10 μερες περιπου στο καινουργιο νοσοκομειο...κι οσο κι
αν τα μηχανηματα εκσυγχρονιστηκαν και ολα λειτουργουν
οργανωμενα και αψογα, η αγωνια και ο πονος μες στα ματια
των ανθρωπων δεν φευγει...κι οταν γεννιεται ελπιδα και δακρυ
φωτιζει το ιδιο φως...
αναμεσα στα αλλα κι ο πρωτος θανατος μπροστα στα ματια...
εφημερια κατω στα επειγοντα και απο μακρια να τρεχουν να φερουν
ενα φορειο...λιγες λεξεις ηταν αρκετες..40 χρονων,εγκυος,ανακοπη...
σε δευτερολεπτα κατεβηκαν οι επιμελητες που εφημερευαν και
συνεχιζαν εναλλαξ τις μαλαξεις...και η νοσηλευτρια να ανακοινωνει
τα διλεπτα που περνουσαν...και στους υπερηχους μια το εμβρυο μια η καρδια...
τα βλεφαρα μισανοικτα και το χερι λες και κρατιοταν απο το φορειο,
περασε μια ωρα αιωνας.Ειναι περιεργο πως δενεται η ψυχη
μ αγνωστους,πως τους νιωθει δικους της κι αυτη δικη τους,
μοιραζεται αγωνια και λαχταρα..
Οταν πια εβγαλαν τον αναπνευστηρα και πηγε ο καθενας στο θαλαμο του
και η νοσηλευτρια να γραψει στο φακελο τις σημειωσεις εμεινα λιγο εκει...
Δεν ηταν αγνωστη πια αυτη η κοπελα..
επιασα λιγο το χερι της λες και με συστηνα και τραβηξα το σεντονακι.
Με το βρεφος της αγκαλια για το φως...μακαρι.
Φευγοντας για το σπιτι το απογευμα στο τρενο ενα πενταχρονο ξανθο
κοριτσακι με ενα λιλα φορεμα να κραταει με το ενα χερακι της μανουλα της
και να τραγουδα...τοσο ανεμελα και χαρουμενα..σαν απο παραμυθι.
Εκλεισα τα ματια κι ακουγα...ηξερε ποσο θεραπευτικο ηταν το τραγουδι της
στις καρδιες εκεινου του βαγονιου?
(οι φωτογραφιες...η πρωτη ο πρωτος τοκετος μπροστα στα ματια
και η δευτερη το χερακι ενος παιδιου στην εντατικη που το
παλευει με πεισμα...μαζι σου φιλε μου)
"-αυριο παλι εγνεψε με τα κλαδια της η κερασια.
-αυριο παλι εγραψε μ ολόχρυσα γραμματα τ αστερι στον ουρανο.
-Ξερεις,ειπε μια νυχτα το δεντρο,απο τοτε που περιμενω να φανεις στο γερμα του οριζοντα,οι νυχτες που γεμισαν φως! Τ αστερι χαμογελασε. Κι αρχισαν να πεφτουν απο τα συννεφα κίτρινες μαργαριτες. Κι ηταν προχωρημένη η νυχτα.Μεσανυχτα.Μια νυχτα γεματη χρωματα.Ωρα μεσανυχτα, ακριβως!
-Μπορουν οι ανθρωποι να δουν τον ηλιο τα μεσανυχτα? ρωτησε τ αστερι
-όχι όχι,αλλα ισως υπαρχουν μερικοι.Ποτε δεν ειναι τοσο κιτρινος ο ηλιος.Τοσο κοκκινος.Τοσο πορτοκαλης.Τον βλεπουν σιγουρα τα τριζονια γιατι νομιζεις πως τραγουδουν?Κι αυτο το ασπρο πουλι που γυριζει σαν παλαβο τις νυχτεςκαι δεν βρισκει ησυχια πουθενα.Αυτο το ασπρο πουλι με τις γαλαζιες βουλες στα φτερα,κοιταξε τι ομορφο που ειναι!Οι ανθρωποι το φοβουνται .Το λενε νυχτοπουλι και πιστευουν πως φερνει το θανατο...
-Γνωρισα καποιον που δεν εμοιαζε με τους αλλους.Ειχε ενα κυκλαμινο στο στομα κρατουσε παραμάσκαλα το θανατο κι ανηφοριζε σφυριζοντας,στο μονοπατι του.Ανηφοριζε και σφυριζε.Μ ενα πανερι ηλιο φορτωμενο στο δεξι του ωμοκι ενα τριανταφυλλο στον κορφο.Σιγουρα θα ειναι κι αλλοι σαν κι αυτον... Η ζωη και ο θανατος! Δυο χρωματιστα λουρια στη ζωνη τ ουρανου. Δυο ροδα στα μαγουλα του Θεου...
απο το χρωμα του φεγγαριου της αλκυονης παπαδακη "
.jpg)
