοκομειο, λιγο το οτι κανει μια διερεύνηση η μητερα μου, λιγο η απόσταση (παρόλο που ζω ομορφα τις μερες μου εδω νιωθω πως ειμαι μακρυά απ τους δικούς μου και δεν μοιράζομαι την καθημερινότητα μαζί τους..λείπω απ τα 17 και έγινα 30) ολα λιγο :)
Μπορει κανεις να προετοιμαστεί για τέτοιες απώλειες; Ούτε καν μπορω να μπω σε θεση να το σκεφτώ, ή ξεπερνιούνται αυτα; Παίζει το μυαλο μου με αυτες τις σκέψεις και επειδη δεν εχω απαντήσεις τις αφήνω στην άκρη και καταπιάνομαι με αλλα παιχνίδια :) φύτεψα στο μπαλκόνι σημερα.. :)

Α.Φφφ πολλα πολλα και ευχαριστω σε

Άστρια είπε...

Έχεις τόσο δίκηο Νηφάλια Μέθη μου! Είναι το πιο σκληρό πράγμα να χάνει κανείς το παιδί του...

Και σε καταλαβαίνω εντελώς με όσα γράφεις στην απάντησή σου στην Άιναφετς, ως φοιτήτρια αλλά και μετά, μακριά από τους γονείς μου. Και θυμάμαι στο αεροδρόμιο, κάθε φορά που τους αποχαιρετούσα, να σκέφτομαι αν θα τους ξαναδώ. Όμως να, τελικά ξανανταμώσαμε και ζήσαμε μαζί, σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα:)

Πάντως τα παιδιά είναι πολύ τυχερά που έχουν μία τόσο ευαίσθητη ψυχούλα για να τα βοηθάει στα δύσκολα που περνούν.

Εύχομαι από καρδιάς όλα καλά να είναι με τη μητέρα σου:)
Σε φιλώ πολύ πολύ!

Unknown είπε...



thank you

سعودي اوتو