ευγνωμοσυνη στο περασμα...

Τριγυρνουσα σε παλιες φωτογραφιες και σταματησα

με χαμογελο σε αυτη...Ενω σαν παιδι ημουν

αγριμι εντελως (για του λογου το αληθες...κλικ),

τον προπαππου τον ετρεμα.Ηταν θεορατος

στα ματια μου,δεν εβλεπε,ουτε ακουγε στα

τελευταια και ειχε μια φωνη βραχνη και μπασα.

Νομιζω ειναι αποτυπωμενος αυτος ο φοβος και στη

φωτογραφια.Παρολα αυτα μονο μια αναμνηση εχω

απο τον προπαππο και αυτη πολυ τρυφερη και ιδιαιτερη.

.

Καθοταν ενα απογευμα στον καναπε του σαλονιου,

στο προσφυγικο σπιτι της προγιαγιας, και του ειχαν

ακουμπησει στα ποδια ενα δισκο με το φλυντζανι του καφε

και σκορπια μπισκοτα.Τον εβλεπα απο μακρια που επιανε

ενα ενα τα μπισκοτα τα βουτουσε στον καφε και τα ετρωγε

ησυχα.Στην τηλεοραση ειχαν αρχισει τα κινουμενα σχεδια

και πηγα αθορυβα και καθισα διπλα διχως να μιλησω.

Καποια στιγμη εμεινε ενα μπισκοτο στο δισκο...το επιανε,

του εφευγε...το εψαχνε μες το δισκο...το ξαναεβρισκε..

του επεφτε και παλι απ την αρχη.

Κοιτουσα διχως να μιλω.

Μεχρι που το πηρα αποφαση και επιασα το μπισκοτο

και το ακουμπησα στην παλαμη του.

.

-Φχαριστω μου ειπε

.

διχως να ξερει ποιος καθεται διπλα του και ξαφνιαστηκα

Αυτο θυμαμαι οποτε ερχεται στη μνημη μου ο προπαππος

.

...ε δεν ειναι και λιγο να αφηνει κανεις στο περασμα του

ευγνωμοσυνη για τα τοσο μικρα...