Πρωτη φορα διακομιδη και να μαι μονη στο ασθενοφορο.
Σκεφτομουν πως θα ταν μια πορεια καπως μοναχικη και
φοβισμενη μεχρι να φτασουμε και να πιασει τον ασθενη ο
αγγειοχειρουργος.
Ανευρυσμα ανιουσας αορτης με περιχαρακωμενη διαφυγη.
Καθισα διπλα του στο απεναντι φορειο,ενιωθα την πισω θεση
παρα πολυ μακρια...ηθελα να μαι πλαι.
Και αφου ειπαμε πως οτιδηποτε νιωσει ή αισθανθει
θα μου το πει,συνδεσαμε το μονιτορ,
εκλεισαν οι πορτες και ξεκινησαμε.
Πηρα να του μιλω στην αρχη,να τον ρωτω απο που ειναι
και ποσα παιδια εχει αλλά απαντουσε μονολεκτικα.
Σιωπησαμε.
Εγυρε το κεφαλακι του στο πλαι και κοιταγε εξω απ το
παραθυρο και σε λιγο εκλεισε τα ματια.
Εμεινα να τον κοιτω,γκριζα μαλλακια και καποιες βαθιες ρυτιδες.
Σκεφτομουν... μακαρι να ημουν κατι απο αερακι η λιγο
απο σκια η μια αχτιδα να του χαιδευα τα μαλλια μεχρι να φτασουμε
και να ψυθιριζω στην καρδια του πως ολα θα πανε καλα.
Ειναι παραξενο που τωρα τελευταια,στις πιο μοναχικες μου στιγμες
νιωθω κοντα ολους οσους εχω στην καρδια...
Καποια στιγμη ανοιξε τα ματια και με κοιταξε
-διψω πολυ
Χαμογελασα...που να ξερε ποση χαρα μου χε δωσει.
Επιασα το μπουκαλακι νερο με το ενα χερι
και το αλλο κατω απ το κεφαλακι του να τον στηριζω να πιει.
3 χρονων τον ενιωθα,οχι 68.
Εξω ενας ηλιος να χαριζεται σε ατελειωτο πρασινο,
κοιτουσα το μονιτορ και θυμηθηκα...
"εαυτους και αλληλους και πασαν την ζωην ημων
Χριστω τω Θεω παραθωμεθα"
Φτασαμε...μας περιμεναν...επιασαν τα χαρτια του
και κυλησε το φορειο μεσα. Στο καλο..ολα καλα ευχομαι.
Χτες βρεθηκα σε ενα ξωκλησακι,σε μια βολτουα με
τη φωτογραφικη...
μια εντελως ησυχια...σκοτεινα
και καθησα σ ενα παγκακι ν ακουω τα πουλια.
Εκλεισα ασυναισθητα τα ματια και το πρωτο που
θυμηθηκα ηταν ο κυριος στο ασθενοφορο
που χε κλεισει τα ματια...
μακαρι να νιωθε σαν σε ξωκλησι
Για την Αστρια μας...το πρωτο μου παιδικο παραμυθι.
Οταν περασα απ τον Ιανο πριν καποιο καιρο και το
βρηκα μπροστα μου ειχα κατασυγκινηθει..
ολοδικο σου Αστρια μου
μια φορα και ενα καιρο ηταν μια μηλια
και αγαπουσε ενα αγορακι...
14 σχόλια:
Για το παραμύθι... Ευτυχώς καλύτερη από μια γλυκερή "διδαχή"!... Πολύ εμπνευσμένο, αλλά... μόνο να δίνεις; Μόνο; Αυτό είναι Αγάπη;
δεν ξερω τι ειναι..
εμενα απ το παραμυθι αλλο με προβληματιζε εκεινο το
"μα οχι πραγματικα"
μεχρι που της εδινε χαρα το δοσιμο να δινει..αλλα μετα γιατι?
εχει αλλο ενα ο σιλβερσταιν,στο ιδιο υφος,το λενε
"το κομματι που λειπει συναντα το μεγαλο Ο"
ειναι πολυ ωραιο και κεινο..
ομορφο απογευμα ευχομαι!
Μα, γι' αυτο που είπα!... Συνέχεια έδινε και στο τέλος την καβάλησε!...
Μακάρι να πήγαν όλα καλά με τον κύριο και να ζήσει για πολλά χρόνια ακόμη.Ήταν πολύ ωραίο που του έδωσες νερό όταν το είχε ανάγκη.
Το παραμύθι το γνωρίζω και πάντα με συγκινεί όταν το διαβάζω ή όταν το ακούω.Λυπάμαι όμως το καημένο το δέντρο καμιά φορά...πόσα θέλουμε εμείς,οι αχόρταγοι,για να είμαστε ευτυχισμένοι...Κι όμως,χρειαζόμαστε πολύ λίγα...
Μεγαλη ευλογια και πλουτος στην ζωη μας να γνωριζουμε τετοιες ευγενικες ψυχουλες που ξεχειλιζουν απο καλοσυνη και αγαπη σαν την δικια σου νηφαλια μεθη μου:)
παντα ετσι:)
Νηφάλια Μέθη μου σ' Ευχαριστώ τόσο πολύ:)) !!!
Μόλις άνοιξα τον υπολογιστή και στεναχωρέθηκα που δεν είχα το πρώτο σχόλιο.
Δεν έχω διαβάσει το παραμύθι (ή ίσως δεν το θυμάμαι) παρά τα άπειρα παραμύθια που μου έχουν διαβάσει, έχω διαβάσει και ... συνεχίζω να διαβάζω:) Με συγκίνησε πολύ αυτό το ατέλειωτο δόσιμο της μηλιάς με κάθε μέσο, κάθε στιγμή μέσα στον χρόνο!
Και μπορώ να καταλάβω πολύ εύκολα γιατί είναι το αγαπημένο σου παραμύθι:))
Και το παραμύθι ήρθε κι έδεσε πολύ όμορφα με τα μήλα δροσιάς που πρόσφερες σε έναν άγνωστό που είχε ανάγκη.
Πολλά φιλάκια καλή μου φίλη και σ' ευχαριστώ πάλι. Ένοιωσα να πήρα ένα υπέροχο δώρο:))
θέλει δύναμη να μεταβείς από το βάρος της ευθύνης του "περιστατικού" στο ενδιαφέρον για τον πάσχοντα άνθρωπο. Όμορφο πολύ και το παραμύθι, αφορμή για να προβληματιστεί κάθε "μηλιά" τί την κάνει ευτυχισμένη, πώς αγαπά και γιατί προσφέρει τα ξύλα και τους καρπούς της. Νομίζω πως στις σχέσεις μας συχνά στο πρόσωπο του άλλου καθρεπτίζουμε τον εαυτό μας πάλι, κι ας είναι σχέσεις δοσίματος..
..μα ηταν ευτυχισμενη στο τελος :)
τουτο εχει σημασια να παχνιδιζει η ψυχη..απλα ισως να εγραψε το "αλλα οχι πολυ" γιατι δεν μοιραζονταν τουτη την αγαπη.
εχει ποιο ομορφο πραγμα να νιωθεις πως η αγαπη σου για καποιον ανταμωνει μες την καρδια του αγαπη?
ομορφο βραδακι!
τουτο που λες "ολα θα πανε καλα"
το σκεφτομουν σημερα.εβλεπα απο μακρια εκεινο το παιδακι στην εντατικη..γελουσε παρα πολυ γιατι του πηρε μια νοσηλευτρια νουτελα..
λιγα εχουμε αναγκη...
χαμογελο καρδιας
σ ευχαριστω που περνας!
φιλεναδα καλη δυναμη με το διαβασμα και καλες επιτυχιες στην εξεταση!
αντε και σε πεθυμησαμε στην κλινικη
:)
Αστρια μου χαιρομαι που σ αρεσε πολυ και που καταλαβαινεις γιατι μ αρεσει..
τελικα με το μπλοκινκ μαθαινεις τον αλλο απο μεσα εξω και ισως και να μην εχει σημασια αν δεν τον μαθεις ποτε απ εξω..ειναι αγκαλια οι καρδιες
μαρια
τουτη η ευθυνη του περιστατικου που γραφεις ειναι ενα μεγεθος εντελως μεταβλητο..μακαρι να χαριζεται συναισθηση
σ ευχαριστω που περασες!
ομορφο βραδυ,ξεκουραστο
Απλά υπέροχο...σ'ευχαριστουμε
Είναι παράξενο!
Πριν από λίγες μόνο εβδομάδες ήμουν σε μια συνάντηση που μιλήσαμε διεξοδικά κι αναλυτικά ακριβώς γι αυτή την ιστορία..
Δεν έχεις δώσει τίποτα αν δεν έχεις δώσει ΌΛΑ!
Κι εκείνος που τα παίρνει πρέπει να βοηθηθεί να "μεγαλώσει". Να ωριμάσει μέσα του ώστε ν αντιληφθεί τι πήρε..
ώστε το Δώρο να λειτουργήσει!
Ουσιαστικά η μηλιά δεν είχε από τίποτε ανάγκη. Όπως ο Χριστός είχε μόνο μία "Ανάγκη" να χαρίσει τον Παράδεισό του στα Αγαπημένα πλάσματα που δεν ξέρουν τι κάνουν!
Αύριο -μεθαύριο θα Τον Σταυρώσουν, και πάλι θα εξακολουθεί να τ αγαπάει τα τυφλά τα κουτάβια Του..
Σε θαυμάζω που είσαι τόσο Κοντά στον άνθρωπο τη Στιγμή που κανείς εκτός από το Θεό δεν είναι τόσο κοντά: στο μεταίχμιο της ζωής και της αντίπερα όχθη Αιωνιότητας.. Είσαι Εκεί..όχι μόνο με την επιστήμη..κυρίως με την Εγγύτητα της Αγάπης..
Δημοσίευση σχολίου