Αλλαξα τμημα εδω και λιγο καιρο,χειρουργικη για εξι
μηνες λεει το προγραμμα.Ειναι εντονοι ανθρωποι οι
χειρουργοι απ το πρωι ενταση και νευρα,δυσκολευομαι
να τους νιωσω και ν ακουσω νοτες στα λογια τους.
Ετσι ακουμπω στη σιωπη και στα ματια μιας πονεμενης
μανουλας που στεκει ορθιο φως διπλα απ το τετραπληγικο
παιδι της.

Μια μερα πριν καποια χρονια στην Αθηνα περνουσα απ το
νεκροταφειο ζωγραφου και ειπα να μπω μεσα.Μ αρεσει
καμια φορα να κοιτω φωτογραφιες και ονοματα και
ν αφηνω ευχουλες.Εκει ηταν και το ψηφιδωτο τουτο,
με το ποιημα που φαινεται παρακατω στην ακρη του...

Το ειχα βγαλει φωτογραφια γιατι το ενιωσα πολυ γλυκο
και ευαισθητο..με ποθο για το απεραντα Ομορφο.
Ισως τουτο να προσπαθει να κρυψει ο διευθυντης με τις
φωνες του...μια καρδια πονεμενη και ευθραυστη..

Ξημερωνει εφημερια