Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

δυο ροδα στα μάγουλα του Θεου



10 μερες περιπου στο καινουργιο νοσοκομειο...κι οσο κι
αν τα μηχανηματα εκσυγχρονιστηκαν και ολα λειτουργουν
οργανωμενα και αψογα, η αγωνια και ο πονος μες στα ματια
των ανθρωπων δεν φευγει...κι οταν γεννιεται ελπιδα και δακρυ
φωτιζει το ιδιο φως...

αναμεσα στα αλλα κι ο πρωτος θανατος μπροστα στα ματια...
εφημερια κατω στα επειγοντα και απο μακρια να τρεχουν να φερουν
ενα φορειο...λιγες λεξεις ηταν αρκετες..40 χρονων,εγκυος,ανακοπη...
σε δευτερολεπτα κατεβηκαν οι επιμελητες που εφημερευαν και
συνεχιζαν εναλλαξ τις μαλαξεις...και η νοσηλευτρια να ανακοινωνει
τα διλεπτα που περνουσαν...και στους υπερηχους μια το εμβρυο μια η καρδια...

τα βλεφαρα μισανοικτα και το χερι λες και κρατιοταν απο το φορειο,
περασε μια ωρα αιωνας.Ειναι περιεργο πως δενεται η ψυχη
μ αγνωστους,πως τους νιωθει δικους της κι αυτη δικη τους,
μοιραζεται αγωνια και λαχταρα..
Οταν πια εβγαλαν τον αναπνευστηρα και πηγε ο καθενας στο θαλαμο του
και η νοσηλευτρια να γραψει στο φακελο τις σημειωσεις εμεινα λιγο εκει...
Δεν ηταν αγνωστη πια αυτη η κοπελα..
επιασα λιγο το χερι της λες και με συστηνα και τραβηξα το σεντονακι.
Με το βρεφος της αγκαλια για το φως...μακαρι.

Φευγοντας για το σπιτι το απογευμα στο τρενο ενα πενταχρονο ξανθο
κοριτσακι με ενα λιλα φορεμα να κραταει με το ενα χερακι της μανουλα της
και να τραγουδα...τοσο ανεμελα και χαρουμενα..σαν απο παραμυθι.
Εκλεισα τα ματια κι ακουγα...ηξερε ποσο θεραπευτικο ηταν το τραγουδι της
στις καρδιες εκεινου του βαγονιου?



(οι φωτογραφιες...η πρωτη ο πρωτος τοκετος μπροστα στα ματια
και η δευτερη το χερακι ενος παιδιου στην εντατικη που το
παλευει με πεισμα...μαζι σου φιλε μου)


"-αυριο παλι εγνεψε με τα κλαδια της η κερασια.
-αυριο παλι εγραψε μ ολόχρυσα γραμματα τ αστερι στον ουρανο.
-Ξερεις,ειπε μια νυχτα το δεντρο,απο τοτε που περιμενω να φανεις στο γερμα του οριζοντα,οι νυχτες που γεμισαν φως! Τ αστερι χαμογελασε. Κι αρχισαν να πεφτουν απο τα συννεφα κίτρινες μαργαριτες. Κι ηταν προχωρημένη η νυχτα.Μεσανυχτα.Μια νυχτα γεματη χρωματα.Ωρα μεσανυχτα, ακριβως!
-Μπορουν οι ανθρωποι να δουν τον ηλιο τα μεσανυχτα? ρωτησε τ αστερι
-όχι όχι,αλλα ισως υπαρχουν μερικοι.Ποτε δεν ειναι τοσο κιτρινος ο ηλιος.Τοσο κοκκινος.Τοσο πορτοκαλης.Τον βλεπουν σιγουρα τα τριζονια γιατι νομιζεις πως τραγουδουν?Κι αυτο το ασπρο πουλι που γυριζει σαν παλαβο τις νυχτεςκαι δεν βρισκει ησυχια πουθενα.Αυτο το ασπρο πουλι με τις γαλαζιες βουλες στα φτερα,κοιταξε τι ομορφο που ειναι!Οι ανθρωποι το φοβουνται .Το λενε νυχτοπουλι και πιστευουν πως φερνει το θανατο...
-Γνωρισα καποιον που δεν εμοιαζε με τους αλλους.Ειχε ενα κυκλαμινο στο στομα κρατουσε παραμάσκαλα το θανατο κι ανηφοριζε σφυριζοντας,στο μονοπατι του.Ανηφοριζε και σφυριζε.Μ ενα πανερι ηλιο φορτωμενο στο δεξι του ωμοκι ενα τριανταφυλλο στον κορφο.Σιγουρα θα ειναι κι αλλοι σαν κι αυτον... Η ζωη και ο θανατος! Δυο χρωματιστα λουρια στη ζωνη τ ουρανου. Δυο ροδα στα μαγουλα του Θεου...
απο το χρωμα του φεγγαριου της αλκυονης παπαδακη "

17 σχόλια:

kiki είπε...

Ωχ....θλίψη...

Βίκυ είπε...

Να αγγίζεις τα σώματα με την καρδιά και να μιλάς ίαμα αγάπη... Ανάβει θαύμα στη ζωή και κάποια σιωπή τυλίγει μυστήριο θανάτου... Σιμά να στέκεις στον πόνο φως, λευκής ποδιάς ιερουργία...

Να είσαι καλά, πολύ όμως!

ζαφορα είπε...

Πάντα με δυσκόλευε και εξακολουθεί
να με δυσκολεύει αφάνταστα,
αυτό το σκαλοπάτι ανάμεσα στη ζωή
και τον θάνατο.
Ίσως ποτέ να μην δεχτώ την ύπαρξη του.
Καλώς ή κακώς κάποτε από εκεί
θα περάσουμε όλοι, αργά ή γρήγορα.

Δίνε κουράγιο όσο μπορείς καλή μου.
Η επιλογή σου ήταν σωστή και μπράβο.

Αγκαλιά για εσένα με φιλί γλυκό.

Menelaos Gkikas είπε...

Πολύ όμορφο και συγκινητικό το κείμενό σου Νηφάλια Μέθη μου. Η ζωή και ο θάνατος. Και ο Θεός. Θαρρείς και έξαφνα μέσα στο νοσοκομείο απέκτησε άλλη σημασία η αγάπη, ο αγώνας, η επιβίωση. Δύο ρόδα γεμάτα σημασία. Μία μεγάλη αγκαλιά και ένα γλυκό φιλί. Καλό σου βράδυ!!

dromaki είπε...

Ειναι περιεργο πως δενεται η ψυχη
μ αγνωστους,πως τους νιωθει δικους της κι αυτη δικη τους,
μοιραζεται αγωνια και λαχταρα..

Ναι είναι περίεργο...
Ελπίδα και δάκρυ...και αγωνία και λαχτάρα και πόνος...'ολα ζωή!!!

Με πόνεσε η ανάρτηση σου.
Καλό βράδυ.

Keep Dreaming είπε...

Thelei dynami psyxis olo auto kai xairomai pou exei arketi kai fainetai!

Na eisai kala!

Αλεξάνδρα είπε...

Ναι, είναι περίεργο πως καταφέρνουν και συστήνονται οι καρδιές μας με τους μέχρι χθες αγνώστους...

Η ζωή κι ο θάνατος. Τόσο κοντά. Και εμείς ανυποψίαστοι...

Κι ο πόνος που αλλοιώνει τα χαρακτηρίστικά μας και μας μεταβάλει σε κάτι που δεν ειμαστε...

Υπάρχουν όμως άνθρωποι, κεράκια ελπίδας, πώς όλα θα πάνε καλύτερα, όλα μπορούν να γίνουν ομορφότερα.

Είσαι ένα τέτοιο κεράκι...

Φιλιά

faraona είπε...

Kοντα ...τοσο κοντα στον ανθρωπινο πονο και στη χαρα δεν ειναι κανεις.Μονο εσεις μεσα στα νοσοκομεια!
Κι εσυ τρυφερα καταθετεις το καθετι...
νασαι παντα ετσι.
Ετσι μονο αξιζει!


τα φιλια και την εκτιμηση μου

Νηφάλια Μέθη είπε...

kiki μου

θλιψη ναι...μα ολα αλλαζουν με μια ματια αιωνιας αγάπης...αλλιως δεν γινεται δεν βγαινει νοημα πουθενα...!

καλα να περνας εκει στα ξενα!
ευχες για πανεμορφες στιγμες!

Νηφάλια Μέθη είπε...

βικυ μου,

και συ να πλεκεις στις λεξεις το απεραντα Αιωνιο που φερνει τις καρδιες κοντα και αλαφραινει οτι μοιαζει ασηκωτο...

να πω ευχαριστω? λιγο μου φαινεται!

μακαρι η ευχη σου...ποθος για ολους μας προς ολους

Νηφάλια Μέθη είπε...

ζαφορα μου και μενα πολυ με δυσκολευει ο θανατος,μια φιλη μου μια μερα ρωτησε... τι να ονομασω αρχη και τι τελος?
μου κανε εντυπωση και το κρατησα και οποτε τυχει να ακουσω για καποιον πως εφυγε λεω μεσα μου καλη αρχη στο φως φιλε...καλη ανταμωση στο φως και μακαρι...

αγκαλια μεγαλη και φιλι και σ ευχαριστω πολυ,να σαι παντα καλα!

Νηφάλια Μέθη είπε...

μενελαε εχεις δικιο,

μεσα στο νοσοκομειο αλλαζουν ολα,λες και αλλαζουν τα ματια μας πρωτα και βγαινοντας απ αυτο ξεχναμε να βαλουμε τα παλια μας.. ;)

να σαι καλα...και σ ευχαριστω που περνας καλο ξημερωμα!

Νηφάλια Μέθη είπε...

dromaki μου,

ευχαριστω αυτη τη προνοια που μας δενει και μας γεμιζει λαχταρες και δακρυα...εχεις δικιο ...ΖΩΗ!

καλο μας ξημερωμα και καλη ανατολη!

να σαι παντα καλα!

Νηφάλια Μέθη είπε...

ερασιτεχνη μου ανθρωπε,

η δυναμη της ψυχης ειναι σ αυτους που ξαπλωνουν στο κρεβατι και εχουν ενα χαμογελο στα ματια...οι γιατροι τις πιο πολλες φορες νιωθουν πως απλα φροντιζουν και ερχεται μια Αγαπη να κανει το θαυμα της...

να σαι καλα...ομορφα δημιουργικη να μας ταξιδευεις..!

Νηφάλια Μέθη είπε...

αλεξανδρα μου,

κερακια ελπιδας ειμαστε ο ενας για τον αλλον,ολοι για ολους και μακαρι στο αιωνιο αγαπη...

να σαι καλα και καλα να περασεις στις διακοπες σου! να γεμισεις φως και γαλαζιο!

Νηφάλια Μέθη είπε...

faraona μου,

πραγματι στο νοσοκομειο αλλαζουν ολα κανεις δυο βηματα και αλλαζεις κρεβατι,αλλαζεις ματια και ελπιδες και ιστορικο και γινεσαι καθε στιγμη και κατι αλλοιωτικο μα ο ιδιος ποθος και η ιδια λαχταρα...για χαμογελο και υγεια...και εχει ο Θεος...

σ ευχαριστω που περασες καλο μας ξημερωμα!

P. Kapodistrias είπε...

Άκρως συγκινητικό έως συγκλονιστικό!...

Με το καλό της Παναγιάς μας!