διναμε ραντεβου 2 βραδια τωρα...

οταν ολα ησύχαζαν και σιωπουσαν εντελως,
εφτανε απ οπου και αν γυρναγε ολη μερα στη γωνια
του κηπου.Και παρολο που ηξερε πως θελω να το
ζωγραφισω εκεινο ηταν παντα αναμαλλιασμενο,
λες και ερχοταν τρεχοντας...Επαιζα με τις μπογιες,του ελεγα
σαν παιδι τις στιγμες της μερας μου και σκεφτομουν που
στραβοπατησε η καρδια... εκεινο εριχνε κλεφτες
ματιες μες τον καμβα και ελεγε παιχνιδιαρικα...

-ειναι κατι που ξεχνας παλι...κατι δεν βλεπεις....
και θα χασεις την ουσια... λα λα λα λα λα λα λα

-Γιασεμακια?Κοιτα! σε φορτωσα...και φυλλα και το αρωμα
σου που με γλυκαινει προσπαθησα να βαλω και τους κακτους
γυρω και τα κλαρακια σου και την τριανταφυλλια πλαι...
τι άλλο?....ζωγραφος δεν ειμαι…

Δεν μιλησε.Πηρε μονο τον καμβα απ τα ποδια μου,ετσι οπως
καθομουν απεναντι και εφτιαξε εκεινο το χερι πανω αριστερα
ν αφηνει ανθους.Το εβαλε πισω στα ποδαρακια μου και μου
ψιθυρισε πως ειναι δωρα...οτι γλυκο και τρυφερο και ομορφο
μεσα και γυρω μας ειναι δ ω ρ ο από ένα Ουρανο παραφορα
ερωτευμενο με τα καταβαθα μας.

Γλυκανθηκε η ψυχη μου,ηθελα να το αγκαλιασω μα ντραπηκα
πηγα ομως να κοιμηθω διχως να φοβαμαι...

Το πρωι ενα χελιδονακι την ειδε κοκορας εξω απο το παραθυρο.

Σηκωθηκα και ανοιξα την μπαλκονοπορτα,
ηταν ενα λεπτο πριν την ανατολη...


Το γιασεμι ειναι για το ξωτικο που εχω την αισθηση οτι οχι
μοναχα γνωριζονται αλλα ειναι και φιλαρακια.

Οσο για την ανατολη...

ειναι για τη roadartist μας,σινιαλο οτι το χερι ειναι καλυτερα:)

και για ενα φιλαρακι Θεσσαλονικιο που πριν
2 χρονια τετοιες μερες μου χε πει πρωτη φορα μια ευχη που την
θυμαμαι πολυ συχνα...

Καλη Ανατολη!

αναγλυφη αγκαλια

πριν μερες,ειχα παει στο προσφυγικο σπιτι της
αδερφης της γιαγιας μου,να τη βοηθησω να
φτιαξει χαλουμια...

ειναι ολα τοσο απλα και αναλαφρα εκει,εντελως ησυχα
ακομα και οι πιο μικρες κινησεις ειναι καρδιακες
"ελα Χριστε με τη Μανα σου" ψυθιριζε
και χαμογελουσα κρυφα

εφευγα απο κει και σκεφτομουν διαφορα...

ο Θεος να αναπαυσει τις ψυχουλες εκεινων που εφυγαν
μες την πορεια πριν λιγες μερες...
βλεπουμε τι συμβαινει στην Ελλαδα εδω στην Κυπρο,
ανησυχουμε και γνοιαζομαστε πολυ για το τι θα γινει...

...και ποναμε.Αγαπαμε την Ελλαδα γιατι απο μικρα τη
νιωθουμε σαν μανα πατριδα. Αλλα δεν χανουμε τις
ελπιδες μας...!ειναι ενας Ουρανος που χαριζει κατα τις
καρδιες...απλοχερα...ποτε δεν ξερεις,ουτε μπορουμε
να κλεισουμε τις καταστασεις στα στενα ορια μιας λογικης...


(και τουτα τα 2 δεντρακια τα φυτεψαμε την ιδια μερα...)

Διεκοψε τις σκεψεις μου ενα τηλεφωνημα απο το υπουργειο
υγειας εδω...
-αρχινας αυριο δουλεια στο αγροτικο ιατρειο Λ.?
σιωπησα λιγο γιατι σε κανενα μηνα ερχεται ο διορισμος
απο ελλαδα...αλλα απ την αλλη εκεινο το χωριο ειναι
ο τοπος που τοσο καιρο ξαποσταινε η ψυχη μου.
ειπα ναι διχως να το πολυσκεφτω...

Και να μαι...να ζω στιγμουλες που τις νιωθω πολυτιμες.
Εφημερευω μερα παρα μερα,ετσι περνω τις μερες στο
ιατρειο εκει και μενω σ ενα σπιτακι διχως τηλεφωνο και ιντερνετ.
Γαληνεψε η καρδια μου.

βρηκα και ενα δρομακι να βλεπω το ηλιοβασιλεμα...

Και ειναι και εκεινη η γιασεμια διπλα απο το παραθυρο
φορτωμενη ανθους,που τα βραδια δεν σ αφηνει να
κοιμηθεις απο το αρωμα της.Σαν μια ψυχη ξεχειλη απ αγαπη
που θελει οπωσδηποτε να καθισεις διπλα της και ν ανοιξεις
την καρδια σου,οχι απο περιεργεια απλα για να αγκαλιασει
και να γλυκανει οτι πονεσε...και να μοιραστει την ομορφια της

μοναχα το Ηλιοτροπιο που φυτεψα ειναι λιγο αντιδραστικο
και γυρνα πλατη στον ηλιο...

καπως ετσι τρεχουν οι στιγμες μου...
και δεν μπορω να καταλαβω πως ενω ολα κινουνται
τοσο γρηγορα,μεσα μου ανασαινει μια τρυφερη ακινησια
που με κανει και αντιλαμβανομαι ο τι με περιβαλλει σαν μια

αναγλυφη αγκαλια...