χαμογελωντας

Απεναντι απ το λυκειο που πηγαινα εχει ενα ιδρυμα για παιδια
με ειδικες αναγκες και καμια φορα οταν σχολανα τοτε, πριν
περπατησω για το σπιτι,πηγαινα απεναντι.Ηταν ενα αγορακι
εκει με μεγαλα γαλαζια ματια,που στεκοταν στα καγκελα του
ιδρυματος και κοιτουσε το δρομο.Ο Κωνσταντινος.Ειχε αυτισμο
ελεγαν γι αυτο και δεν μιλουσε ουτε σε κοιταγε στα ματια.
Οποτε ανοιγα την πορτουλα και εμπαινα στην αυλη ερχοταν
κοντα μου,σκυβε το κεφαλι χαμογελωντας και απλωνε το χερι.
Εβαζα και εγω το χερι μου μεσ στο δικο του,με κραταγε και ετσι
με σκυμμενο κεφαλι με επαιρνε μια βολτα μες το κηπο.Ενιωθα πως
ηθελε να μου δειξει κατι και εγω αδυνατουσα να δω και πως με
πηγαινε καπου που δεν καταφερνα να παω...
Με αφηνε παντα στην εισοδο εκει που με ειχε ανταμωσει
και επεστρεφε στην γωνια του κηπου
να κοιτα τα αυτοκινητα που περνουσαν.

Σημερα φευγοντας απ το νοσοκομειο σταματησα στο ιδρυμα.
Δεν ξερω γιατι τον σκεφτομουν τις τελευταιες μερες...
εχουν περασει 8 χρονια απ την τελευταια φορα που ανταμωσαμε.
Ντρεπομουν λιγο αλλα ηθελα πολυ να τον ξαναδω
και πιο πολυ να με πιασει απ το χερι να βολταρουμε,κι ας ενιωθα
παλι μια παντελη αδυναμια να δω μεσα απ τα ματια του.
Ετσι ο ποθος νικησε την ντροπη και βρεθηκα να ρωτω αν
ειναι εκει ακομη ο Κωνσταντινος και αν μπορουσα να τον δω...
Χαρηκα οταν ακουσα: ειναι μεσα και κοιμαται,πηγαινε να τον δεις.

Καθισα λιγο να τον κοιτω σαν κοιμόταν
(μ αρεσει να κοιτω τους ανθρωπους οταν κοιμουνται)...
ειχε ψιλωσει πολυ και κρατησε εκεινο το ταξιδιαρικο υφος.

Ξερεις Κωνσταντινε σημερα σκεφτομουν πως κανεις βολτες
στον Ουρανο γιατι σκυβεις ευκολα το κεφαλακι σου χαμογελωντας.

Χρονια Πολλα "ολα θα πανε καλα" !

Εχει γενεθλια σημερα μια ψυχη που γραφει και αγγιζει
την καρδια..."να απο-λαμβανεις στιγμες Αγαπης και στοργης
διαρκως σου ευχομαι! και να σαι παντα καλα πολυ! "

οι σημερινες φωτογραφιες για σενα και να ναι απλωμενη
γαληνη στην καρδια σου!

επαιρνα το ιστορικο μιας γιαγιας σ ενα θαλαμο σημερα...

ρωτησα οτι ηταν να ρωτησω,εγραψα οτι ηταν να γραψω

ευχαριστησα και εφευγα απ το θαλαμο οταν ακουσα μια

πολυ λεπτη φωνουλα λες και ηταν απο κοριτσακι του νηπιαγωγειου

-τις ευχες μου να χεις...

σταματησα και γυρισα.Ηταν η γιαγια απ το απεναντι κρεβατι,

ντυμενη ενα χαμογελο,ενα γαλαζιο νυχτικο και ενα μαυρο μαντηλι...

εβαλα το χερι στην καρδια και ανταλλαξαμε χαμογελο.

με γλυκανε πολυ...

ειδες το σ αγαπω Του που σταζει απ την πανσεληνο;

Εστησα το τηλεσκοπιο πριν 2 βραδια και καθισα στο μπαλκονι
να κοιτω τον ουρανο νυχτιατικα...
νιωθω πως δεν εχω λεξεις τελευταια πως δεν καταφερνω
να μιλησω και να εκφραστω και οποτε αγγιζω προτασεις
τρεχουν τα ματια. Όχι απο λυπη δεν ξερω απο τι.
( γι αυτο συγχωρατε μου και τη σιωπη στα σχολια )
Αφηνω 2 φωτογραφιες που εβγαλε η φωτογραφικη μεσα
απ το ματακι του τηλεσκοπιου να μοιραστουμε ομορφια
και το κειμενο που θυμηθηκα ταξιδευοντας αναμεσα στους 2 φακους

"-αυριο παλι εγνεψε με τα κλαδια της η κερασια.

-αυριο παλι εγραψε μ ολόχρυσα γραμματα τ αστερι στον ουρανο.

-Ξερεις,ειπε μια νυχτα το δεντρο,απο τοτε που περιμενω να

φανεις στο γερμα του οριζοντα,οι νυχτες που γεμισαν φως!

Τ αστερι χαμογελασε.

Κι αρχισαν να πεφτουν απο τα συννεφα κίτρινες μαργαριτες.

Κι ηταν προχωρημένη η νυχτα.Μεσανυχτα.

Μια νυχτα γεματη χρωματα.Ωρα μεσανυχτα, ακριβως!

-Μπορουν οι ανθρωποι να δουν τον ηλιο τα μεσανυχτα?

ρωτησε τ αστερι

-όχι όχι,αλλα ισως υπαρχουν μερικοι.Ποτε δεν ειναι τοσο κιτρινος

ο ηλιος.Τοσο κοκκινος.Τοσο πορτοκαλης.Τον βλεπουν σιγουρα

τα τριζονια γιατι νομιζεις πως τραγουδουν?

Κι αυτο το ασπρο πουλι που γυριζει σαν παλαβο τις νυχτες

και δεν βρισκει ησυχια πουθενα.

Αυτο το ασπρο πουλι με τις γαλαζιες βουλες στα φτερα,

κοιταξε τι ομορφο που ειναι!Οι ανθρωποι το φοβουνται .

Το λενε νυχτοπουλι και πιστευουν πως φερνει το θανατο...

-Γνωρισα καποιον που δεν εμοιαζε με τους αλλους.

Ειχε ενα κυκλαμινο στο στομα κρατουσε παραμάσκαλα

το θανατο κι ανηφοριζε σφυριζοντας,στο μονοπατι του.

Ανηφοριζε και σφυριζε.

Μ ενα πανερι ηλιο φορτωμενο στο δεξι του ωμο

κι ενα τριανταφυλλο στον κορφο.

Σιγουρα θα ειναι κι αλλοι σαν κι αυτον...

Η ζωη και ο θανατος!

Δυο χρωματιστα λουρια στη ζωνη τ ουρανου.

Δυο ροδα στα μαγουλα του Θεου...

απο το χρωμα του φεγγαριου της αλκυονης παπαδακη "

τ' αποψινο φεγγαρι