Τετάρτη 8 Απριλίου 2009


ασχετα με το τι μπορει να πληγωνε την παιδικη μας ηλικια

καθε βραδυ μας σκεπαζε ενα φως μεχρι να τα γλυκανει ολα

και να κοιμηθουμε γαληνια...

εχω τασεις φυγης και ψαχνω τους παιδικους μου ηλιους...

3 σχόλια:

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ είπε...

Τα φιλιά μου!...

Άστρια είπε...

Καλή μου φίλη,

Οι παιδικοί μας ήλιοι σβήνουν κι εξορκίζουν κάθε, μα κάθε, κακό, που το βλέπουμε σκόνη να διαλύεται και να φεύγει μακριά, αδύναμο, ανύπαρκτο πια. Στον χρόνο και στον χώρο. Δεν είναι φυγή αλλά ζεστασιά και γλυκό αποκούμπι να τους θυμόμαστε:)

Φιλάκια πολλά, να είσαι καλά:)) :)) :))

Ανώνυμος είπε...

Κάποιες εικόνες δε σβήνουν απ τη μνήμη απλά ξεθωριάζουν κ εμείς στέκουμε εκεί κοντά τους φοβισμένοι, ανήμποροι να της αποτάξουμε...
εύχομαι οι νύχτες να σε βρήσκουν πάντα πάνω σε όμορφα βαμβακερά σύννεφα που θα απολαμβάνεις την ξενασιά κ μαζί τους θα σβήνεις σιγά σιγά ότι σε πληγώνει κ ότι σε φοβίζει..
εύχομαι να σαι πάντα καλλά κ να χεις στην ψυχή σου φτερά!
Δήμητρα