Τις τελευταιες μερες περασα αρκετο χρονο στο νοσοκομειο,
ηρθαν οι εφημεριες σιμα και εκαναν το δωματιακι εκει δευτερο σπιτι.
Και απροσμενες στιγμουλες αγγιξαν την καρδια μες την απλοτητα τους.
Επειγοντα και φερνουν μεσα εναν παππου που ενω καθοταν και
περιμενε τη σειρα του εξω,λιποθυμισε.Εγιναν οι πρωτες βοηθειες,
εξετασεις και αναλυσεις ...οτι χρειαζοταν.
Στο τελος καθομουν διπλα στο κρεβατακι του και εγραφα
τα χαρτια του οταν μου ηρθε να τον ρωτησω.
-παππου μου γιατι καθοσουν εξω αφου δεν ενιωθες καλα?
ειχες προτεραιοτητα..
-ε μα ηρθε εκεινο το κοριτσακι που κτυπησε το κεφαλι του
και ειπα να μπω μετα απο εκεινη,και μετα ηρθε η κοπελα
που πονουσε την κοιλια της και ειπα μετα εγω...
μια το ενα μια το αλλο μετα δεν αντεχα και ζαλιστηκα
Σιωπησα και τον κοιταζα μ ολο το σεβασμο που εχει η ψυχη
στην Αγαπη... και εγινε η καρδια μυστικη αγκαλια
Μεσημερακι και περασα απ το παιδιατρικο,βολτα για ξαλαφρωμα.
Εκει ενα αγορακι γυρω στα 6 ετρεχε γελουσε και φωναζε μεσα
στο διαδρομο.Χαμογελασα που τον ειδα και καθισα να τον κοιτω.
Καποια στιγμη με πλησιαζει,βγαζει το στηθοσκοπιο απ τη τζεπη μου,
το φορεσε και πηρε να ακουει μεσα στα γελια του
μια την κοιλια και μια το κεφαλι του.
Τον κοιταζα και χαμογελουσα...με βλεπει.
Eβγαλε τα ακουστικα,τα ανοιγει και περιμενει να σκυψω
να τα φορεσω.Ποιος λεει οχι σε παιδι,εσκυψα.
Μου φορεσε τ ακουστικα και μετα πιανει το κωδωνα
και το βαζει μια στο κεφαλι και μετα στο στερνο μου.
Χαμογελουσαμε και οι δυο.
Ακουσε ο καθενας τις σκεψεις του και τις ανασες
της καρδιας του και πηρε αυτος να συνεχιζει το τρεξιμο
και εγω ανεβηκα στην κλινικη.
Θυμισε κατι που χα διαβασει παλια και δεν θυμομουν ποιος το πε..
πως μπορεις να γνωρισεις τον διπλανο σου μοναχα
στο βαθμο που γνωριζεις τον εαυτο σου...
Βραδυ..μικρες πρωινες ωρες και περπατω αθορυβα μες το
διαδρομο πριν κατεβω κατω να κοιμηθω.
Στα πιο πολλα δωματιακια τα φωτα ειναι εντελως σβηστα
και σε αλλα ενα μικρο κιτρινο φως να γλυκαινει την ατμοσφαιρα.
Τετοιες στιγμες θυμαμαι ενα κομματακι απ το κοκκινο τεμπο..
"μα εγω που ειμαι μοναχα μια σκια π αγαπα να συντροφευει
το πονο,οσο μπορει μια σκια να αγαπα και να συντροφευει.."
Καποια στιγμη ακουω ενα ψυθιριστο ..συγνωμη..συγνωμη...
μπαινω μεσα στο δωματιο και ενας παππους καθοταν στην καρεκλα
του.Ασπρα μαλλια απ τα χρονια και ασπρη επιδερμιδα απ τη λευχαιμια.
-Με βοηθας να ξαπλωσω σε παρακαλω?
Χαμογελασα και δωσαμε τα χερια,εγυρε στο κρεβατι και μαζεψε
τα χερακια και τα ποδια του κοντα στο σωμα,σαν μικρο αγορακι.
Τραβηξα την κουβερτα και σκεφτομουν τη μαμα μου που μας σκεπαζε
μικρα.
-ο Θεος να εχει ολο το κοσμο καλα,ψυθιρισε
-και σενα να σ εχει καλα παππου μου
-ε εγω εφαγα τα ψωμια μου,ειπε χαμογελωντας μες τη γαληνη του
ανταλλαξαμε χαμογελο και βλεμμα και εσβησα τα φωτα
καληνυχτα/καληνυχτα
νιωθω πως διψω για κατι που δεν μπορω να ορισω
.jpg)
