Χριστος Ανεστη ψυχουλα μου

Πανε 7 χρόνια.Φοιτήτριες και οι δυο μας και θυμάμαι τα

πρωτα μου αισθηματα όταν με προσκάλεσες στη βάφτιση σου.

Χαρηκα με τη χαρά σου...παραξενεύτηκα τότε για το πως και

γιατί τ αποφάσισες,χαμογέλασα που λεγες πως δεν κατέληξες

για τ ονομα ακόμη και σ αγκάλιασα όταν ειπες πως σκεφτόσουν

να πάρεις το ονομα του πατέρα σου που κοιμηθηκε στα 12 σου.

Θυμάσαι φιλαράκι μου?

Περασαμε μαζι τον τελευταιο καιρο πριν τη βαφτιση,

μαθαιναμε το Πιστευω...ειχες εφιαλτες εκεινα τα βραδυα..

19/4 τότε ηταν η τελευταια Παρασκευη των Χαιρετισμων.

Σε βρηκα αργα το απογευμα πριν ξεκινησει το μυστηριο

γαληνια ανησυχη στο μικρο εκκλησακι.

Ειχα περασει και αφησα στο δωματιο σου καινουργιες

γαλαζιες πυζαμουλες,σκεφτομουν το βραδυ που θα πας να

κοιμηθεις να ναι και κεινα καινα.

Ειδα τον πατερ Γεωργιο πρωτη φορα εκεινο το βραδυ...

ηθελες να μας συστησεις...θυμασαι? δεν ηθελα

ποιος να το μου το λεγε τι θα φερνε ο χρονος...

Καθισα σε μια ακρη αλλα γρηγορα σηκωθηκα και πηγα

μπροστα,ηθελα να ειμαι σιμα...

Πρωτη φορα δεν μπορουσα να ορισω τα δακρυα στα ματια μου,

ενιωθα σαν σε αγκαλια αγαπημενη να ψιθυριζει η καρδια πως

ο ανθρωπος ειναι Φως ζυμωμενο με ουρανο.

Σ αγαπω πολύ..