εντελως του παππου μου.Απο την πρωτη στιγμη που τον ειδα
στα επειγοντα ενιωσε η καρδια μια οικειοτητα σ αορατη αγκαλια
και αυτοματα η γυναικα του εγινε γιαγια μου,και η κορη του μανα
μου.Σημερα ηρθε τ αποτελεσμα της βιοψιας,αδενοκαρκινωμα
στομαχου και η αξονικη μιλα για μεταστασεις σε ηπαρ και πνευμονες.
Εκλαιγε η κορη του στο διαδρομο...σιωπησα και την εβλεπα
κι οσο την κοιτουσα γινομουν μικρη, μικρη, μικρη...
Ποσο μεγαλος ειναι ο ανθρωπος οταν πονα...ουτε και να την
αγκαλιασω μπορουσα,τα χερακια μου κατι λιγο θα εκλειναν
απο το ειναι της.
Φευγοντας απ το νοσοκομειο δεν πηγα σπιτι,οδηγησα μεχρι
το κοιμητηριο.Αναψα το καντηλακι του παππου και καθισα
στην ακρη της διπλανης πλακας.Θυμηθηκα πως οταν μικρο
ρωτησα τη μαμα γιατι εχουν καντηλακια τα μνηματα μου χε πει
πως ειναι για να βλεπουν το δρομο οι πεθαμενοι (μαλλον για την
Αγαπη θα εννοουσε) Μια περιοδο τοτε με την αδερφουα μου
παιρναμε σειρα τα μνηματα και αναβαμε καντηλακια.
Χαμογελασα στην αναμνηση.
Μια ησυχια γαληνεμενη παντου,μοναχα πουλια και θροισματα.
Αρχισα να τραγουδω σιγανα το Χριστος Ανεστη χαιδευοντας
με το χερι την πλακα που καθομουν.Κι ηταν η πρωτη φορα που
ακουσα τι ελεγα "..και τοις εν τοις μνημασιν ζωην χαρισαμενος"
.jpg)
12 σχόλια:
Δεν γνώρισα παππού.Δεν ξέρω πώς είναι.
Ή μάλλον γνώρισα,αλλά έφυγε κι εκείνος... ο «παππούς»... το 1994...
Θανααάτου εορτάααζομεν νέκρωσιν...
"Προσδοκώ Ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος ..."
Την αγάπη μου γλυκειά μου Κατερίνα.
:)
Ναι, κι εγώ έχω αυτην την έλλειψη!...
Ο ένας μου παππούς έφυγε τόσο νωρίς που ούτε η μάνα μου δε γνώρισε τον πεθερό της!... Ο άλλος όταν ήμουν μόλις 8... τί να μου μείνει;
Πάντα μαγικές οι αναρτήσεις σου, Μέθη μου!...
Όλες οι ιστορίες σου νοσοκομείου, καάθεση ψυχής, τόσο ανθρώπινα ιδωμένες!
Κι εγώ παππού δεν θυμάμαι, και μόνο μία γιαγιά γνώρισα, αλλά λάτρεψα!
Κι εγώ ευχήθηκα πριν λίγες μέρες, ανάβοντας ένα κεράκι για τους αγαπημένους που φύγαν, να υπάρχουν κάπου και να μας βοηθούν από κει.
Φιλάκια πολλά, καληνύχτα:))
let me guess: Τρίτο γλυκό, χαμογελαστό κοριτσάκι από αριστερά; :))
δεν γνώρισα παπού, μόνο σαν διήγηση,σαν αναφορά ......ούτε γιαγιά έτσι οπως την εννοούμε γνώρισα,και τώρα στην ηλικία αυτή θεωρώ αυτην την έλλειψη εμπειρίας βαριά.
μου εχει συμβεί και σε μενα να κατανοήσω το νόημα ενός ύμνου ή ευχής η τροπαρίου οταν το απευθύνω σ΄ενα πολυαγαπημένο πρόσωπο που πιστεύω οτι με βλέπει.
να είσαι καλά, οι αναρτήσεις σου ειναι σταγόνες δροσιάς .....
καλό σου απόγευμα
μμμ καταλαβα τον "παππουλη" σου,
που μ ενα κομποσχοινακι τραβουσε την καρδια σου κοντα...
οταν θα ξαναρθει πες του να περασει και απο δω
αγκαλια αποθυμιας
(εκεινα τα ααα ειναι λες και καποιος ηπιε λιγη κουμανταρια παραπανω..η χαιρετε παρα πολυ και τραγουδα στους δρομους)
αμην αμην αμην :)
φιλι καληνυχτας!
να γινεις εσυ παππους λοιπον οπως θα θελες να χες :)
ομορφο βραδακι ευχομαι γαληνιο!
και καλο μας ξημερωμα
μ αναγνωρισες.. :)
αφου με ξερεις απο μεσα εξω πια!
ομορφο βραδακι αστρια μου!
φιλι καληνυχτας
ναι redhat μου ειναι παραξενο να συνειδητοποιουμε λογια που λεμε συχνα..μου θυμισες μια περιοδο που ενιωθα πως συνειδητοποιησα τις λεξεις μου ξανα..τη χαρα και την φιλια,την αγαπη και τη στοργη
ομορφη εποχη,ευλογημενη
να σαι καλα και καλο μας βραδακι!
σ ευχαριστω που περασες
πολύ ωραία απάντηση σου έδωσε τότε η μαμά σου,δεδομένης της μικρής σου ηλικίας.Ο χώρος των νεκροταφείων μου φαίνεται ιερός,και από τότε που πέθανε η γιαγιά μου είναι σαν επίσκεψη σε συγγενικό και αγαπημένο σπίτι."Θα μου ανάβεις το καντήλι,Γωγούλα,καμιά φορά;" - μου έλεγε.
"Ποσο μεγαλος ειναι ο ανθρωπος οταν πονα..."
Μ΄εντυπωσίασε η προσέγγιση σου
Δημοσίευση σχολίου